Nooit draagt ze hoge hakken, ?want dan moet ik anders lopen dan ik ben, en dat weiger ik”. Ze ziet zichzelf nog steeds een beetje als ?de halve jongen die ’s morgens met de poppen speelde en ’s namiddags voetbalde met haar drie broers.”
Als jongste in een gezin van vijf groeide ze op in het Limburgse Kermt. Een gelukkige jeugd : muziek, sport en jeugdbeweging. Tussen haar zevende en zeventiende bij de VKSJ, de zogenaamde Roodkapjes. ?Ik heb er veel geleerd : sociaal en creatief zijn, contacten leggen, je plan trekken.” Van een zangcarrière droomde ze nooit. Wel had ze blijkbaar als kind al een goede stem : ?In de kleuterklas mocht ik voor alle klasjes ?Mama” van Heintje zingen.” Ze studeerde solfège en zong jarenlang bij een koor. Zonder dat koor was er wellicht nooit sprake geweest van Dana Winner. ?Ze hadden me toevallig ingeschreven voor een zangwedstrijd.” En wat gebeuren moest, gebeurde : ze behaalde de eerste plaats tijdens die soundmix van Radio 2 Limburg in 1989. De carrière was begonnen. Ze kwam in contact met John Terra, die haar bij muziekuitgever Jean Klüger binnenloodste. Klüger koos de naam Dana Winner en bracht haar eerste single uit : ?Op het dak van de wereld”.
Daarna ging het een tijdlang minder goed. Klüger zag een verdere samenwerking niet zitten. Die onzekere periode eindigde pas in 1993 met de single ?Woordenloos”. Het nummer had een lange aanlooptijd nodig maar geraakte uiteindelijk op nummer één in Tien om te Zien. Het was de definitieve doorbraak. Andere hits volgden : ?De oude man en de zee” (enkel de titel doet denken aan Hemingway), ?Hopeloos en verloren” en het nu al onsterfelijke ?Westenwind”. Een succesverhaal : cd’s die al bij de release platina halen en waarvan meer dan honderdduizend exemplaren worden verkocht, meermaals de trofee Het Gouden Oog als beste Vlaamse zangeres, een concerttournee die volle zalen trekt.
Ze geniet er met volle teugen van, al is het soms wel heel druk. ?Soms word ik geleefd door mijn agenda. Af en toe ben ik bang dat het teveel wordt. Dikwijls zit de agenda, die ik samen met mijn manager Jos Eerdekens opstel, echt van minuut tot minuut vol. 1994, bijvoorbeeld, was een ongelooflijk druk jaar. Op bepaalde momenten had ik het gevoel dat ik mijn greep op de gebeurtenissen aan het verliezen was. Dat ik me volledig liet leven door mijn carrière.”
Op die drukke dagen denkt ze wel eens terug aan vroeger toen ze als bediende vijf dagen per week acht uur per dag werkte. ?Toen kon ik om vijf uur naar huis en was ik vrij om te doen wat ik wilde.” Toch zou ze nooit meer willen ruilen. ?Ik ben veel te graag zangeres. Ik doe het echt heel graag en ik probeer voor mezelf de lat heel hoog te leggen. Ik ben nogal een perfectioniste. Als je iets doet, moet je het zo goed mogelijk doen.”
De laatste jaren neemt ze haar nummers op in de studio Galaxy van haar vriend Wilfried. ?In het begin waren we gewoon bevriend. Ik voelde dat het klikte tussen ons. Muzikaal, maar ook als mens. Langzaam maar zeker is er dan meer uit gegroeid.” Ze werken veel samen : ?Er zijn mensen die niet met hun partner willen of kunnen samenwerken. Bij ons is het net omgekeerd. We doen niet liever.”
Een evenwicht tussen haar carrière en privé-leven vindt ze heel belangrijk. Af en toe wil ze gewoon tot rust komen : ?dat betekent voor mij gewoon thuis zijn. Wat ik ook hemels vind, is een etentje bij kaarslicht. Je bewust zijn van het feit dat je met iemand samen bent waar je van houdt. Zonder dat daarom met veel grote woorden te moeten zeggen.” Precies zoals in het liedje, het wonderlijke vers : ?Woordenloos verbleven wij in tederheid”.
J.V.D.B.
