In crisistijden komt onze inherente behoefte aan fysieke verbondenheid sterk naar boven. De fysieke ervaring van samen zingen, zij het op balkonlengte afstand, waarbij we in grote mate synchroon samen bewegen en klanken voortbrengen, roept gevoelens van eenheid en saamhorigheid op. In tijden van crisis zijn we afhankelijk van de solidariteit binnen de groepen waartoe we behoren – familie, vrienden, buren, stads- en landgenoten, medemensen -, niet alleen om te overleven, maar ook voor emotionele, praktische en financiële steun. Een moeilijke situatie zoals de huidige covidcrisis laat zien waar wij als mensen op teruggrijpen als we ons het kwetsbaarst voelen, en daar hoort zingen bij. In tijden van maatschappelijke onrust, politieke turbulentie of natuurrampen zingen we liederen om gemeenschapsgevoelens te creëren en te bevestigen. De ‘Marseillaise’ tijdens de Franse Revolutie, de ‘Brabançonne’ tijdens de Belgische Omwenteling: in al die liederen is er sprake van een gemeenschap, en die wordt telkens bevestigd door het steeds weer gemeenschappelijke zingen van de liederen. Of we ons deze pandemie ook zullen herinneren met coronaliederen, zullen we moeten afwachten. De kracht van samen zingen is het boeiende onderzoeksonderwerp van doctoraatsonderzoeker Renée Vulto, muziekwetenschapper aan de Universiteit Gent.
Renée Vulto. Singing Communities. Dutch Political Songs and the Performance of National Identity (1780-1820), Universiteit Gent.
