“Le Nozze di Figaro”, wervelend totaalteater in de Vlaamse Opera.
De opera “Le Nozze di Figaro” holt voort op een resem verwarringen, dubbelzinnigheden, het spel van de akteurs is voortdurend belangrijk. De Vlaamse Opera verkoos radikaal de teaterachtergrond van de opera bloot te leggen. Dirigent Peter Erckens volgt de radde Italiaanse dialogen op de voet, met iedere tempowijziging, denkpauze, elke verrassing die de regie voor ons in petto heeft. Daarbij houdt hij de klank van het orkest onder die van de zangers, soms te diskreet. Het grote dramatische talent van Mozart kon prominenter aanwezig zijn.
Op de zangers staat evenwel geen demper. Hun rollen zijn voorbeeldig en met aandacht, ook voor het uiterlijke, bezet. De Susanna van Gabriele Rossmanith is spetterend en overrompelend, ze zal de touwtjes nooit uit de hand geven. De Figaro van Stephen Gadd en de graaf Almaviva van Boje Skovhus zijn beide jong, dynamisch én evenwaardig. De graaf is aantrekkelijk, met een verwend soort begerig air en met een dominant briljante stem ; Figaro stuikt drukdoend van het ene imbroglio in het andere, maar vokaal terzake.
Alleen de gravin van Margaret Marshall komt ouwelijk over, haar stem heeft iets metaalachtigs monochroom, ze mist de innige melancholische charme, wat een Contessa toch hebben moet. Andere rollen : een verwaaide Cherubino van Alison Browner en een allerminst onschuldige Barbarina van Marie Noëlle de Callataij. Verder leveren het koddig stel Valentin Jar, Jozsef Gregor, Mireille Capelle en Piet Vansichen mooi en grappig ensemblewerk. De koortussenkomsten zijn heel nadrukkelijk geregisseerd met een overvloed aan opstandigheid of naïviteit.
Guy Joosten situeert zijn “Le nozze” in een serre, waar op ieder uur van de dolle dag ander licht binnenvalt. Op dit eenheidsdecor van Johannes Leiacker wordt per bedrijf anders ingezoomd. Zeer estetisch, zeer inventief en bij wijlen bizar. Elk detail toont dat tijdens het werkproces de muziek, het decor en de regie tot één amalgaam, tot een totaalteater geïntegreerd werden. Dit is een speelopera met een vuurwerk van vondsten, modern teater. Waar bijvoorbeeld verleiden iets anders is dan flirten, hier is het echt en lichamelijk. Wervelend, zeer begrijpelijk en nooit saai teater.
Lukas Huybrechts
“Le Nozze di Figaro” in de Vlaamse Opera in Antwerpen opvoeringen van 14 tot 31 oktober.
CD : “Le Nozze” o.l.v. Claudio Abbado met o.a. Boje Skovhus, geleverd met het programmaboek van de Vlaamse Opera, DG : 3 CD 445 903-2.
