MA/ 23/ 04

Aan de kant iedereen: baron Le Chocolat heeft gesproken! Let op uw beurzen dan. Volgens Patrick De Maeseneire moeten we onze dertiende maand afstaan en ook ons dubbele vakantiegeld. Anders gaat hij alle bedrijven uit dit land weglokken, zodat we met z’n allen in de diepste armoede zullen leven en eens aan den lijve kunnen ondervinden hoeveel we te danken hebben aan leidende ondernemers en ondernemende leiders als hij.

Wij, u en ik, verdienen te veel. Le Chocolat heeft in dit domein recht van spreken, want als iemand weet wat te veel verdienen is, dan hij wel. Met bonussen erbij vier tot vijf miljoen euro per jaar, wellicht veel meer. Heeft een secretaris nodig om in kaart te brengen waar overal ter wereld hij huizen, villa’s en appartementen bezit. Om zijn burgerplicht als Belg te vervullen, woont hij in Zwitserland, bekend om zijn chocolade en zijn hoge belastingtarieven.

Le Chocolat, vermogend geworden bij onder meer Adecco en Barry Callebaut, is ooit begonnen als hulpje van den Baard, al is die verhouding heer-knecht intussen wat bijgesteld. Hij was dan ook een van de eersten om een peperdure biomassacentrale van Electrawinds te laten installeren bij Callebaut in Wieze, en daar weten ze er nu nog altijd geen blijf mee. Dat afzichtelijke ding stinkt uren in het rond en je haalt meer vermogen uit de dynamo van een oude bakfiets dan uit de rommel van den Baard. Draait bovendien op palmolie, waarvan de winning volgens sommige wetenschappers schadelijker voor het milieu is dan de CO2-uitstoot van alle Chinese auto’s samen.

Behalve dat ze voldoende energie zou leveren voor de productie van 250.000 ton chocola per jaar, zou die centrale ook 60.000 gezinnen van stroom voorzien, zo kregen we te horen bij de feestelijke inhuldiging. De eerste die in Wieze zijn koffiezet in het stopcontact met de nieuwe stroom stak, kon nog net op tijd de brandweer bellen. De aankoper kunnen ze er niet meer op aanspreken, die is alweer terug naar zijn uitzendarbeid. Geen zes maanden na de aanschaf van de Electrawindscentrale werd hij in de adelstand verheven en kwam de koning op bedrijfsbezoek. De opeenvolging van gebeurtenissen kan soms toevallig zijn.

Als den Baard dus overal rondtoetert dat er met socialisten in de regering niet aan de index zal worden geraakt, dan weet u van nu af aan dat u moet opletten voor uw dertiende maand en uw vakantiegeld. Maar Le Chocolat heeft gelijk. In plaats van voor uw onverdiende vakantie kunnen we dat geld beter gebruiken om bijvoorbeeld de put te dempen die hij en zijn Oostendse handlanger in onze staatskas hebben geslagen met het hotelakkoord van Sabena.

We schrijven augustus 2001. Een paar maanden voordien had Le Chocolat van den Baard een goedbetaald zitje in de raad van bestuur van Sabena cadeau gekregen. En hij kende de Zwitsers, van fiscale en andere ontmoetingen. Ze gingen dus met vier genieën Sabena redden, dat is ondertussen geofficialiseerd, en Swissair te grazen nemen: Le Chocolat, den Baard, het Joenk, en de huidige gouverneur van de Nationale Bank, Luc Coene. Lichtten niet eens de directie van Sabena in, en nog minder de bevoegde minister.

Vier mannen met verstand van zaken. Waren blijkbaar niet eens bekwaam om een simpel contract te lezen, want ze tekenden een overeenkomst waardoor de Zwitsers onder een engagement van 54 miljard Belgische frank uit konden. 54 miljard! Puur verlies voor de Belgische belastingbetaler. Maar geen nood, er loopt een proces over. Vorig jaar werd Swissair door een Belgische rechtbank veroordeeld tot een schadevergoeding van omgerekend 750 miljoen frank. Rest dus 53,25 miljard. Misschien kan Le Chocolat zijn eigen dertiende maand en zijn vakantiegeld laten vallen, dan is de put al voor een groot stuk gevuld.

DI/24/04

In onze juridische rubriek vragen wij andermaal uw aandacht voor het interessante proces over een extreme vorm van huiselijk geweld dat later dit jaar zal plaatshebben. We vatten samen uit de verslagen in Het Laatste Nieuws van 21 en 24 april, om redenen van discretie hebben wij de namen van de betrokkenen vervangen door initialen.

‘De Ertveldse dokter en ex-politicus Martin D. vraagt de vrijspraak voor de moordpoging op zijn ex-vriendin. Op 23 augustus 2010 sloegen de stoppen bij Martin D. door. Gebroken door liefdesverdriet en gewapend met een mes bestormde hij het verjaardagsfeestje van een van de kinderen van zijn ex-vriendin Isabelle N. De 37-jarige vrouw kreeg messteken in de buik en de borststreek en werd in kritieke toestand overgebracht naar het ziekenhuis. De kinderen zagen het hele bloedige tafereel voor hun ogen gebeuren.

Dokter D. belandde in de cel en werd uitgebreid onderzocht door een gerechtsdeskundige. “Hij heeft een omvangrijk onderzoek gevoerd en kwam tot de conclusie dat D. wel degelijk toerekeningsvatbaar is”, luidt de stelling van de beroemde strafpleiter Jef V., advocaat van het slachtoffer. De advocaat van de dader, Walter V.S., zag het helemaal anders. “Op onze vraag hebben een psycholoog en een forensisch psychiater ook een onderzoek gevoerd. Zij komen tot de conclusie dat hij op de dag van de feiten een stoornis in de hersenen had.” De advocaat vraagt de vrijspraak omdat hij niet gelooft dat zijn cliënt met voorbedachten rade handelde: “Hij zat in een roes en was volgens mij zijn controlevermogen verloren.”‘

Interessant aan deze thesis is dat ze eveneens zal worden gebruikt door de verdedigers van monseigneur Vangheluwe, ter verschoning van de feiten die ook hij in een roes en na het verlies van zijn controlevermogen heeft gepleegd. We kijken dus met spanning uit naar het oordeel van de rechtbank, want dit kan een belangrijk juridisch precedent worden. En citeren in afwachting graag Victor Hugo: ‘ Un homme de la campagne qui plaidait en province a dit au tribunal: monsieur le président, n’ayant à dire que la vérité, je n’ai pas pris d’avocat.‘

WO/ 25/ 04

De volgende twee zaken zouden internationaal verboden moeten worden, en dit met de hoogste prioriteit. Eén: het uitbrengen van een naaktkalender, uitzondering gemaakt voor professionals van Playboy of Pirelli. Twee: het aankondigen van een klacht tegen krant of weekblad zonder die nadien effectief in te dienen. Aankondigen moet de facto gelijkstaan aan indienen, zodat niet meer aan een strafonderzoek naar de waarheid te ontkomen valt.

In de zaak-Pol Van Den Driessche hebben veel mensen gesproken. En als mensen spreken die beter hadden gezwegen, wordt de kroon meestal gespannen door Pol Deltour, secretaris van onze persbond Sint-Hypocritusgilde, die de functies van secretaris en opperrechter weleens met elkaar wil verwarren.

Zo stuurde Pol II een mare rond waarin hij namens onze bond het gedrag van Pol I ontoelaatbaar en schandelijk noemde. Een zo redelijk standpunt verwacht je niet meteen van de persbond, dat viel dus mee, maar jammer genoeg was onze secretaris graag bereid het ook in de media toe te lichten. En dat had hij beter gelaten. In De Ochtend werd hij door Lisbeth Imbo in twee minuten afgemaakt, zoals een paard dat bij de sprong over de Gaverbeek zijn twee voorbenen heeft gebroken.

Imbo was in deze affaire niet geheel onpartijdig, in geen enkele trouwens, omdat het ging over een N-VA-lijsttrekker in een provinciehoofdstad. Het was dan wel de hare niet, maar het scheelde niet veel. En dus werd niet Pol I maar Pol II vakkundig gefileerd. Wie niet beter wist, kon hebben gedacht dat Siegfried Bracke haar de vragen had ingeblazen. Hadden ze bij de persbond contact opgenomen met Pol I of hem ondervraagd? Nee! Dat leest u goed: nee! Geen van beide. Waar haalden ze dan het recht vandaan om hem publiekelijk schuldig te verklaren, terwijl ze niet eens het principe van woord en wederwoord hadden toegepast, toch de allereerste richtlijn die de bond zijn leden voorhoudt? En Deltour maar spartelen, als een kat in een zwembad, met elk antwoord draaide hij zich verder vast. Een week later kapittelde hij Reyers Laat omdat het Jos Ghysen geen weerwoord had gegeven toen hij door Kris Smet werd aangevallen!

Voor Van Den Driessche maakte het de zaak er niet beter op. Beschuldigd worden van seksuele intimidatie is al niet aangenaam, maar als de twee die je dan verdedigen Mia Doornaert en Lisbeth Imbo heten, dan is de logische volgende stap de TGV van kwart voor acht. En toen kwam Pol III op de proppen: Gui Polspoel, in Reyers Blaat.

‘U bent een vriend van Pol Van Den Driessche, hebt u hem dezer dagen al gebeld?’ opende Lieven Van Gils, die helaas denkt dat als hij zijn vragen maar genoeg rekt met euhs en aahs en pauzes en voor zich uit staren, ze vanzelf intelligenter worden. De lengte van zijn vragen is omgekeerd evenredig aan de voorbereiding van zijn onderwerpen, die doorgaans niet verder reikt dan een snelle lezing van het laatste knipsel uit De Standaard of De Morgen.

Polspoel: ‘Gebeld? Nee, dat heb ik niet gedaan. En ik weet ook niet of ik het wel zal doen. Ik ben er nog niet uit of ik een vriend van Van Den Driessche ben, of een vriend van Van Den Driessche was.’

Daar waren wij zeer snel uit, eerlijk gezegd. Volgens Pol III was zijn vriend Pol I altijd grofgebekt geweest. ‘Wij stoorden ons voortdurend aan zijn flauwe grappen en zijn vulgaire opmerkingen, en altijd seksueel getint. Hij kon geen twee woorden spreken of er zaten drie schuttingtermen bij. Dat was echt puberaal gedrag. En lawaai maken, als de hele buurt het niet had gehoord, was het niet goed voor hem. En o wee als de drank in de man was, zijn eigen moeder had hij gepakt. Aan tafel at een paard properder. Dat komt ervan als je altijd met één hand moet eten omdat de andere ergens tussen de benen van een disgenote zit. En rechtse praat, erger dan die kerel uit de Seefhoek in Panorama destijds. Je was gewoon beschaamd als je door kennissen werd gezien in het gezelschap van Pol.’

Maar had Polspoel dan nooit iets gemerkt van seksuele intimidatie? Nee, dat niet. Mocht er voor de uitzending nog iets van Pol I overeind hebben gestaan, dan was dat na drie minuten platgebombardeerd. Gelukkig dat ze voor de spreekwoordelijke onpartijdigheid van de openbare nieuwsdienst behalve een vriend van Pol – voor alle duidelijkheid: dat was Gui – ook een vijand hadden opgetrommeld. Frank Vanhecke. Die zegde hem zijn steun toe, ook dat nog. Hadden samen in de kleuterklas gezeten. Tot Pol werd buitengesmeten wegens het bepotelen van de andere kleutertjes en de voltallige juffrouwenschare. Ten huize Van Den Driessche begon buiten aan de gevel het bordje met ‘Huisje Weltevree’ vervaarlijk heen en weer te zwieren. Binnen werden inderhaast alle scherpe voorwerpen en alle glazen verwijderd. De televisie werd de volgende ochtend naar het containerpark gedragen.

Gui Polspoel heeft niet veel geluk met zijn vrienden. En omgekeerd. Hij moet bovendien stekeblind zijn, want de verhalen over Pol waren hem niet bekend, en bij de overstap van Siegfried Bracke naar de N-VA was het ook alsof Klokke Roeland op zijn hoofd viel. Waar is de tijd dat Bracke en hij samen in een bootje over het Comomeer roeiden, om het snelst tegen Ann Van Elsen en Tanja Dexters, in een poging in te breken in de vakantiewoning van George Clooney. U hoort ongetwijfeld dat wij het nu hebben over een televisieprogramma bedacht door Bruno Wyndaele. Toen Bracke naar de N-VA was overgestapt en een verjaardagsfeestje gaf, mocht Polspoel niet komen! Hij heeft nu nog één vriend: de commanditaire loftsocialist. Ook voor die charlatan is hij ziende blind, ook die ontnuchtering komt nog wel.

Een gerenommeerd politiek commentator, bekend om zijn gevatte maar soms wat gemene replieken, twitterde na Reyers Laat: ‘Als Polspoel zo verder doet, staat hij binnenkort alleen op de feestjes van Koen Blijweert.’

VR/ 27/ 04

Het aantal dementen in onze samenleving schijnt aanzienlijk toe te nemen. En zoals steeds is de openbare omroep er als de kippen bij om ook voor die groep een eigen televisieprogramma uit te zenden. Elke week van maandag- tot donderdagavond rond tien uur op Eén.

Koen Meulenaere

Gui Polspoel heeft niet veel geluk met zijn vrienden. En omgekeerd.