Interessante knaap, die van Censydiam. Lekkere chocolade ook altijd gevonden, Callebaut. Meer vetvrije cacaobonen dan in de meeste andere merken. Maar op één moment in het Knack-interview van vorige week, overschatte hij zijn kaarten. Dat was bij de fatale opmerking: “Laten we het bijvoorbeeld eens over bier hebben.”

Tot dan toe was hij in het gesprek met Piet Piryns en Joël De Ceulaer aan de winnende hand geweest. Het ging namelijk over televisie. Piet komt wel eens op televisie, als de vrijzinnigen iemand nodig hebben om een of andere interessante zageman te interviewen, maar ernaar kijken doet hij nooit. Joël heeft geen televisie.

De Ceulaer is een van de vele nieuwe collega’s die het voorbije jaar onze redactie zijn komen versterken. En die de vuurkracht van dit blad aanzienlijk hebben verhoogd. Zoals Walter Pauli onlangs met Kris Peeters van het NCMV. Wat gezegd van dit suggestieve vraagske : “Dacht u bij het zien van Magda Aelvoet: weer een stommiteit van zoveel miljard?” En op de volgende regel begint het antwoord dan met: “Peeters: (knikt bevestigend)”.

Zo mogen wij het graag hebben zie. En pas op, dat was pas de tweede vraag van de Walter, in de opwarmingsfase. Kunt u nagaan wat er nadien allemaal volgde. Knack was nog geen uur uit of moe Aelvoet hing al aan de telefoon bij onze chef-Wetstraat. Er zijn in dit land zes regeringen, met naar schatting vijfenvijftig ministers of staatssecretarissen. Van hen worden er in Knack wekelijks vijftig op hun incompetentie gewezen, of voor malversaties ter verantwoording geroepen. Nooit belt iemand op om te protesteren. De meesten sturen een briefje met verontschuldigingen en de belofte het in de toekomst beter te doen. Maar zo een groene belt dan direct de baas op, kent u de soort? Ze was trouwens aan het verkeerde adres, want onze chef-Wetstraat bromde ontstemd: “Aelvoet? Connais pas.” En gooide de hoorn neer. De enige juiste reactie.

Maar keren we terug naar het interview met de Censydiambaas, de man die bij de VRT achter de schermen dicteert wat er op de schermen te zien is. Zolang het over programmaschema’s ging, over het keuzeproces van de consument, en over niet alleen de identiteit maar ook de persoonlijkheid van het product, konden noch Piet noch Joël volgen. Wat zich uitte in van wanhoop getuigende vragen als: “Is dat niet jammer?” En: “Hoe hebt u dat opgelost?”

Maar toen waagde Callebaut zich dus een brug te ver: “Laten we het bijvoorbeeld eens over bier hebben.” Het vergt weinig verbeelding om voor onze ogen zowel Piet als Joël blij te zien opveren. In de tekst samengevat als: ” KNACK : Uitstekend idee.”

Bij Callebaut ging de alarmbel. Voordien had hij de conversatie beheerst, omdat hij zeker wist wat de andere twee enkel vermoedden: dat al zijn marketingbargoens nergens op sloeg. Maar nu lagen de verhoudingen ineens heel anders. Callebaut trachtte in extremis de zaak te redden door naar een ver land te refereren. Een oude truc.

“Bier kan twee functies vervullen”, dook hij de vluchtweg in. “Het kan helpen om uw ego te laten gelden, maar ook om vrienden te maken.”

De Ceulaer: “Bier moet vooral goed op gist zijn. Als bij de verwerking van de mout de dextrinen volledig overgaan in maltose, dan gaat later de smaak zweven.” Callebaut voelde hoe de grond onder zijn voeten begon te glijden, maar zette zijn redenering voort: “De kwestie is nu: zijn beide functies combineerbaar? In België wel, in Thailand duidelijk niet. Het komt er dus op aan uw communicatiestrate…”

“Hoezo, in Thailand duidelijk niet?” kwam Piet Piryns boos overeind. “Hebt gij misschien iets tegen Singha-bier? Dat is nochtans een consistenter brouwselke dan die kattenpis van Heineken, die gij verkoopt.”

Jan Callebaut zou geen marketingspecialist zijn, als hij niet onmiddellijk had begrepen dat hij dit gladde ijs stante pede moest verlaten. “In veel Thaise cafés is er laat op de avond geen bediening meer”, zette hij aan om zo snel mogelijk naar minder gevaarlijk terrein te kunnen overstappen. Maar dat was buiten Piryns gerekend. “Momentje”, onderbrak die de VRT-adviseur, van wie de bedrieglijke omvang hem nu pas klaar voor ogen stond. “Over welke delen van Thailand spreekt gij? In het bergland zijn bij mijn weten geen cafés, tenzij twee in Malakka maar die zijn ’s avonds niet open. Op de terrasjes langs de Me Kong is er zelfbediening, dus daar gaat uw bewering ook al niet op. Ik neem aan dat ge het over Bangkok hebt.”

Callebaut hoorde het zweet sissen op zijn voorhoofd, en gaf van lieverlee toe. “Centrum van Bangkok?” drong Piryns aan. Callebaut knikte weerloos. “Ik ga ervan uit dat gij, als belangrijke personaliteit van de openbare omroep, niet in Phatthaya gaat rondhangen. Waar dan wel?”

Callebaut, nooit verder geweest dan het Zwarte Woud, zag het schemeren voor zijn ogen, maar kreeg plots een briljante ingeving: “Aan de haven. Op de kaai!” Zijn geluk was van korte duur. “Aan de haven”, herhaalde Piryns onheilspellend. “Op de kaai. Bon, op de kaai hebben we de Bhumibol, maar ik zou u afraden om daar onvergezeld binnen te gaan. Dus blijven over: De ton en Het anker. Over welk van de twee hebt ge het?”

Callebaut was verslagen, en besloot dat het er toch niet meer toe deed. ” De ton“, gokte hij vermoeid. Piet Piryns schoot woedend uit: ” De ton? Gij beweert dus dat er in De ton ’s avonds geen bediening is? Joël, tot hoe laat is De ton op de kaai in Bangkok open?”

“Drie uur ’s nachts.”

“Kwart over soms. Toet. En tot hoe laat lopen de garçons rond?”

Ook daar hoefde De Ceulaer niet lang over na te denken: “Vijf minuten voor drie, en dan trekt de Xuang aan de bel voor de laatste toernee.”

Piryns scharrelde zijn papieren bij elkaar en beende ontstemd naar de deur, vanwaar hij de uitgetelde Callebaut nog toesnauwde: “Het is niet te verbazen dat de VRT geen vier programma’s meer in de top-twintig heeft staan, met charlatans als gij. Een beetje zelfrelativering zou u geen kwaad doen.”

Koen Meulenaere