Eindelijk hebben de leiders van het Belgische voetbal begrepen wat er loos is. Hoe lang roept Bondsvoorzitter Michel D’Hooghe al niet dat het de schuld van de hertog van Alva en van de sansculotten is dat de Rode Duivels met zijn tienen voor de goal gaan liggen ? Een normaal mens zou er zo gauw niet opgekomen zijn, maar een beetje kultuurhistoricus moet toch begrijpen dat een volk dat gedurende eeuwen onder de knoet van de bezetter heeft geleefd alleen verdedigend kan voetballen. En het geroemde aanvalsspel van Ajax is toch ook alleen maar te verklaren door de strooptochten van Piet Hein, Michiel de Ruyter en al die andere voorzaten van Patrick Kluivert ?

Ja, allicht.

Maar daarmee was het raadsel nog niet opgelost. Al die voor wat spiegeltjes en kralen uit Ghana en Nigeria geïmporteerde voetballertjes van Anderlecht bakten er de afgelopen jaren óók niets van terwijl toch niet aannemelijk is dat bijvoorbeeld Nii Lamptey zo erg geleden heeft onder het schrikbewind van de Habsburgers.

Gelukkig waait er sinds kort een nieuwe wind door het Constant Vanden Stock-stadion. De Anderlechtse manager Michel Verschueren altijd al een fijnzinnig psycholoog geweest heeft ontdekt dat een achttienjarige die een Porsche onder zijn krent krijgt, wel eens een verwend nest zou kunnen worden. Aan de vooravond van een toernooi in Casablanca zette hij in een interview met het weekblad Voetbal Magazine de puntjes op de i : ?De spelers hebben hun speech al gehad. Wie iets uitsteekt (streep op de keel) : kop eraf. Allez, nationale ploeg of Anderlecht, als we in hun hotel op de gang zes lijfwachten moeten zetten, dan zijn we toch slecht bezig ? En ik ben geen pastoor, hé.” De manager maakt zich zorgen over de voetballers van tegenwoordig : ?Het is niet hun taak na de match pinten te pakken met de supporters. Handtekeningen zetten, ja, en dan naar huis. En één vrouw, geen drie. Eén !”

Dat is echte mannentaal. Het is niet omdat in de voetballerij sinds het arrest in de zaak- Bosman de slavernij is afgeschaft, dat de teugels moeten worden gevierd. Voetbal is nog altijd de enige bedrijfstak waarin werkgevers hun personeel openlijk aanmoedigen tot doodslag (?voetbal is oorlog”) en zwijgplicht of desnoods lijfstraffen mogen opleggen. Zelfs Anderlecht-trainer Johan Boskamp, die toch bekend stond als een zeer aaibaar persoon, pleit nu voor kadaverdiscipline. Na de wedstrijd van Anderlecht tegen Feyenoord, waarin paars-wit vier zeventienjarigen opstelde, nam hij een verslaggever van Het Laatste Nieuws apart : ?Jongeren moeten de juiste mentaliteit tonen. Zo zie je die kereltjes hier met de bagage sleuren, de ballen verzamelen en de vuile trainingsspullen van de groten bijeen scharrelen. Ze worden op diverse vlakken getest. Zo hebben er ook een paar hun oorring moeten laten verwijderen… Zij die het niet oppikken kunnen gaan. De zeikerdjes vallen snel af, geloof me.”

Je ziet het zo voor je. Al die slapjanussen die zich piemelnaakt voor Michel Verschueren moeten uitkleden om te kontroleren of ze niet een hartje, een roosje of de naam van hun geliefde (?Geen drie ! Eén !”) op hun torso hebben laten tatoeëren. Oorringen en flippo’s inleveren. Paardestaartje afknippen. En vervolgens met een tandenborstel de schoenen van de manager poetsen.

Daar worden ze groot en sterk van. Wedden dat Anderlecht volgend jaar in de Champion’s League over A.C. Milan en Ajax heen walst ?

Piet Piryns