MA 2401

De Leuvense economen hebben weer eens gesproken: de jobkorting is mislukt. Naar het schijnt hebben alle Vlamingen vorig jaar een klein deeltje van hun veel te veel betaalde belastingen teruggekregen. Jobkorting heet dat, geen idee waarom. Mislukt! Zeggen de Leuvense economen. Die alvast aan ons niets gevraagd hebben, maar wetenschappelijk onderzoek gaat nu eenmaal uit van steekproeven. Zodra de vorser beweert dat hij een representatief staal van de bevolking heeft bevraagd, gelooft iedereen blindelings dat dit ook zo is. Niets makkelijker dan wetenschap. De jobkorting heeft mensen er kennelijk toe aangezet om minder te gaan werken, wat op het eerste gezicht een correctere invulling is van de term maar wat niet de bedoeling was. Hoe dat komt, begrijpen wij evenmin, maar wij zijn dan ook geen Leuvense econoom. Noch wensen wij het ooit te worden.

De Leuvense economen, dezelfden of anderen, formuleerden vorige week ook een voorstel voor een betere financieringswet. Het fameuze plan van den Baard, waarmee we meer dan drie maanden tijd verloren hebben, was in hun ogen te ridicuul voor woorden. Dat was een al wat beter onderbouwde stelling.

Bij ‘Leuvense economen’ denkt eenieder aan professor Paul De Grauwe. De man die eerst voor Open VLD in de Senaat ging zitten en nadien de grootste criticaster werd van Paars, op onze chef-Wetstraat na en van dichtbij gevolgd door de opeenvolgende kabinetschefs en woordvoerders van het Joenk. Die – of moeten we zeggen: dat – heeft vorige week vanuit zijn riant betaalde functie als fractieleider van de Europese liberalen voor het eerst laten doorschemeren dat een terugkeer naar de Zestien hem niet ongenegen is. Hij heeft alvast de steun van de Waalse socialisten, want die hebben dan in plaats van een zetbaas van eigen stempel zoals den Baard, een zetbaas van een andere stempel, wat altijd handiger is. Het Joenk heeft gedurende acht jaar zowel de Parti Socialiste als de grote vakbonden in alles hun zin gegeven. Met de gunstige economische conjunctuur van het begin van deze eeuw kon dat, al gaan we met z’n allen nog 30 jaar de prijs betalen van dat non- en wanbeleid. Nu de economie opnieuw aantrekt, is hij dan ook de voorbestemde leider van de nieuwe regering van nationale eenheid.

Maar terug naar de Leuvense economen. Die zijn ooit Mens van het Jaar van Knack geweest, wie herinnert zich dat? Een hesp voor wie nog weet waarom. We zijn het zelf moeten gaan opzoeken. We schrijven 1993, en toen onderscheidde Knack verdienstelijke landgenoten in verschillende domeinen. Ze werden trouwens uitgekozen door onze lezers en door de luisteraars van Radio 1. In de rubriek ‘economie’ wonnen de Leuvense economen van Chris De Wulf van Volvo en Rik De Nolf van onze eigen Roularta Media Group. Vreemd dat we die niet op de eerste plaats hebben gemanipuleerd. Of stond hij eerste en hebben we hem naar drie versast, om hem geen onnodige troeven in handen te spelen bij de meestal bitse discussies over onze eindejaarspremie? Van de top tien van toen is Rik De Nolf in elk geval de enige die nog overeind staat. Alle anderen zijn compleet vergeten of zitten in de gevangenis. Of zouden daar moeten in zitten. Maurice Lippens eindigde op zes.

De Leuvense economen, allen prof van de K.U.Leuven, waren in die dagen met veertien. Ze hadden een manifest geschreven voor een onafhankelijke Belgische frank. Dat werd zowel door de regering, de Nationale Bank, de vakbonden, als door mensen met een minimum aan scholing weggelachen, maar niet door de Knack-lezer en de Radio 1-luisteraar. Het moet zijn dat de kwantiteit van die laatste zwaarder doorwoog dan de kwaliteit van de eerste.

Het jaar 1993 was het echte begin van de regering Dehaene-Verplaetse. Fons, huidig stermedewerker van Knack en zeer gewaardeerd vanwege zijn afkeer van Paars en van Guy Verhofstadt, had onder Wilfried Martens de frank al eens gedevalueerd, en had hem onder Jean-Luc Dehaene vastgekoppeld aan de Duitse mark. Zoals dat vandaag nog altijd het geval is, want wat de Duitsers destijds met hun Wehrmacht niet voor elkaar kregen, hebben ze intussen via de Europese Unie gerealiseerd: baas spelen over Europa.

De Leuvense economen hadden in de zomer een barbecue gehouden, en zoals dat gaat op barbecues met economen gingen de gesprekken al vlug over het harde muntbeleid van de Bundesbank, dat volgens de grootste monden voor een deflatoire politiek zorgde. Door het vasthaken van de frank aan de mark werd dat effect in België nog vergroot. Naar de mening van de economen moesten we die koppeling loslaten en de frank in waarde laten zakken, omdat dit onze export ten goede zou komen. Er zijn mensen die echt geen fluit verstand hebben van monetair beleid, en Leuvense economen behoren in een verontrustend hoog aantal tot die categorie.

Verder pleitten zij voor de afschaffing van de minimumlonen, de versoepeling van de afdankingsprocedures, de invoering van flexibele arbeidstijden en de opschorting van de loonkoppeling aan de index, allemaal maatregelen die vreemd genoeg op weerstand botsten in syndicale kringen. Mens van het Jaar van Knack! Wij zeggen erbij, voor de volledigheid en omdat ere dient toe te komen aan wie ere toekomt, dat twee leden van de toenmalige faculteit economie hadden geweigerd om dat dwaze manifest te onderschrijven: Theo Peeters en Paul Van Rompuy.

Dus als nu de Leuvense economen anno 2011 beweren dat de jobkorting ertoe leidt dat mensen minder werken, of dat minder mensen werken, dat kan ook, dan geloven wij daar niet veel van. Maar als ze beweren dat het plan van den Baard op niets trekt, dan geloven wij dat wel. De Leuvense economen komen naar verluidt samen in bont versierde werkplaatsen, waar ze een schort en soms een blinddoek omdoen, vreemde keelklanken uitstoten, kaarsen branden voor het beeld van de Oppereconoom van het heelal, en daarna in de vochtige kamer gaan hemelen of twemelen.

DI 2501

Het mysterie van de drie adressen van Siegfried Bracke is opgelost. ‘Van twee zaken één’, stond op deze bladzijde. ‘Ofwel bezondigt de nationaal-socialist zich aan valsadresvoering, ofwel aan een schijnhuwelijk.’ Maar de onthullingen van vorige week hebben duidelijkheid gebracht: Bracke woont in de Lozevisserstraat in Gent, Han Vermeer huist in de Zuidstationstraat in Gent, en het is Valère Descherp die nog altijd in de Pater Van Henxthovenstraat in Mol verblijft. De familie Blijweert staat in voor het vullen van de drie wijnkelders.

Buren in de Lozevisserstraat overwegen overigens een klacht in te dienen wegens nachtlawaai. Rond vier uur ’s morgens begint bij Bracke het gerommel en gestommel in de badkamer, gevolgd door gekletter en geschetter in de keuken, daarna wordt de deur met veel gedruis open- en dichtgetrokken, klinkt ritmisch getiktak van hoge hakken door de gang en op de trap, beneden kletst weer een deur open en toe, en dan wordt op straat met veel gehoest en geproest een auto gestart. Die Marina moet blijkbaar vroeg beginnen te werken. Het is ook ver naar Mol.

WO 2601

Mijnheerke Louis heeft enkele nieuwe verbodsbepalingen bijgeschreven op de lange lijst waarop onder meer al figureerden: het rijden met een auto, het parkeren van een auto, het rijden met een fiets, het gaan te voet, het maken van muziek, het hardop praten buitens- en binnenshuis, het plassen tegen bomen of ander groensel, het graven naar oudheidkundige restanten, het openhouden van nachtwinkels, het openhouden van dagwinkels, het verkondigen van niet met het stadsbeleid strokende meningen, en nog veel meer. Geen oord op aarde heeft zó’n dik boek met gemeentelijke verboden als Leuven.

Vorige week zijn er twee bij gekomen. In De Bierkelder op de Oude Markt mag geen bier meer worden geschonken en mag niemand meer in de kelder! De uitbaters twijfelen nog tussen hun zaak omdopen in De Fruitsapzolder of het faillissement aanvragen. En Leuvense slagerijen mogen geen Steak Argentina meer verkopen.

Het is een opmerkzame lezer van Knack die indirect en ongewild aan de basis ligt van die laatste, nogal drastische verordening. U weet dat Stella Artois de facto is overgenomen door de Brazilianen van AmBev. Als er de afgelopen uren geen nieuwe fusies zijn bijgekomen, heet de moedermaatschappij tegenwoordig voluit Anheuser-Busch Inter Breweries American Beverages. Zowat het volledige hoger kader van AB InBev is al uit Leuven naar Sao Paolo verhuisd, en het is bang afwachten of de productieafdeling dezelfde route zal volgen. Als dat zou gebeuren, heeft Leuven alleen nog de Katholieke Universiteit en haar spin-offs om de stad voor de algehele armoede te behoeden. Voor de rest is er in Leuven namelijk niets, behalve een immense berg schulden veroorzaakt door de vele megalomane bouwprojecten van mijnheerke Louis, de Ceausescu van de Dijle.

Maar niet alleen in Brazilië, ook in Argentinië kennen ze de geneugten van een frisse Stella. Wordt daar in champagne-emmers geserveerd. En nu heeft een van onze lezers daar een fles Stella eens van wat naderbij bestudeerd, en hij las tot zijn verbazing het volgende op het etiket: ‘ Stella Artois tiene sus orgines en Leuven, un pequeño pueblo al este de Bruselas, dónde se ha elaborada cerveza por los últimos seis siglos, y dónde el burgomaestre es un enano con mucho ruido.‘

Vertaald: ‘Stella Artois heeft zijn oorsprong in Leuven, een nietig boerengat ten oosten van Brussel waar al zes eeuwen bier wordt gebrouwen en waar de burgemeester een dwerg met een grote mond is.’

Dat schrijven de Argentijnen! Op onze flesjes Stella! En zeggen dat die dwerg zo gastvrij is geweest om de Argentijnse prinses Maxima het Leuvense Museum M plechtig te laten openen. Samen met prinses Mathilde. Er bestaat een schitterende foto waarop mijnheerke Louis verlekkerd staat te loeren naar de appetijtelijke derrières van de beide prinsessen, die zich door een speling van het anatomische lot precies op zijn ooghoogte bevonden. En nu dit.

Toen uw Dienaar, zoals de nieuwe deontologische code van onze persbond het voorschrijft, om een reactie vroeg van de burgomaestre in kwestie, gooide die woest de telefoon dicht, schoot in zijn overjas, en beende in minder dan een halfuur langs alle slagerijen en charcuterieën in zijn stad. Daar mag nu geen Argentijns vlees meer worden verkocht. Alle Argentijnse studenten zijn inmiddels van de K.U.Leuven gegooid, en het bestuur van voetbalclub OHL en dat van basketclub Leuven Bears werden per aangetekend schrijven gewaarschuwd dat zij geen Argentijnse voetballers of basketters meer mogen opstellen.

Daar is het niet bij gebleven. Mijnheerke Louis heeft aan de pui van het stadhuis een enorme vlag van de Falklands laten ophangen, naast een acht meter hoog portret van Margaret Thatcher, zijn vrouwelijke evenknie van over het Kanaal. Hij overweegt bovendien om het Maarschalk Fochplein te herdopen in het ARA General Belgranoplein. Dat wil zeggen: mochten de archeologische opgravingen daar ooit worden afgerond zodat het plein weer kan worden dichtgelegd.

Manuel Belgrano was een van de leiders van de Argentijnse Revolutie in 1810, en een van de vaders des vaderlands. Maar zijn naam wordt buiten Argentinië vooral geassocieerd met de grootste vernedering die de Argentijnen ooit hebben opgelopen. De ARA General Belgrano was namelijk het vlaggenschip van de Argentijnse marine, dat tijdens de Falklandoorlog begin mei 1982 naar de bodem van de zee werd getorpedeerd door de Britse atoomduikboot HMS Conqueror. Meer dan 300 opvarenden kwamen om het leven. ‘ARA’ is de afkorting van Armada de la República Argentina, en daar schoot niet veel van over.

Het was het hoogtepunt én het keerpunt van de Falklandoorlog, en luidde de glorierijke overwinning in van de Britten, die onder de vastberaden leiding van Iron Lady Margaret Thatcher zegevierden in deze tot nu toe laatste grote zeeslag uit de geschiedenis. De dag nadien kwam The Sun uit met een van zijn meest legendarische covers, een foto van de brandende en zinkende trots van de Argentijnse vloot met daarboven als grote kop: ‘GOTCHA!’

Zelfs in Londen hebben ze geen General Belgranoplein durven op te richten, kwestie van de verslagenen niet te veel te krenken, maar in Leuven zijn ze zo teergevoelig niet. De Argentijnen zullen in het vervolg wel wat voorzichtiger zijn met un pequeño pueblo al este de Bruselas. En zeker met un enano con mucho ruido.

DO 2701

Zou iemand zo vriendelijk willen zijn om de makers van Dubbelleven, het kwaliteitsdrama op Eén, te verwittigen dat hun onderwerp al tien weken geleden zo uitgeperst was als een van alle sap en vruchtvlees beroofde citroen. Als het de bedoeling was aan te tonen dat een halve draaidag per aflevering en 40 euro per scenario aan Povermans kant zijn, dan is het opzet geslaagd, maar we weten het nu. Stoppen! Laat die twee trienen onder een trein lopen, dan zijn wij ervan af. In Witse vloog onlangs frituur ’t Geschilde Patatje wel de lucht in. Met Axel Daeseleire er nog in. Typisch geval van twee vliegen in één harde klap.

door Koen Meulenaere

Geen oord op aarde heeft zó’n dik boek met gemeentelijke verboden als Leuven.