Christa Janssens staat graag voor een publiek. Daarom liet ze zich vorig jaar door collega’s aanporren om in het Waaslandse Melsele deel te nemen aan de verkiezing van de aardbeienprinses. Ze kwam wel niet van de streek, maar uitheems fruit mocht en ze won, ze weet ook niet waarom. ?Het jaar daarvoor werd Veronique De Cock daar slechts eredame, en die schopte het een jaar later toch tot Miss België.” Die ambitie koestert Christa niet, ?ik vond gewoon dat ik dat een keer moest meemaken.” De behoefte om eens iets mee te maken, welt wel vaker in haar op.
De confrontatie met een publiek leidde haar ook tot haar hobby : amateurtoneel. Ze pakte de kans twee jaar geleden, toen ze in contact kwam met iemand van de lokale toneelgroep, bij de KWB van Putte. Of die soms nog iemand konden gebruiken ? Dat konden ze. Ze kreeg een klein rolletje. Door omstandigheden viel tijdens de repetitie een hoofdrolspeelster uit. Christa verving haar, dat liep redelijk. Ook hier houdt ze de ambities op een waakvlam. Twee keer per week repeteren, geen probleem, maar het stijgt niet boven de liefhebberij uit. Hoewel : plankenkoorts ! Twee minuten voor het doek opgaat, gegarandeerd naar de wc.
Toen Christa negen was, scheidden haar ouders. Ze heeft er niet echt onder geleden, ook met de partners van haar vader en moeder kon ze altijd redelijk over de baan. ?Het is hun leven, ik heb daarover niet te beslissen.” Haar vader krijgt ze soms in geen maanden te zien. Hijzelf heeft het te druk als stratenmaker, komt nooit langs, en zij vindt er de tijd niet voor. Maar ze houdt aan de echtscheiding van haar ouders hoegenaamd geen trauma over, beweert ze. Tenzij ?misschien een zekere voorzichtigheid om te trouwen.” Met Peter, een arbeider bij Bayer, die ze al zeven jaar kent, woont ze nu twee jaar samen. Hij is drie jaar ouder. Ze bouwden de relatie geleidelijk uit. Zonder overhaasting, tot hiertoe ging het bijna allemaal als vanzelf. Trouwen blijkt nog niet aan de orde. Christa maakt liever geen plannen op lange termijn. Omstandigheden sturen die toch in de war, heeft ze geleerd. Vorig jaar kochten ze een rijhuis. In Stabroek, gezien de streekgebondenheid van Peter. Stap voor stap knappen ze de woning op. Ze hebben nog veel te doen, maar laten zich niet door een timing insnoeren. Het huis mag geen obsessie worden, een mens moet nog leven ook. De sociale contacten met de vrienden van vroeger ruilen ze er niet voor in, want ?als je de hele tijd in dat huis zit te werken, ben je blij dat je er eens uit kan.” Tot een zekere spaarzaamheid bekent Christa zich wel. Volgende zomer kan er eventueel een reisje naar de zee van af, maar beslist niet meer zoals de vorige keer naar Kreta. En naar haar werk in Antwerpen waar ze met voldoening secretaresse is bij een joodse diamantair van Marokkaanse origine neemt ze liever de bus dan dagelijks voor een dure ondergrondse parking op te draaien. Christa zal er geen maagzweer van krijgen. Van Peter weet ze dat nog niet zo zeker. Bij hem blijft het allemaal aan de binnenkant kleven. ?Hij kropt de dingen op, als die bom eens zou ontploffen…” Zo ver komt het niet, denkt ze. ?Ik kan er me zo kwaad in maken dat hij niet kwaad te krijgen is.” Zelf mag ze graag toegeven aan haar kleine ergernissen, maar Peter is meer een binnenvetter. ?Hij is gewoon niet veel van zeggen.” Christa daarentegen loopt over van spontaneïteit. ?Op mijn werk vragen ze me soms om eens vijf minuten te zwijgen. En als ik vijf minuten zwijg, vragen ze waarom ik slecht gezind ben.”
Schoonheidskoningin, maar geen slaaf van haar eigen lichaam. Alleen in het weekend trekt ze tijd uit om zich op te tutten. Niet om per se in het oog te springen. Meer voor Peter, ?ik heb graag dat hij fier op me is.”
B.H.
