MA/ 17/01

Wat ook vervelend begint te worden, bijna zo vervelend als Rik Torfs, zijn achtergrondreeksen over formatiegesprekken. Met ‘De zestien is van u’ pakte De Standaard een paar jaar geleden uit met een verbluffende serie waarin tot in de onbenulligste details uit de doeken werd gedaan welk gesukkel voorafging aan de regering-Leterme I. Hugo De Ridder is in deze discipline de hoog geprezen pionier, al voelen ze aan de Gossetlaan van tegenwoordig meer affiniteit met Sven dan met Hugo De Ridder.

Jammer genoeg leidt een succesvol procedé altijd tot plagiaat, en dat brengt ons vanzelf bij De Morgen. ‘De gevangenen van de Wetstraat’, over de huidige onderhandelingen. Pijnlijk. Bij het lezen van een onthullende reeks in De Morgen is het sowieso onontbeerlijk om eerst naar de provisiekast te rennen en daar een goed gevuld pak zout van het schap te graaien. De Morgen zal tot in de eeuwigheid beroemd blijven vanwege de X-dossiers, gepubliceerd onder de leiding van de commanditaire loftsocialist en wereldwijd erkend als de grootste flater uit de geschiedenis van de pers, nog net iets groter dan de zaak notaris X, ook al in De Morgen.

Bij ‘De gevangenen van de Wetstraat’ dient men deze voorgeschiedenis in gedachten te houden. Het is niet omdat de auteurs vermelden wat de onderhandelaars hebben gegeten en de lezer, die goede lobbes, in zijn argeloosheid aanneemt dat niet alleen dat juist is maar derhalve ook al de rest, dat dit ook zo is. De falsificatietoets. Want zoals de commanditaire loftsocialist destijds verklaarde bij de eerste aflevering van de X-files: ‘Als ze ons op één fout kunnen betrappen, neem ik ontslag.’ Dat heeft hij niet hoeven te doen, want in de X-files stond effectief niet één fout, er stonden er minstens 500 in.

Passen wij die in de wetenschap algemeen aanvaarde test nu toe op ‘De gevangenen van de Wetstraat’, bijvoorbeeld op de passage over de samenkomst in Vollezele, een eerste aanzet tot een akkoord tussen de PS en de N-VA. In De Morgen staat dat Philippe Moureaux daar de tweede dag mee aan tafel zat en er zelfs een bevlogen uiteenzetting over vorige staatshervormingen hield. En dat Bart De Wever daar smalend op reageerde.

Tiens, wij hadden in Knack van eind december al een reconstructie over het complot van Vollezele gelezen, maar daarin was van Moureaux toch geen sprake? Onze chef-Wetstraat geïnterpelleerd, die meteen Moureaux zelf opbelde om zeker te zijn: ‘Was u erbij in Vollezele?’ ‘Maar nee, bijlange niet Rik. Waar haalt ge dat nu weer?’

Falsificatietoets niet doorstaan, bij de eerste controle al prijs. Op een andere dag ging het over het beruchte etentje in het van zijn wijn beroofde sterrenrestaurant Bruneau aan de basiliek , waar toplui van de N-VA en de MR elkaar eind augustus troffen.

De Morgen, zaterdag 8 januari: ‘ Aan de ene kant is er de N-VA-clan met voorzitter Bart De Wever, gewezen journalist en Kamerlid Siegfried Bracke en een kennis van De Wever. De MR-clan zit aan de andere kant van de tafel. Naast MR-voorzitter Didier Reynders gaat het om EU-parlementslid Louis Michel en Jean-Claude Fontinoy, de voorzitter van de NMBS Holding.

Een kennis van De Wever! Er zijn zes aanwezigen, van wie vier nogal evidente, en van de andere twee hebben ze er dus maar één kunnen achterhalen. Van onderzoeksjournalistiek gesproken. ‘ De N-VA betaalt de rekening. Die is gepeperd, maar het was dan ook een veelbelovende lunch.‘ De N-VA betaalt de rekening, dat zal wel. Daarvoor moet je ook veel inzicht hebben. De laatste rekening die Vlaams-nationalisten hebben betaald, is die van de collaboratie. Weer bij onze chef-Wetstraat binnengelopen, weer één telefoontje, en weer onmiddellijk het antwoord: de zesde man was Koen Blijweert, de meermaals in opspraak gekomen lobbyist door wiens gulle hand meerdere kwaliteitsjournalisten zich graag hebben laten verwennen. Siegfried Bracke het meest van allen, maar in dat verband vallen ook al eens de namen van commanditaire collega’s.

Wat wij nu gaan vertellen, is authentiek. Het vorige trouwens ook. Op maandag 10 januari liet onze chef-Wetstraat, die zelden kan weerstaan aan een kans op leedvermaak én aan de christelijke plicht om te helpen, een bevriende scribent van De Morgen weten wie de zesde man was geweest en wie in werkelijkheid die schranspartij had betaald.

Op dinsdag De Morgen gekocht, niets. Woensdag niets. Donderdag nog niets. Vrijdag… Maandag 17 januari! Grote primeur op de voorpagina: ‘ONTMASKERD! De mysterieuze superlobbyist aan tafel bij De Wever en Reynders.’ Op bladzijde 3: ‘ De top van N-VA en MR ontmoet elkaar eind augustus in restaurant Bruneau in Ganshoren, voor een uiterst confidentieel gesprek over de slabakkende regeringsonderhandelingen. Er schoven zes personen mee aan tafel. (…) De identiteit van de zesde aanwezige bleef een mysterie. De Morgen kon achterhalen dat het om Koen Blijweert gaat, een bekende naam in de Wetstraat, maar tegelijkertijd ook zeer omstreden.’

De Morgen kon achterhalen dat het om Koen Blijweert ging! Mysterieuze lobbyist ontmaskerd! Een volle week nadat Van Cauwelaert het hen had gemaild. Verder in hetzelfde artikel een overzicht van alle zakenmensen, magistraten en politici die faveurtjes van Blijweert mochten ontvangen, maar niets over journalisten, laat staan over die van de eigen krant.

Kwaliteitspers… Telkens als iets gepubliceerd wordt waarvan u toevallig zelf precies weet hoe het in elkaar zit, blijkt dat hun berichtgeving bol staat van onvolledige tot totaal verkeerde beweringen. Leest u een buitenlands kwaliteitsblad en het gaat over België, dan botst u op de ene kemel na de andere. U hebt zich dan ongetwijfeld de bedenking gemaakt: ‘Zou dat bij hun andere berichten ook zo zijn?’ En terwijl het antwoord op die vraag zonneklaar ‘ja’ luidt, blijft u toch altijd bereid te geloven dat het ‘nee’ is. Brave dutsen, u.

DO/ 20/ 01

Vorige week was het weer Fons-time in Knack. In zijn nooit aflatende ijver om de mensen schrik aan te jagen, stelt dit blad sinds een paar jaar op de meest onverwachte momenten zijn kolommen open voor Fons Verplaetse, de eregouverneur van de Nationale Bank. Die dan aan de hand van een onuitputtelijke rij cijfers, tabellen, grafieken en statistieken aantoont dat het land afstevent op een catastrofe, en dat dit uitsluitend te wijten is aan het onverantwoordelijke beleid van Paars en aan het schandelijk opzijzetten van Marcia De Wachter. Eigenlijk hetzelfde als wat onze chef-Wetstraat elke week zegt. En evenzeer gebaseerd op rancune en een aangeboren drang naar dwarsliggerij.

‘Hoe zorgwekkend is de speculatie tegen België?’ luidde de kop boven het artikel. ‘Niet’, zijn wij geneigd te denken, maar wij zijn natuurlijk geen eregouverneur van de Nationale Bank. Noch hebben wij een innige band met Marcia De Wachter.

Speculatie tegen België kan alleen als we veel moeten lenen op de internationale markt, en dat is niet nodig aangezien er meer dan 200 miljard euro op onze nochtans weinig rente opbrengende spaarboekjes staat. Wij roepen hier een autoriteit boven alle verdenking in: Jean-Pierre Van Rossem. Een man met verstand van geld en van hoe het onrechtmatig te verkrijgen, twee vaardigheden die uitermate van pas komen bij het beheer van de Belgische staat. Meer dan een jaar geleden al heeft hij bij Phara klaar en duidelijk uitgelegd hoe de overheid haar financiële problemen moet aanpakken. Te klaar en te duidelijk, want dan denken de mensen dat het niet waar kan zijn.

Hier de methode-Van Rossem. Als je op de markt 4,4 procent rente moet betalen, en je eigen depositohouders krijgen voor hun geld maar 2 procent interest, dan ligt het voor de hand om je geld bij die depositohouders te gaan lenen tegen 3 procent. Dan doet iedereen een goede zaak.

Waarom gebeurt dat niet? Een eerste reden kan de domheid van onze bestuurders zijn, onderschat die vooral niet. Een tweede reden is dat de schobbejakken van bankiers, het echte gajes in onze samenleving, tegen alle voorschriften en verboden in al dat spaargeld toch weer hebben vergokt aan rommelkredieten, risicoaandelen, en uit wind en tulpenbollen opgetrokken klik- en klakfondsen.

Onze komende regering zal hoe dan ook gevormd worden door de twee basisstrekkingen uit het socialisme: het corrupte socialisme in het zuiden en het nationaalsocialisme in het noorden. Welnu, dat die socialisten eindelijk eens doen wat hun leer voorschrijft. Te weten twee zaken. Eén, en zeer belangrijk: drijf alle topbankiers samen op een binnenplaats, en laat er dan een roedel uitgehongerde prairiehonden op los. Twee: nationaliseer alle banken en herleid hun activiteiten tot de basis: het inschrijven van spaargeld enerzijds, en het hiermee uitschrijven van hypothecaire leningen anderzijds. Verbied, en dit op straffe van ophanging, alle andere strapatsen van schorremorrie met een diploma bancaire wetenschappen. Sluit Jean-Luc Dehaene op in een cel van het Tuchthuis in Vilvoorde, zoals Louis Tobback tijdens Monumentenstrijd al eens met onmiskenbaar genoegen heeft gedaan.

Tot zover Van Rossem. Nu Fons. Begin jaren tachtig heeft hij al eens een oplossing bedacht: de devaluatie van de frank. Buiten medeweten van de toenmalige gouverneur van de Nationale Bank, Cecil de Strycker, beslist in een vakantiehuisje in Poupehan, waar ook Wilfried Martens, Jef Houthuys en Hubert Detremmerie aanwezig waren. De fine fleur van de christelijke arbeidersbeweging, die zodoende een unieke kans kreeg om eerst haar eigen centen in veiligheid te brengen.

Wij hebben ooit beschreven hoe de plaatselijke filiaalhouder van de Crédit Communal van Poupehan van verbazing omverviel toen hij op een zaterdagvoormiddag eerst de premier over de vloer kreeg, daarna de voorzitter van een grote landelijke bank, en vervolgens de leider van de vakbond. Allemaal kwamen ze steeds gigantischer bedragen omzetten in de meest vreemdsoortige buitenlandse valuta. Die kolos van de vakbond eiste roebels.

Toen de kantoorhouder om vijf voor twaalf totaal van slag het rolluik neerliet, dook er op de valreep nog een figuur onderdoor die bijna verpletterd werd. De bankier trok het luik weer op, en zag tot zijn ontzetting niemand minder dan de koning rechtkrabbelen en met een pijnlijke grimas vragen: ‘Kunt u elf miljard frank omwisselen in dollars alstublieft?’

Dit verhaal, in Knack afgedrukt, is door de betrokkenen nooit tegengesproken. Misschien geen sluitend bewijs voor de juistheid ervan, maar nog veel minder een bewijs van het tegendeel. Zoals ze bij de N-VA zeggen: ubi fumus, ibi ignis.

Dankzij Fons was elke Belg van de ene op de andere dag 8 procent van zijn vermogen kwijt, erger dan wat ons twee jaar geleden met de banken- en beurscrisis is overkomen. De euro devalueren ligt, helaas, buiten de competentie van Fons. Als adviseur bij de Nationale Bank van Congo heeft hij wel nog een grote invloed bij het bepalen van de wereldmarktprijs van maniok en kobalt, maar voor de internationale munten is zijn rol uitgespeeld. En aangezien Marcia ook in haar opgang in de Europese Centrale Bank geblokkeerd wordt door de voormalige entourage van het Joenk, is ook dat spoor afgesloten.

Devaluatie kan niet meer, voor het standrechtelijk neerschieten van alle bankdirecteuren is het maatschappelijk draagvlak voorlopig nog net niet groot genoeg, en ons goud, voor wie daarop zou hopen, is in de jaren negentig al door Jean-Luc Dehaene verpatst om de Maastrichtnorm te halen. In feite om die niet te halen, maar uit medelijden is België toch gedelibereerd.

Hoe het dan wel op te lossen? Fons in Knack: ‘Door endogene maatregelen!’ Eindelijk. Eindelijk iemand die het hardop durft te zeggen: endogene maatregelen. Hou op met dat exogene gedoe, endogeen! En niet morgen, vandaag. Waarom denkt niemand anders daaraan? Hebt u Bart De Wever of Elio Di Rupo al over endogene maatregelen horen spreken? Professor De Grauwe? Geert Noels? Staan er in de nota van den Baard endogene maatregelen? Nog meer en nog hogere subsidies voor windmolenproducenten, dat zeker, maar endogene maatregelen? Daar hebben wij dan toch over gelezen.

Waaruit bestaan nu die maatregelen? Simpeler dan men zou denken: Fons wil het primair saldo jaarlijks verbeterd zien met 0,6 procent van het bbp. Wie kan daartegen zijn? 0,6 procent, dat is niks. Dat is van de orde van de clenbuterol in de steak van Alberto Contador. Haal 0,6 procent van het primair saldo af, of doe het erbij, zo goed zijn wij niet vertrouwd met de materie, en de staatsschuld daalt in een paar jaar tijd van 100 naar 90 procent! Als de banken vanaf 2017 het geld teruggeven dat de overheid er twee jaar geleden heeft ingepompt – wat weinig waarschijnlijk is gezien het criminogene karakter van de sector, maar goed: stél -, dan zakt de staatsschuld tegen 2020 onder de 60 procent. Tegen 2025 hebben we géén schuld meer, maar overschot.

Heeft iemand Guy Quaden al met een enthousiasmerend plan op de proppen weten komen? Wij besluiten dus: ‘Viva de endogene maatregelen! Viva Fons! Marcia gouverneuse!’ Of is het gouvernante?

door Koen Meulenaere

Eindelijk. Eindelijk iemand die het hardop durft te zeggen: endogene maatregelen.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content