Wie schrijft, die kijft. Over het spreekwoordelijk gezond verstand van Louis Tobback.

Voorzitter-voor-het-leven Louis Tobback (voorzitter-voor-het-leven, want “één ding staat vast : de SP zal in het jaar 2000 niet meer in de huidige vorm bestaan”) heeft zijn licht laten schijnen over de permessive society. Volgende week verschijnt bij uitgeverij Houtekiet het boek “Louis Tobback, Zwart op wit”.

Hoe kómen ze er op !

Er valt natuurlijk weer veel te lachen, want de koning van de one-liner, de Nonkel Miele van de Keizerslaan is in grote vorm. En hij spaart de roede niet. Het moet nu maar eens uit zijn met al dat gelapzwans van die achtenzestigers. De handen uit de mouwen ! Wie niet horen wil, moet voelen ! Als ieder voor zijn eigen deurtje veegt, is gans het straatje schoon !

“Wie oude socialistische affiches bekijkt”, zegt Tobback, “ziet meteen dat het socialisme altijd een vleugje paternalistisch is geweest. De man die op zijn spade leunt, de vrouw die brood snijdt in de keuken, de kinderen die lachend spelen in de tuin. Ook socialisten zweren bij het klassieke huis-met-tuintje-ideaal. Laten we dus eerlijk erkennen dat het gezin de hoeksteen van de samenleving is. “

Dat kunnen partijgenoten als de Antwerpse burgemeesteres Leona Detiège en de Gentse burgemeester Frank Beke in hun zak steken. Homoseksuelen die naar het Leuvense stadhuis komen om te trouwen, zal de burgemeester desnoods met de krik in de hand beleefd verzoeken op te hoepelen : “Ik heb geen behoefte aan exhibities. ” Als het over de hoeksteen van de samenleving gaat, kunnen Frans van Mechelen of Marijke Dillen op de SP-voorzitter rekenen. Het zal niet Louis Tobback zijn die straks de lachende kinderen het brood dat moeder-de-vrouw heeft gesneden uit de mond stoot. Het zal niet de SP zijn die moeilijk doet over de kinderbijslag. Als er bespaard moet worden in de sociale zekerheid heeft Tobback een veel betere oplossing.

Drie jaar geleden besloot Louis Tobback toen nog minister van Binnenlandse Zaken dat seropositieven niet langer welkom waren bij de rijkswacht. Hij dacht daarbij niet aan de volksgezondheid (verkeersslachtoffers, bloed, gevaar voor besmetting), maar aan de ekonomische gevolgen. Als goed huisvader wilde hij niet investeren in de opleiding van rijkswachters die vijf jaar later misschien wel de pijp zouden uitgaan. Dat was weggegooid geld.

In zijn boek komt Tobback daar op terug. How to add insult to injury ? Aldus : “Aan modeverschijnselen doe ik niet mee. Einde negentiende eeuw leden velen aan tuberculose. Tuberculose was de kwaal maar ook het snobisme van die tijd. De meest romantische ziekte om aan te sterven was tbc. Tussen de twee wereldoorlogen was syfilis dan weer en vogue. Deze aandoening wees op een “losbandig” leven en dus op “emancipatie”. Vandaag zijn er nog steeds heel wat syfilislijders, maar de ziekte is haar glans kwijt. Niemand maalt erom dat syfilislijders niet worden toegelaten tot de rijkswacht. Niemand. Maar als ik seropositieven uitsluit, staat de linkerzijde in rep en roer. Aids is vandaag immers dé nieuwe ziekte. “

Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig. Tobback wil niet lastig worden gevallen met het subtiele onderscheid tussen seropositieven (die wel besmet maar niet ziek zijn) en syfilislijders. Wie aids krijgt, is een snob. Het werkvolk dat op zijn spade leunt zal het niet overkomen : dat drinkt zich gewoon een leverkwaal. Het kan niet lang meer duren voor Tobback, vanuit deze socialistische visie, de briljante inval krijgt om de behandeling van aidspatiënten uit het ziekenfondspakket te halen. Laat ze hun modieuze ziekten toch zelf bekostigen ! Dat is welhaast een kwestie van gezond verstand en burgerzin.

Het socialisme van Tobback is er niet voor al wie zwak, ziek of misselijk is. Het is er niet voor de asielzoekers (“Meeuwen die hier op een stort komen zitten omdat dat makkelijker is dan thuis te vissen of de grond te verbouwen”) of voor drugsverslaafden (“Vandaag hoor ik nog altijd verlichte geesten pleiten voor de emancipatie van de drugsgebruikers. De revolutie maak je met bewuste militanten, niet met de levende wrakken die op het pleintje voor de muziekschool in Maastricht liggen. “)

Revolutie ? Met Louis Tobback ?

Daar zal volk komen naar kijken.

Piet Piryns

Ontmoetingscentrum De Schutting in Brussel (Foto : Patrick de Spiegelaere)