Escape to Alcatraz, het Kortrijkse metal- en hardrockfestival, heeft een donders aantrekkelijke driedaagse in elkaar gebokst. Met Cobra the Impaler verdedigt gitarist Thijs De Cloedt er mee de Belgische eer.

Thijs De Cloedt: Vroeger speelde ik in Aborted deathmetal en later in Horses on Fire veeleer rock. Ik heb altijd een zwak gehad voor heavy muziek, op het brutale af, maar ook voor bands als Alice in Chains of Mastodon die daar met redelijk cleane zang een extra laag aan toevoegen. Clean kan net zo donker zijn als extreem, maar je kunt er emotioneel meer kanten mee op. Met Cobra the Impaler vertrekken we van riffs maar uiteindelijk zijn melodieën het belangrijkst.

Welke groepen wil jij op Alcatraz niet missen?

De Cloedt: Cannibal Corpse, Carcass, Exodus, Arch Enemy… Bands waarmee ik ben opgegroeid – en met mij veel anderen. Metal schijnt een verouderd genre te zijn. Dat is voor een deel wel waar, maar toch merk je dat de nieuwe headliners – de Judas Priests en Iron Maidens van morgen – wel degelijk beginnen op te staan: Mastodon, Gojira, Zeal & Ardour, Baroness… Daarbij, wat voor mij nostalgie is, kan voor jongere mensen juist een ontdekking zijn. Kijk maar naar de hele hype omtrent Metallica en Stranger Things. Master of Puppets, een plaat uit 1986, verkoopt weer als gek omdat het titelnummer in de slotaflevering van het nieuwe seizoen is gebruikt. Met Colossal Gods, onze eerste plaat met Cobra the Impaler, wilde ik dat ook doen: een eerbetoon brengen aan alles wat ik zo goed vind aan het genre. Dus neen, ik denk niet dat metalbands een bedreigde diersoort zijn. (lacht)

Naast muzikant ben je ook designer, illustrator en animatiemaker. Vorig jaar heb je met Jelle De Beule de hommage/parodie-strip Jommeke in de knel én de penarie gecreëerd.

De Cloedt: Tijdens mijn studies animatie zat ik met Jelle en Jonas Geirnaert in de klas. Zo heb ik ook de filmjes van Kabouter Wesley gemaakt. Strips heb ik nu al een tijdje niet meer gelezen, maar ik heb dit jaar wel al veel plezier gehad aan de Taschen-monografie Jamie Hewlett, van de Gorillaz-tekenaar. Het feit dat dat artwork zo hard aan die groep is verbonden, vind ik enorm inspirerend. Daarom vond ik het fijn om voor de Cobra-plaat zelf de hoes te ontwerpen. Hewletts werk is van een heel hoog niveau, ook qua verhalen en kleurpsychologie. Door dingen weird te maken – een personage met een gifgroene huidskleur bijvoorbeeld – wek je een bepaalde emotie of mood op. Daar hou ik van: artiesten die net een stapje verder gaan.

Zoals er nog meer zijn?

De Cloedt: Ik ben meer visueel ingesteld dan literair. Dat is de reden waarom ik graag auteurs lees zoals Umberto Eco, die in De naam van de roos zó gedetailleerd dingen beschrijft dat je ze begint te zien. Of zelfs te proeven of te ruiken, zoals in Patrick Süskinds Het parfum. Ik ben ook nog altijd fan van Stephen King. Ongelofelijk hoe hij van banale dingen iets bovennatuurlijks en akeligs kan maken. Een auto die mensen begint te vermoorden: op zich een rare pitch, een beetje Mega Mindy. (lacht) Maar hij doet er iets geweldigs mee.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content