Om de toevlucht van zijn Nieuwe Christen Democraten (NCD) enig historisch belang te geven, stak Johan Van Hecke dan maar ‘de Rubicon over’ en riep hij uit ‘alea iacta est’. Alsof de Melsensstraat, waar de VLD huist, de grens is tussen Italië en Gallia Cisalpina, alsof Van Hecke troepen zou hebben en alsof je CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck met Pompeius zou kunnen vergelijken.
Bovendien sprak Caesar op 10 januari 49 v.C. die dramatische woorden niet uit in het Latijn maar in het Grieks. Hij verwees naar een vers van de Griekse komedieschrijver Menander. Het volledige citaat luidt: ‘Dedogmenon to pragm aneriphto kubos’ (letterlijk: de beslissing is genomen, de teerling zij geworpen). Wat betekent dat het lot zal beslissen.
Van Hecke mag dan nog Caesar evoceren, het valt nog te bezien of de NCD’ers zijn campagne zullen overleven. Want mocht de VLD hen nu, op de vooravond van de kieshervorming, geen onderdak bieden, dan maakten zij in de strijd wellicht geen kans.
Na de evocatie van Caesar ging Johan Van Hecke, ondanks zijn almaar chagrijniger gezicht, toch de frisse bruid spelen aan de zijde van VLD-voorzitter Karel De Gucht. En maar zeggen ‘wij hebben een punt gezet achter onze LAT-relatie, we gaan samenwonen…’ En spreken van de verloving, een soort huwelijkscontract, een trouw in november en, nou ja waarom geen kerkelijk huwelijk…
Vele liberalen hebben het al moeilijk met de stand en de standjes van de VLD, maar hun voorzitter als notoir vrijmetselaar zien trouwen met een gesjochten kaloot kost de partij, volgens hen, een pak geloofwaardigheid.
Dat VLD-voorzitter De Gucht de CD&V wil zien afbrokkelen en dat NCD-voorzitter Van Hecke in de vroegere rangen brokken wil maken, zijn twee verschillende doelstellingen. Een gemeenschappelijke vijand maakt niet noodzakelijk goede vrienden. Maar dat Van Hecke en de zijnen hun gedachtegoed verkopen voor vijf zitjes in het VLD-partijbestuur en voor een plaatsje op de lijsten, is een ontluisterend schouwspel. Temeer omdat Van Hecke als Europees parlementariër lid blijft van de Europese Volkspartij (EVP), waar de CD&V deel van uitmaakt, en omdat de NCD’ers niet eens duidelijk stellen wat zij met de VLD gemeen hebben: behalve dan hun gemeenschappelijke gemeenplaatsen over vrijheid, verantwoordelijkheid, solidariteit en zo meer. Dat zal wel allemaal wat concreter moeten worden tegen het programmacongres van november, waar de VLD zich op haar beurt als een grote volkspartij wil profileren. Het is echter zeer de vraag of de ex’en uit CVP, CD&V en Agalev als Johan Van Hecke, Karel Pinxten, Réginald Moreels, Paul Staes en anderen wel concreter kunnen zijn. Sommigen hebben tot nu niet veel meer dan holle frasen verkocht. Daarmee alleen had Caesar Pompeius nooit uit Pharsalus verjaagd.
Frank De Moor
