Zelfs in de krant zijn de kleine lettertjes in tel. Karel De Gucht en Geert Bourgeois hebben dan wel, zo zeiden ze in De Standaard, een scenario klaar om Lambermont-bis vlot te trekken, er is wel een voorwaarde aan verbonden. De kleine lettertjes willen dat de Vlaamse Brusselaars eerst ‘substantiële garanties’ voor het een en ander moeten krijgen. Maar daar was de hele heisa binnen (en buiten) de VU net om begonnen. Kortom, ‘preciseringen’ of niet, het staat met dat akkoord nog net zo ver als toen het werd gesloten. Nergens dus.

Snel & efficiënt als ze is, beroemt de paarse coalitie er zich nochtans op dat ze sterk is in ‘communicatie’. Met haar opendebatcultuur wil ze de burger dicht bij het beleid betrekken en hem communicatief aansporen om actief met haar mee te denken.

Ze verschaft dus ‘duidelijkheid’. Het woord stond vorige week in vette letters bovenaan een advertentie, een halve krantenpagina groot, over het nieuwe drugsbeleid. Maar alleen uit de kleine lettertjes viel te begrijpen dat met deze ‘historische’ ingreep niet zo gek veel zal veranderen en, vooral, dat het hele zwik nog altijd niet van kracht is.

De coalitie verkoopt wel vaker het vel van de beer vooraleer het arme beest is neergeknald en gestroopt. Zo reeg Rik Daems ongemerkt al een heel palmares aan als successen vermomde flaters aaneen. Het gezoem van de overheidscommunicatie creëert een roes waarin woorden heel hard op daden gaan lijken. Het is, letterlijk, politiek bij wijze van spreken. En ja, de burger leest de krant ook wel eens wat slordig, terwijl, toegegeven, de media wel vaker beloften, projecten en intenties gemakshalve als gedane zaken voorstellen. Daarom schrikt de burger nog altijd wanneer hij een stortingsformulier in de bus krijgt om kijk- en luistergeld af te dokken. In de mediatiek uitvergrote stelligheid van de regeringsretoriek leek het immers alsof deze belasting allang is afgeschaft. Quod non dus.

En de kleine lettertjes lezen, volstaat niet altijd om de angels in de regeringspraat op te merken. Een dossier verbergt al eens een ander. Dat van de nachtvluchten in Zaventem bijvoorbeeld. Een jaar nadat daarover structurele ingrepen werden beloofd, is er nog niets gerealiseerd. Behalve dat passagiers extra luchthaventaks moeten betalen en dat in het weekend niet langer de Brusselaars maar de Vlaams-Brabanders door overscherende Boeings uit hun slaap worden gehouden.

De politieke discussie daarover is vandaag verschrompeld tot de vraag waar de C-130’s van de luchtmacht, die in het belendende Melsbroek hun nest hebben, naartoe moeten verhuizen. En die vraag heeft niets met lawaaihinder te maken, wel met grondspeculatie. Want de luchtmacht parkeert haar C-130’s daar op een fijn stukje vastgoed. De commercie zou dat graag inpikken om de luchthaven uit te breiden. Dat zal wel goed zijn voor de werkgelegenheid of de handelsbalans, maar er is in een opendebatcultuur geen schande aan om dat ook eindelijk eens met zoveel woorden te zeggen.

De regering wil zich graag geliefd maken, maar Dalida, mon chou, waarschuwde al voor de mooipraterij van parolé, parolé.

Marc Reynebeau