In Eindelijk afgelopen van de Oostenrijkse auteur Peter Turrini (55) komt een man vantussen het publiek en zegt tot duizend te zullen tellen en zich dan van kant te maken. Hij meent het, zo te zien en houdt een revolver schietensklaar. Tussen het aftellen door vertelt hij over zichzelf, over de dood, over zijn fantasieën. Hij is journalist, echtgenoot en vader en vooral een sluwe bluffer. Hij heeft blijkbaar alles meegemaakt, heeft alles ondernomen, alle watertjes doorzwommen, gaat tegen alles en iedereen tekeer maar heeft van alles en iedereen geprofiteerd. Hij denkt de dood uit te dagen door zijn zelfmoord vooraf aan te kondigen en alle manieren van zelfdoding af te wegen. Kortom, hij is meegezogen in de rush van de tijd, die almaar meer fysieke en psychische eisen stelt. Hij kan de snelheid waarmee de wereld van business, informatie, klank en beeld voortraast, niet meer aan. Hij wil eruit stappen, sluit zich op en is vastbesloten om voorgoed afscheid te nemen.

Regisseur Ignace Cornelissen (Het Gevolg) zet de man in een decor van louter donkere dekens. Een geborgen, innerlijke wereld, een warme tent waarin de man op adem komt en alles luidop op een rijtje zet. Uiteindelijk zijn de dekens de schoot waarin hij stilaan terugkeert en die openscheurt bij de dodende knal uit het pistool, waardoor de vuilnisbelt van de buitenwereld naar binnen tuimelt en videobeelden een mond tonen die voortdurend poppenkindjes baart. Een fascinerende slotscène waar Dries Smits als de zelfmoordenaar nonchalant naartoe werkt.

Smits speelt met de tekst zoals hij ook de revolver soepel in de hand manipuleert. Een beetje verwaand en uitdagend en inspelend op de minste beweging of het lichtste geluid bij het publiek. Je ziet een kundig verteller aan het werk, een geestig prater, een gewiekst verkoper, die de veer van zijn verhaal almaar meer onder druk zet in een sfeer van opgespannen ontspanning. Maar zoals het personage al bij het begin van de monoloog voorspelt: “Het duurt ontzettend lang, tot duizend tellen”. Turrini stapelt de gebeurtenissen op elkaar, geeft royaal beschouwingen over natuur en cultuur ten beste, en overspoelt de man die uiteindelijk rust en dan nog wel eeuwige rust zoekt, met almaar nieuwe invallen. Te veel tekst en uitleg om de druk tussen vel en vlees hoog te houden, die vertolker en regisseur minutieus hebben ingebracht. In Eindelijk afgelopen heeft de schrijver, ondanks de vele woorden, in elk geval minder te vertellen dan de vertolker.

Reisvoorstellingen. Info: 014 42.63.27 (Het Gevolg).

Roger Arteel

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content