Uitslag van de derby: Oud-Heverlee – Stade Leuven 3-1. Daarmee heeft de coalitie van de verliezers al meteen na haar aantreden een nieuwe nederlaag op zak. Pro memorie de verkiezingsuitslag in Leuven: Rik en Patricia plus acht procent, mijnheerke Louis min negen, de CVP van Carl Devlies min vijf. Ondanks een verlies van veertien (!) procent werd de oude coalitie de nieuwe.
Over hoe goed de meerderheid het de afgelopen zes jaar heeft gedaan, laten wij graag iemand van die meerderheid zelf aan het woord. Met name het socialistische raadslid Daniël Buyle, die zijn nochtans veelbelovende politieke carrière inruilt voor het boeiende ambt van griffier van de Vlaamse Gemeenschapscommissie in Brussel.
Enkele maanden geleden had Daniël in de gemeenteraad al eens een vlammend betoog gehouden tegen de maffiabende van Markt Rock, die zich drie dagen lang keizer van de stad waant, en die terwille van een paar commerciële kraampjes zelfs de takken van de unieke moeraseik tegenover het stadhuis had afgezaagd. Een proces, met minder wou Buyle geen genoegen nemen. Mijnheerke Louis liet zuchtend de dagvaarding opstellen en afgeven. Tot twee dagen later bleek dat de Leuvense groendienst zelf de dader was geweest, en dat er alleen een paar dode takken waren weggesneden.
Buyle, die vroeger ook al de sterilisatie van zwerfkatten op de agenda had laten zetten, trok in zijn afscheidsrede alle registers open. ‘Het cultuurbeleid in Leuven’, oreerde hij met een bevlogenheid waaraan Cicero een puntje had kunnen zuigen, ‘valt enkel te vergelijken met de donkerste periodes uit het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime.’
En hoe donker die precies waren, kon men, zo meldde Daniël aan diegenen wier interesse verder reikte dan de Leuvense vesten, lezen in het mooie boek dat hijzelf en Siel Vanderdonckt daarover hadden geschreven. Meer bepaald de programmering in het Leuvense cultureel centrum, en het feit dat de directeur daarvan ooit twee naaktfoto’s van de muur liet halen, wekte de hoon op van het gebelgde raadslid. ‘En op de grote exposities zijn alle bordjes eentalig Nederlands. Van een bekrompen dorpsmentaliteit gesproken. Eigen volk eerst, ziedaar de denkwijze van de Leuvenaar.’
Vooraan in de zaal hield Louis Tobback ostentatief de vingers in de oren gedrukt. Hij had Buyle vier minuten spreektijd toegestaan, en voor hem op de tafel tikte een wekker die tijd nauwgezet weg. Nog twee minuten en hij was voorgoed van die wel zeer vervelende kwast verlost.
Buyle schakelde naar een hogere versnelling, en noemde zich beschaamd over het toontje dat de autochtone Leuvenaar pleegt aan te slaan tegen de allochtone Leuvenaar, zoals hijzelf. Dat was meteen ook een ferme sneer naar mijnheerke Louis, die in zijn kiescampagne niets anders had gedaan dan erop wijzen dat Rik Daems en Patricia Ceysens slechts inwijkelingen waren, en geen echte Leuvenaars zoals hij, die in het Gangske in de Brusselsestraat geboren is.
Tobback deed of hij het niet had gehoord. Waarna Buyle het prestigieuze project van het Termunckveld aan mootjes hakte, geen spaander heel liet van het nieuwe sportcomplex op de Philipsterreinen, en tot slot van leer trok tegen de manier waarop het stadsbestuur historische monumenten als de Sint-Jacobskerk laat verkommeren. ‘Deze gemeenteraad’, sloot Buyle af, net op het moment dat vooraan met luid gedruis de wekker afliep, ‘is niet waard dat ik erin zit.’
Louis Tobback legde de wekker met een dreun het zwijgen op, dankte de heer Buyle voor zijn toespraak en zijn positieve bijdragen tijdens de voorbije zes jaar, en wenste hem veel succes in zijn nieuwe functie van griffier. Hierna ging hij over tot het volgende punt op de dagorde: een hogere toelage voor het kabinet van de burgemeester.
Tot zover een beoordeling van het aftredende schepencollege. Het nieuwe ziet er niet veel beter uit. Schepen van sport: Carl Devlies. Een lachertje. Die Devlies weet evenveel van sport als een koe van eieren leggen. Gooi hem een bal toe, en hij begint te wenen. Heeft er bovendien financiën, middenstand en toerisme bij. Plus zijn eigen advocatenpraktijk. En voor zo iemand zetten ze een oude krijger als Turre Vanzeebroeck aan de kant, en negeren ze dat de Leuvense SP met Karin Jiroflée beschikt over een uitstekende gymnaste, wier werk op de ongelijke leggers onovertroffen is. Het zegt alles over de samenstelling van de nieuwe bewindsploeg, die kraakt in al haar voegen.
Vergelijken we dit nu met de buurgemeente Oud-Heverlee. Waar burgemeester Albert Vandezande geen negen procent verloor, maar integendeel met grote bijval werd herkozen. Vandezande is al 24 jaar leider van Fusiebelangen. Wat volgt, moet een les zijn voor eenieder die aan politiek doet. ‘Fusiebelangen’, stelt mijnheer Albert, ‘is geen partij maar een groep vrienden, die wars van ideologie en politieke strekkingen ten dienste staan van de bevolking.’
Voilà. Herlees deze definitie, weet dat elk woord erin belangrijk is, en dat geen ervan van toepassing is op de Leuvense socialisten. ‘Ik ben een manager in dienst van de bevolking’, zegt mijnheer Albert. En dat is hij sinds de grote fusie van 1976 met Sint-Joris-Weert, Blanden, Haasrode en Vaalbeek. Voordien was zijn oom René Vandezande ook al twaalf jaar burgemeester in Oud-Heverlee.
Na de voorbije verkiezing gooide mijnheer Albert de socialisten er terecht uit, en sloot een coalitie met Marianne Thyssen van de CVP, op wie het epitheton ‘christelijk’ al even weinig van toepassing is als op de rest van haar partij. En er weze op gewezen dat de gemeenteraad van Oud-Heverlee voor 57 procent uit vrouwen bestaat, de hoogste score van heel het land. Albert Vandezande is altijd een voorvechter van het feminisme geweest.
Als u het ene afweegt tegen het andere, verbaast de uitslag van de derby u dan? Op het veld wint niet die met de grootste mond, maar de beste. En dat was dit seizoen, zowel in de heen- als in de terugmatch, Oud-Heverlee. Bij Stade smeken ze om een fusie.
Koen Meulenaere
