De potige dans van Ohad Naharin en de Batsheva Dance Company.
Het geheugen speelt de mens wel eens parten. Maar als onze herinnering de sporen van een voorstelling, een koncert of een tentoonstelling bijna heeft uitgewist, voorspelt dat weinig goeds. Neem nu het werk van de Israëlische koreograaf Ohad Naharin, artistiek leider van de Batsheva Dance Company. “Mabul”, het dansstuk waarmee het gezelschap twee jaar geleden naar Brussel kwam, zette er de beuk in. Het was zeer fysiek en direkt expressief, maar het gleed van je af als het water van een eend. Ook het hektische “Kyr” en het ingetogen “Arbos”, twee koreografieën uit het gemengd programma waarmee Batsheva nu te gast is, laten een potige maar snoeverige indruk achter.
Dat is jammer want Naharins werk wil precies die al te gladde kant van het medium overstijgen. Het wil meer dan alleen maar mooie lichamen en mooie bewegingen de voetangels en klemmen van de dans tonen. Er spreekt een oprechte behoefte uit om de toeschouwer op een andere dan puur estetische manier te raken, desnoods fysiek als het moet. Het besef ook dat er onder de schone schijn veel kommer en kwel schuilt.
Naharin is bovendien een koreograaf die van verschillende markten thuis is. Hij mengt akademisch ballet, gevechtskunst, moderne dans en akrobatie, bien étonnés de se trouver ensemble. Tegelijk is hij het voorbeeld van de appel die niet ver van de boom valt. Als jonge danser leerde hij het klappen van de zweep bij de Batsheva Dance Company, het gezelschap dat Martha Graham één van de founding mothers van de modern dance in 1964 in Israël oprichtte. Graham bood hem een plaats aan in haar eigen, in New York gevestigde ensemble. Tussendoor danste Naharin een seizoen bij Béjarts Ballet van de XXste Eeuw.
Sinds 1980 creëert Naharin ook werk voor zijn eigen gezelschap en gooit daarmee hoge ogen. Ook het Nederlands Dans Teater, Cullberg Ballet en het Frankfurt Ballet, toch geen klein grut, bestellen opdrachten. In 1990 vroeg de Batsheva Dance Company, die intussen de Graham-wortels heeft afgeschud, hem als artistiek leider. Bijna twintig jaar later staat Naharin terug bij het begin.
Paul Verduyckt
Op 20/9 in het P.S.K. (Brussel) “Kyr”, “Arbos”, “Queens of Golub” en “Black Milk” ; op 30/9 in de Vlaamse Opera (Antwerpen), waar “Kyr” vervangen wordt door “Tabula Rasa”.
“Black Milk” van the Batsheva Dance Company : meer dan alleen maar mooie bewegingen.
