Eddy Merckx heeft het druk. Hij doorbladert zijn agenda : ?het is altijd iets.” Deze afspraak regelen duurde weken. Misschien had hij er geen zin in ? Dat wil hij niet gezegd hebben. Maar ze vragen hem voor zoveel, nee-zeggen is nooit zijn fort geweest, dus probeert hij een aantal dingen te ontwijken, want ?op den duur leef je niet meer.” Tijd om zich te vervelen, heeft hij alvast niet. Dat vindt Eddy goed, maar hij is toch vijftig jaar geworden en grootvader, ?ik recupereer niet meer zoals vroeger”, een beetje afbouwen behoort tot zijn onvervulde wensen.

Dat jonge mensen minder en minder weten wat Eddy Merckx als wielerkampioen vertegenwoordigde, stoort hem niet. ?Dat is de gang van het leven.” Integendeel, het verrast hem telkens hoeveel handtekeningen ze hem nog vragen. ?En er ligt hier een uitnodiging om in een lagere school te spreken over de Olympische Spelen. Daarvoor vroegen ze Miel Puttemans en mij, dat is toch raar.”

De bedrijfsleider ziet dat de zaken goed gaan, de omstandigheden in acht genomen. Want, het is crisis, vroeger werkten er 42 mensen ?op de fabriek”, nu nog 27. De opmars van mountainbike en aanverwante vehicels verbreedde de markt niet en milderde dus ook de concurrentie niet. ?De specialisten van de koersfiets blijven bij de koersfiets.” De Europese Unie laat hem niet lachen. Merckx ziet met lede ogen hoeveel de Italiaanse lire in korte tijd in waarde is verminderd tegenover de Belgische frank. Zijn bedrijf koopt veel aan in lire, ?maar de lonen in lire uitbetalen, dat kunnen we niet.” Dat doet zich gevoelen op het vlak van de export, want over de Belgische markt mag Eddy niet klagen. Ook over de opvolging maakt hij zich geen zorgen. Zijn kinderen Sabrina en Axel krijgen later de mogelijkheid om erin te stappen. Geen verplichting, maar ?ik denk wel dat ze er iets voor voelen.”

Sabrina draait al mee op half-time-basis. Axel is coureur. De keuze van zijn zoon bezorgde Eddy slapeloze nachten. Hij begreep hoeveel druk de familienaam zou meebrengen en hij was wel de laatste om Axel aan te sporen om te koersen. ?Maar ik vind het belangrijk dat iemand in zijn leven doet wat hij graag doet.” En, veel liever een zoon die koerst en daar gedisciplineerd naar leeft, dan een zoon die elk weekeinde in de discotheek rondhangt. Sabrina trouwde met de tennisser Eduardo Masso en ook daar was pa niet echt blij mee. Nu zegt Eddy : ?Ze zijn gelukkig, dat telt.”

Na zijn carrière bleef hij in het wielrennen, ?het milieu dat ik het beste ken.” Een goede keuze, blijkt achteraf. De crisis van de Belgische wielersport kan hij, als bondscoach-voor-acht-dagen (het wereldkampioenschap voor profs op de weg), goed duiden : de Belgische jeugd heeft niet meer de juiste mentaliteit, kinderen doen gewoon niet meer aan sport. Wat er moet gebeuren ? Een betere begeleiding aan de basis, met gediplomeerde mensen. Een taak voor de wielerbond ? ?Elk jaar gaan ze bij de bond dat en dat en dat veranderen, maar op het einde van het jaar is er weer niets veranderd.” Maar op vijftigjarige leeftijd wordt een mens een beetje filosoof. ?België is een klein land, er komt wel opnieuw een tijd van goede Belgische wielrenners.”

B.H.