Die Mathil zal niet blijven lachen. Bij elke Blijde Intrede is er een millimeter af. En die houten hark naast haar begint zichtbaar op haar zenuwen te werken. Bij de Intredes na 4 december is die knaap er niet meer bij, let op onze woorden.
Ook in het paleis lachen ze niet langer. Want wat op Knack iedereen tracht te vermijden, hebben de Coburgs zitten : Misjoe Verleyen aan hun been ! De beruchte kroniek “De uitzet van Mathilde” was tot nu toe niet meer dan een spielereitje van onze chef-Wetstraat en Walter Pauli. Hoe noemde de Walter het, in een ander artikel waarin hij zelf het geroddel van de pers over Laken streng veroordeelde ? Een badinerende rubriek ! Ge beschuldigt iemand van oneerlijkheid, domheid, overspel, belastingontduiking, geldverduistering, diefstal en nazi-sympathieën… welnu, dit valt onder de noemer “badinerende rubriek”.
Er viel niet veel meer te badineren, toen twee weken geleden de ernstige redacteurs van Knack zich met de zaak gingen bemoeien. Plotseling viel ook de signatuur weg, hebt u dat opgemerkt ? Werd vervangen door geheimzinnige letters als M.R. en M.V. Die M.R. stond voor Marc Reynebeau. En de M.V. had niets te maken met Vacature, toch niet op dat moment, maar wel met Misjoe Verleyen, de zus van Sus. Een experte inzake koninklijke families. Kind aan huis bij de Windsors, vier jaar lang buitenland-adviseur van de hertog van Edinburgh. Die niet voor niets in die periode nooit het buitenland heeft durven aandoen.
Sinds het inschakelen van M.R. en M.V., is “De uitzet” niet langer luimig te noemen. De term luimig was een door onze chef-Wetstraat gebruikt synoniem voor badinerend, toen hij in Ter Zake Mario Danneels streng ging berispen wegens diens indiscretie en gebrek aan respect voor het Hof. Danneels had die week een warmhartige biografie over onze koningin gepubliceerd, terwijl Van Cauwelaert in Knack tekeer was gegaan tegen Karl van Saksen-Coburg, lid van de Sturmabteilung en intimus van Adolf Hitler. Hoe zat het ook weer ? Die Karl was een neef van de kleinzoon van een neef van Leopold I. Conclusie van onze chef-Wetstraat : alle Coburgs zijn fascisten. Luimig kroniekje.
In aflevering 6 hanteerde historicus Marc Reynebeau de pen. Als negationist (“Vlaanderen heeft nooit bestaan”) zou hij de gedroomde bondgenoot van het koningshuis moeten zijn, maar dat bleek niet uit het artikel. Het oorlogsverleden van Leopold III ! Dat was onze chef-Wetstraat met zijn nonkel Karl nog vergeten. Schrijft zeven kolommen over de nazi-banden van de Coburgs, en vergeet Leopold III.
Enfin, dat werd snel goedgemaakt door Reynebeau. Leopold III was een autoritaire mens, ideoloog van de NSDAP, en brein achter de inval in Tsjechoslovakije en de annexatie van Oostenrijk. Fuifde er tijdens zijn zogenaamde gevangenschap duchtig op los, trouwde een vijftien jaar jongere poes, en wreekte zich via zijn zoon Boudewijn op al wie daar kritiek op had. Tot hij in 1960 het paleis werd uitgejaagd door Fabiola. Die intussen alvast zelf verhuisd is, vooraleer die van D’Acoz haar dezelfde streek levert.
Nu aflevering 7, door Misjoe. Om het paleis in Laken weer een beetje proper te maken voor het jonge paar, moet het leger worden ingezet ! Volgens Misjoe heeft zelfs kardinaal Suenens er de stofzuiger eens ter hand genomen. Een echte slons, die Fabiola. Een vuile Mie. Sopte haar boterhammen in de chocolademelk. Staat allemaal letterlijk in Knack van vorige week, wij vinden niets uit.
Die “uitzet” bereikt stilaan een niveau van grofheid, dat alle perken te buiten gaat. Wacht tot de dotaties aan bod komen. Als voorsmaakje nu al het lijstje : 270 miljoen per jaar voor Albert, 50 miljoen voor Fabiola, 32 miljoen voor Filip plus 10 voor zijn huwelijk, 15 miljoen voor Lilian, 11 miljoen voor Astrid, en gratis kost en inwoning voor Laurent. En we zwijgen zedig over de intrest op twaalf miljard spaargeld in het buitenland.
Kunt u zich inbeelden hoe schokkend zoiets overkomt op een arme drommel als uw dienaar, die al twintig jaar zijn schaarse hersenen pijnigt met de vraag hoe ook hij rijk kan worden ? Op een dag zijn wij van miserie begonnen met het invullen van de meer dan vijf miljoen mogelijke Lotto-combinaties. Wat wij ontmoedigd hebben opgegeven, toen bij een steekproef bleek dat vanaf 1-2-3-4-6-9-23 overal zeven nummers stonden aangekruist, en wij opnieuw moesten beginnen.
Een paar jaar geleden hadden wij de methode gevonden. Het idee was geniaal. Hoeveel mensen lezen Knack ? Dat becijfert de CIM voor ons : zevenhonderdduizend. Laten we voor één keer door een zonnige bril kijken en hopen dat één op zeven ook Kwaad Bloed leest, dat zijn er honderdduizend. Stel dat die ons daarvoor allemaal 1 frank betalen, wat niet alleen niet veel is, zelden ook heeft een prijs zo precies de reële waarde van een goed uitgedrukt. Dan zouden wij vierhonderdduizend frank per maand verdienen. Wel, daarvan kunnen wij leven.
Het was met een variant op dit plan, en een droge keel, dat wij naar de allerhoogste stapten, dat is de heer De Nolf. Althans in onze uitgeverij. Op dat moment kostte Knack 110 frank, en de directie was zinnens dat en stoemelings met vijf frank op te trekken.
Wat wij voorstelden was dit : “Zou het geen goed idee zijn, mijnheer De Nolf, om in plaats van 115 frank, 119 frank te vragen ? Dat is zo’n dertig miljoen extra inkomsten per jaar. Ik hoor u al komen : 119 is een onhandig bedrag. Juist, maar ik heb een oplossing. Vraag ineens 120 frank, en geef per nummer 1 frank aan mij. U mag dan mijn salaris en mijn jaarlijkse bon bij Roularta Books laten vallen.”
Rik De Nolf keek ons lange tijd peinzend aan, een beklemmende stilte sneed door zijn bureau. En terwijl het angstzweet op onze rug parelde, sprak hij met dat typisch Roeselaarse flegma de dodelijke woorden : “En zeg nog eens : voor welk van mijn bladen schrijft gij ?”
De week nadien kostte Knack inderdaad 120 frank, maar wij moeten de eerste daarvan nog altijd krijgen.
Koen Meulenaere
