De Korre minimalistisch met O’Neill.

Samen met ?Lange dagreis naar de nacht” vormt ?Een maan voor de misdeelden” een tweeluik waarin Eugene O’Neill (1888-1953) de trieste waarheid over zijn familie van zich af schrijft. Zijn vader was een vrek, zijn moeder een drugverslaafde en zijn broer James, van wie hij enorm veel hield, een alcoholist die in 1923 stierf, amper 45 jaar oud. In die autobiografische stukken analyseert O’Neill de gang van zaken en tracht hij iedereen met mededogen, begrip en vergeving te benaderen. Tezelfdertijd zijn het stukken waarin de persoonlijke betrokkenheid van de auteur overstegen wordt, en de levensleugen en het vasthouden aan illusies tot dramatische spanningen aanleiding geven.

In ?Een maan voor de misdeelden” tracht de brutale pachter Phil ( Bob De Moor), door leugen en list, zijn ouder wordende en potige dochter Josie ( Lies Pauwels) uit te huwelijken aan zijn pachtheer Jim ( Pieter-Jan De Smet), in wie

O’Neill zijn broer James zag. De intelligente Jim leidt een liederlijk bestaan. Hij verdrinkt zijn schuldgevoelens en mislukkingen in whisky en vergooit zijn vele geld in de bordelen. Vooral dat geld trekt de arme Phil aan. Hij weet dochter Josie, die op seksueel gebied meer bluf dan ervaring heeft, te overhalen tot een compromitterende nachtelijke ontmoeting met Jim. Uiteindelijk mislukt het plan. Jim vindt op Josies schouder een vredige slaap en bevrijding van een oud zeer, en alles blijft bij het oude.

Filip Vanluchene maakte een nieuwe vertaling voor de Korre. Enkele kleine rollen werden geschrapt en de handeling is sterk gecondenseerd. In taal en speelstijl is het een ?Vlaamse” voorstelling geworden. Die aanpak heeft veel te maken met Bob De Moor die meespeelt en samen met Danny Keuppens regisseert.

De Moor is al een tijd bezig met verteltheater, en ook nu ligt bij elk van de drie personages de nadruk op het vertellen. De vertaling van Vanluchene dicht bij de boerengrond en het primitieve leven waarin drank een grote rol speelt helpt uitstekend en is misschien wel de aanleiding. Toch zijn verhaal en handeling ontdaan van elke theatraliteit. Enkele rekwisieten vormen het decor, er is minimalisme over de hele lijn.

De bevreemdende rechttoe-rechtaan aanpak werkt efficiënt in bepaalde scènes, maar heeft ook een déjà vu effect en het gevoel dat er veel wordt achtergehouden. Je krijgt een vluchtige légende flamande waarbij je een kijk verwacht in de menselijke zielepijn. Ondanks de herkenbaarheid blijven de personages ver en vreemd.

Roger Arteel

Reisvoorstellingen,info 050/33.88.50 (Korre)

Pieter-Jan De Smet, Bob De Moor, Lies Pauwels : verteltheater.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content