DI/18/10

Er heerst dezer dagen een grote sympathie met de Luikse staalarbeiders die hun werkgelegenheid weer zien slinken. Ook uw dienaar steunt de metallo’s en de sidero’s, al dient te worden aangestipt dat hun ellende voor een deel hun eigen schuld is. Luister.

Toen ondergetekende student was en de jaren van verstand hun opwachting nog niet hadden gemaakt, dat hebben ze trouwens nog altijd niet, werd hij aspirant-lid van de communistische partij strekking Peking. Waarom? Dieu le sait. Jeugdige voortvarendheid was zeker een element dat speelde. Plus een aantrekkelijke kameradin, die bij nader onderzoek meer had beloofd dan ze kon waarmaken, maar dat gold voor de hele beweging.

En zo kwam het dat wij na een korte opleiding aan een paar Vlaamse fabrieken samen met een kameraad uit het Waasland op een koude ochtend om zes uur aan de poorten van Cockerill in Ougrée stonden. Nog twee uur vroeger waren we met een gammele Simca uit Sint-Niklaas vertrokken, in het bezit van een onwrikbaar geloof in de toekomst van het proletariaat, en van een stapel in twee talen opruiende pamfletten. Daarin werden de arbeiders er niet alleen van op de hoogte gebracht hoe ze schaamteloos werden uitgebuit door de grootindustrie, ze werden tevens in alle ernst opgeroepen om samen met de studenten de twee supermachten, in volgorde van gemeenheid de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten, omver te werpen en uit onze contreien te verdrijven. Zoals onze voorouders dat ooit met de Noormannen en de Visigothen hadden gedaan.

Dat van die Visigothen wisten we niet zeker, maar we wisten wel dat de gemiddelde staalarbeider dat nog veel minder zou weten, dus die gok was het wagen waard. Visigothen roepen hoe dan ook een associatie op met runenschrift en nationaalsocialisten, en zoiets is in een revolutionaire context altijd meegenomen.

Viel dat even tegen. Noch de arbeiders van de nachtploeg, die in sneltreinvaart de fabriek verlieten, noch die van de ochtendploeg, die vanwege te laat opgestaan in sneltreinvaart de fabriek betraden, schenen zich bewust van het dubbele juk waaronder ze gebukt gingen: het kapitalistische en het imperialistische. En nog veel minder leken ze van plan om daar iets tegen te doen. De meesten namen onze pamfletten niet eens aan, een minderheid wierp er één blik op en gooide ze daarna op de grond.

Hadden wij al verteld dat het die ochtend vroor? Min zes, de stenen uit de grond. Na tien minuten besloot onze kameraad, die als Waaslander van nature al meer geneigd was naar een praktische dan naar een theoretische benadering, om het geweer drastisch van schouder te veranderen, en riep zo hard hij kon: ‘Vijftien procent opslag voor iedereen! Mededeling van de directie! Augmentation de salaire!’

Dat had meer succes. Al werd de situatie ietwat dreigend toen een getatoeëerde uit de hoogovens, van wie we op het eerste gezicht niet hadden verwacht dat hij kon lezen, ontdekte dat er een discrepantie heerste tussen de geschreeuwde en de geschreven boodschap. Het is in die moeilijke omstandigheden dat wij inzagen dat er van staalarbeiders niet veel te verwachten valt. Makke bende.

Drie minuten later zaten wij beiden, een verkoudheid rijker en een illusie armer, in een café tegenover de fabriek, dat de klok rond open was. De aloude truc van het grootkapitaal om de arbeiders hun zuurverdiende centen terstond weer af te troggelen. Gold de wet-Vandervelde eigenlijk nog?

Vertoornd om zo veel apathie begonnen wij te schrijven aan een artikel voor het partijblad, waarin John Cockerill werd opgehemeld als een visionair ondernemer die niet alleen veel had gedaan voor de welvaart in Europa maar ook voor de ontvoogding van de werkende klasse. Een stelling waar wij vandaag nog altijd achter staan, maar nu uit andere motieven. Een spitsvondig woordgrapje over staal en Stalin, leen en Lenin, en trots en Trotsky, hadden we uit voorzorg zelf geschrapt want in de partij werd weinig gelachen, zo veel wisten we er op dat moment ook wel al van.

Twee weken later kregen we per brief antwoord: ‘Geachte heer, uw artikel, waarvan wij vermoeden dat het voor De Standaard bestemd is, is per ongeluk op ons secretariaat terechtgekomen. Wij zijn zo vrij het u terug te sturen. Met vriendelijke groeten.’

Ze mogen van de Amadezen veel beweren, bijvoorbeeld dat ze ontkenden dat doden onder Stalin even dood waren als doden onder Hitler, en dat het in Albanië minder aangenaam toeven was dan Ludo Martens volhield, maar beleefd waren ze wel. Dat kunnen we jammer genoeg niet zeggen van de staalarbeiders. Dus als die vandaag in de miserie zitten, hebben ze dat voor een stuk zelf gezocht. Ze hebben hun kans gehad.

WO/19/10

Van de persagentschappen: ‘Guy Verhofstadt (Open VLD) werd vorig weekend in Brussel het slachtoffer van dieven. Ze sloegen een ruitje van zijn wagen in toen hij en zijn chauffeur niet in de buurt waren. “Mijn boekentasje is gestolen, maar daar zat eigenlijk niets in”, zegt de ex-premier.’

In het boekentasje van Verhofstadt heeft nooit iets gezeten. Behalve één keer een lening van twee miljoen frank van eresenator Leo Goovaerts. Die werd toen ook gestolen. Gelukkig zaten de bouwplannen voor zijn allernieuwste woonst in het centrum van Gent niet in dat tasje. Anders had architect of architecte Rieke Jacobs, van de fijnzinnige slogan ‘Ik kak op Knack’, zijn of haar werk opnieuw moeten maken.

U weet dat het Joenk op de Lievekaai in het oude centrum van Gent, in de schaduw van het Gravensteen, twee bevriende koppels een middeleeuws pand heeft doen aankopen. Voor twee miljoen euro. Daarnaast zullen beide koppels, samen met de stad Gent, opdraaien voor de restauratiekosten die het drievoudige bedragen. Als alles af is en afbetaald, zal het Joenk in het pand komen wonen.

Voor de andere bewoners van de Lievekaai is het sindsdien geen leven meer. Eerst werden alle deuren en ramen van die verkommerde woonst opengegooid en werd de buurt ondergedompeld in een misselijkmakende stank van bedorven champignons en rotte eieren. Daarna werden het hele plein én de belendende straten afgezet om een woud van afvalcontainers te plaatsen, waarin nu alle schurft en schimmel uit het huis is op-geslagen, wat de stank nog verhoogt. Andere eigenaars raken nauwelijks nog bij hun eigen voordeur, de meesten zijn de stad uit gevlucht.

In een van de afbraakwerkers meenden omwonenden overigens Hilde Goudmans te herkennen. Wat kon verklaren waarom er een paard aan een van de schuttingen stond vastgebonden. Goudmans heeft tijd zat. Het duurt nog anderhalf jaar vooraleer ze Guido De Padt in de Senaat mag vervangen. Denkt ze. Het komt ons voor dat De Padt, na het schrappen van de Muur van Geraardsbergen uit de Ronde van Vlaanderen, niet meer zo happig is op die wissel.

DO/20/10

Het veelgeprezen bondsparket van de Koninklijke Belgische Voetbalbond heeft in de zaak van de klokkenluiders bij de Hasseltse politie een slechte beurt gemaakt. Dat overkomt het parket wel vaker zodra het de deuren van het bondsgebouw op de Houba de Strooperlaan achter zich dichttrekt. Het parket bestond tot voor kort uit de procureurs Marc Rubens en René Verstringhe, die laatste is intussen gestopt.

Meester Verstringhe haalde meestal het nieuws als verdediger van zijn maten van de Hells Angels, met wie hij behalve hun liefde voor zware motoren en weelderig bedeelde vrouwen ook een extreme gewelddadigheid deelt. Procureur Marc Rubens kwam in Het Journaal toen hij tijdens het proces tegen prins Laurent vergeten was aan welke kant van de balie hij stond. In de affaire van de politie in Hasselt ging hij helemaal uit de bocht.

Klokkenluiders zijn broeders of monniken van een lagere orde en rang die kort voor de metten, de lauden of de priem in de klokkentoren van de abdij aan een touw gaan zwieren, waardoor in een nog hoger gelegen galmgat een klepel tegen een bronzen gevaarte van zeventien ton begint te beuken en in een ruime omtrek alle gelovigen uit hun slaap worden gebeierd. Men gebruikt de term ‘klokkenluiden’ ook wanneer mensen onregelmatigheden in hun werkomgeving in de openbaarheid brengen. In die betekenis is het een synoniem van ‘achterklap’.

Procureur Marc Rubens had twee van de vier klokkenluiders die de wantoestanden bij de Hasseltse politie aan het licht en in Panorama hadden gebracht, aangeklaagd wegens diefstal en beschadiging van officiële documenten, heling, en moeskopperij. Dat laatste om de rechter de kans te geven één aanklacht te laten vallen, want dat schijnt een rechter in ons land ex officio verplicht te zijn.

Die truc wordt ook in de journalistiek gebruikt. Toen Marc Stassijns nog gewoon reporter was op de televisiesportredactie, had hij zijn vrienden van handbalclub Avanti Lebbeke een verslag in Sportweekend over hun match tegen Sasja beloofd. Die wedstrijd was normaal gezien nooit in de uitzending geraakt, maar toen het op de redactievergadering zijn beurt was, zei Marc: ‘Ik heb twee voorstellen. Ik zou graag een reportage over de marathon van Peking gaan maken. En er is ook de handbaltopper Lebbeke-Sasja, misschien moeten we daar een losse medewerker heen sturen.’ Waarna hoofdredacteur Daniël Mortier boos uitviel: ‘De marathon van Peking?! Gij zijt zeker zot? Voor dat soort fantasietjes hebben we geen geld. Ga zelf maar naar Lebbeke-Sasja. De marathon van Peking zeg, toe maar.’

Marc Rubens had minder geluk: niet alleen de moeskopperij maar ook alle andere aanklachten werden door de rechtbank van tafel geveegd. Beide daders vrijgesproken en de procureur terug naar af. Het zou een grote vooruitgang zijn indien bij de volgende justitiehervorming werd opgenomen dat de procureurs in dat geval uit eigen zak de gerechtskosten moeten betalen. En een morele schadevergoeding aan de onterecht beschuldigden. Dat zal hen leren om zomaar in het wilde weg eerzame burgers te koeioneren.

Naar aanleiding van het proces tegen de Hasseltse beiaardiers lazen wij in De Morgen een merkwaardige verklaring van de procureur: ‘Klokkenluiders moeten hun werk kunnen doen, maar wie de beer opensnijdt om te bewijzen dat hij vol goud zit, is verkeerd bezig.’

Wat voor een metafoor is dat? Nooit eerder gehoord. Dat moet iets specifieks Limburgs zijn. Wie het vel van een beer verkoopt, mag dat niet doen vooraleer hij geschoten is. Hoewel het tegendeel uit economisch oogpunt aan te bevelen is. Via een soortgelijk businessmodel is de Gemeentelijke Holding zo welvarend geworden. Men mag een beer ook niet te dicht bij een pot honing zetten. En voor het smeer danst hij. Maar opensnijden? Een wolf, ja. Om er een geitje uit te verlossen, of de grootmoeder van Roodkapje. Maar een beer? Veronderstel trouwens dat hij toch vol goud zit, hoe moet je dat dan wel bewijzen als het niet is door hem open te snijden? Met een metaaldetector? Door Fons Verplaetse eens te laten luisteren?

Het zal niemand verbazen dat de procureur op het matje moet komen bij de procureur-generaal. Op Knack.be werd vorige week getoond hoe Marc Rubens Chokri Mahassine en de Heilige Hilde met de Bril op het Hoofd flankeerde op een geïmproviseerde persconferentie net na het drama op Pukkelpop. Terwijl hij toch objectief had moeten oordelen indien er klachten tegen de organisatoren of tegen de stad waren ingediend.

‘Zo iemand moet worden afgezet’, oordeelde de immer strenge website van Knack. Want waar wij in de papieren versie van dit magazine zo veel mogelijk de nuance betrachten, schieten onze digitale collega’s graag onmiddellijk met de virtuele bazooka’s uit Saints Row 2. En de procureur-generaal is geen haar milder, dat bleek wel uit zijn mercuriale bij de opening van het gerechtelijk jaar.

VR/21/10

Nadat hij de CVP acht jaar in de oppositie heeft geloodst, na zijn succes bij Lernout & Hauspie, nadat hij een alom aanvaarde Europese grondwet heeft geschreven, nadat hij in 2007 als koninklijk bemiddelaar in geen tijd een regering op de been heeft gebracht, nadat hij de knoop Brussel-Halle-Vilvoorde in enkele dagen heeft ontward, en nadat hij de problemen bij Dexia heeft opgelost, gaat de Kloeke uit Vilvoorde nu nog de misbruiken in het Europese voetbal aanpakken.

Clubs als Real Madrid, Barcelona, Manchester City, Chelsea en Anzhi Makhachkala zullen moeten ophouden met geld te verbrassen. Alvast op dat punt heeft Dehaene zijn deskundigheid zopas bewezen. Als den Baard niet oppast, wordt hij straks nog onttroond als wereldrecordhouder fiasco’s.

door Koen Meulenaere

De Kloeke uit Vilvoorde gaat nu nog de misbruiken in het Europese voetbal aanpakken.