De jazz van Nathalie Loriers.
Het improvizatietalent en de komposities van Nathalie Loriers (29) krijgen op haar derde cd, ?Walking through walls, walking along walls”, de ruimte om zich bedachtzaam te ontwikkelen in perfekte symbiose met bassist Sal La Rocca en drummer Hans Van Oosterhout. Tegenwoordig wordt komponeren gelijkgesteld met ?het in werking stellen van een muzikale spier”, zoals een Vlaams komponist opmerkte, en beperkt improvizeren zich vaak tot het snel afratelen van de aangeleerde patterns in één van de vele jazzscholen of workshops.
Voor Loriers is soleren ?muzikaal vertellen van wat ze op een bepaald ogenblik denkt”. Dit vergt nog iets anders dan repetitief oefenwerk. De titelsong, ?walking through walls”, verwijst daarnaar. Het geduldige denkwerk, het vermijden van valse virtuositeit en artistieke oneerlijkheid, het betekende voor Loriers even hard werken aan zichzelf als aan de klankzuiverheid van de aanslag.
Het begon allemaal na een jazzkoncert van saxofonist Steve Houben, die ook les gaf aan het Luikse conservatorium. Daarop volgde een leerperiode tijdens dewelke Loriers het geluk had enkele van de meest kreatieve Belgische pianisten te leren kennen, zoals Charles Loos, Pirly Zurstrassen en Diederik Wissels. In de grote leerschool van de jazzgeschiedenis wisten vooral Bill Evans en Keith Jarrett haar te bekoren. Het resultaat is een mozaïek van sferen, waar nostalgische momenten zich verbinden met lichtpuntjes van intense opgewektheid. Muzikaal wordt dit vertolkt door een ingenieus kontrast tussen de trage en snelle tempi, tussen de melodieuze tema’s en de gekruide akkoorden en voicings die zich op de rand van het atonale begeven. In de improvizatie uit zich dat in een schier ongemerkt verglijden van solo naar begeleiding, van hoog naar laag register, van melodie naar harmonie. Een spel waarbij de luisteraar wordt aangespoord om te zoeken. Zoals in ?Don’t you know what love is”, een eigen versie van de meer affirmatieve standard ?You dont’t know what love is” ; naast het Ellington-nummer ?Caravan”, de enige song die niet van Loriers is. In de eigen nummers in de opgeroepen tema’s en de manier waarop geïmprovizeerd wordt is een heel sterke persoonlijkheid aan het woord, een jazzmuzikante met een eigen stem. De manier waarop zij in een up-tempo de tijd neemt om juist dié spanningsnoot te kiezen die het onderliggend akkoord anders doet klinken, is onnavolgbaar.
Francis Cromphout
Nathalie Loriers, ?Walking through walls, walkingalong walls”, IGL 119. Het Nathalie Loriers Trio, in de Travers, Brussel, op 25, 26 en 27/1.
Nathalie Loriers : een jazzmuzikante met een eigen stem.
