Een kamer met zicht op zee. Voor de één een droom, voor de ander alledaagse realiteit en corvee. Vijf jaar woont de 38-jarige Dominique Gykiere nu al met man en vier kinderen in het hotel Royal Albert op de Zeedijk in Mariakerke. Een huis met 22 kamers dat dateert van begin deze eeuw.
Toen de schoonouders van Dominique het hotel in het begin van de jaren zeventig kochten, groeiden de paddestoelen in de gangen. Het gebouw is inmiddels grondig opgeknapt en stelt als ?Relais de silence” van Pasen tot november zijn deuren open voor een overwegend ouder publiek, ook al lopen er tijdens het hoogseizoen heel wat kinderen rond.
Dominique en Luc hebben dan een tiental personeelsleden nodig om de zaak te runnen. Geen van beiden heeft een opleiding in de horeca gevolgd. Luc studeerde lichamelijke opvoeding en kwam in het onderwijs terecht. Dominique had op verschillende plaatsen in het Vlaamse land baantjes in de gezondheidssector : nachtdienst in een ziekenhuis in Herent, Wit-Gele Kruis in Sint Niklaas, radiologie in Kortrijk. Uiteindelijk werd ze nursing-directrice in een rust- en verzorgingstehuis in Houthulst. Een functie die ze graag had blijven uitoefenen, maar ondertusen werd het hotel hen haar man is enige zoon als een unieke kans aangeboden. ?Ik heb twee jaar geprobeerd de twee functies te combineren maar dat lukte me niet.”
Omdat het openhouden van een hotel toch enige risico’s inhield, behield haar man zijn deeltijdse baan in het onderwijs. Zij werd voltijds actief in het hotel. ?Dag en nacht.” De receptie : telefoons, reservaties, informatie geven, klanten ontvangen, boekhouding. Leiding geven aan het personeel : de kamermeisjes, de kelner, de keuken. Organisatie van restaurant en kamers.
Gelukkig konden en kunnen ze altijd rekenen op de hulp van oma. Haar schoonouders hadden vroeger ook in De Panne al een hotel gehad. ?Zij hebben altijd veel belang gehecht aan de familiale sfeer in het hotel. Wij proberen dat ook te doen.” Het gebeurt wel eens dat een babyfoon in de receptie staat, terwijl papa en mama naar het strand gaan. Klanten die zeggen : ?’k Voel me hier echt thuis.” Dat hoort ze graag. ?Soms zie je bij jonge mensen die eens een weekend zijn komen uitwaaien, dat ze er echt deugd van hebben gehad. Dát doet plezier.”
Dat zijn de leuke kantjes van de job. Maar tijdens het toeristenseizoen is het natuurlijk doordráven. Een lange strandwandeling of een terrasje op een mooie zomeravond zit er niet in, want het avondeten loopt uit tot elf of twaalf uur. En morgen is er weer een dag. ?’s Avonds ben ik kapot.”
Omdat het hotel tijdens de winter toch dicht is, en Dominique behoefte had aan een sortietje ?een dag voor mij alleen” volgde ze een jaar geleden een terugkeercursus verpleegkunde. Of ze geen zin had om les te geven aan psychiatrisch verpleegkundigen in Brugge ? Ze accepteerde de baan op voorwaarde dat ze deeltijds kon werken. ?Zodat ik hier kán zijn als ik hier moét zijn.”
Natuurlijk houdt ze van de zee en ziet ze dat de zee lééft en bloeit als er in de lente schuim op komt, terwijl binnenlanders denken dat het om pollutie gaat. En natuurlijk geniet ze van het voortdurend wisselende landschap : ’s morgens grijs en ’s middags een helblauwe hemel, schepen, zon erop. Tja, een tuin hebben ze niet maar de kinderen kunnen wel ravotten in een eindeloos grote voortuin. ?Als Carl gaat sjotten op het strand, moet hij soms tot in Middelkerke achter de bal lopen.”
J. BL.
