De weduwe van Yitzhak Rabin weigert terrorisme als argument tegen vrede. ?We laten ons niet ontmoedigen.”

?Ja, ik heb dat gezegd,” zei Leah Rabin. ?Wekenlang had ik elke dag rechtse demonstranten voor mijn deur, die stonden Yitzhak Rabin te beschimpen voor al wat vuil was. Die deed maar of hem dat niets deed, en zijn medestanders geloofden dat dan maar, dat was nog zo gemakkelijk. Toen hij doodgeschoten was dan, kwamen de linkse demonstranten voor mijn deur, rouwbeklag doen en steun betuigen. En toen heb ik dat gezegd : goed dat jullie gekomen zijn, maar waar zaten jullie vorige maand, toen de rechtsen hier stonden en hij jullie nodig had ?”

Dat was vorige dinsdag 27 februari, op een door het Centre Communautaire Laic Juif (CCLJ) georganiseerde bijeenkomst in Brussel van joden voor het vredesproces. Ze zou tevens haar zin nog herhalen van het vredesproces als een trein die drie jaar geleden vertrokken was, en nu bijna aangekomen, een trein die niemand nog kan stoppen of was het, màg stoppen ? , en zeker niet met terroristische aanslagen, zij het van joodse extremisten op haar man de premier, zij het van Palestijnse extremisten op een volle bus in Jeruzalem. (De eerste aanslag in Jeruzalem, zondag 25 februari, was twee dagen oud.)

Het CCLJ had die dinsdag een inwijdingsceremonie gehouden van de ruwbouw van zijn nieuwe lokalen in Brussel, genaamd Espace Yitzhak Rabin, en omdat de weduwe Leah Rabin net in Brussel was (ze ontving de prijs van de lezers van La Libre Belgique), hadden de onvermoeibare Simone en David Susskind, die twintig jaar geleden al aan die vrede aan het timmeren waren, haar voor een vredesmanifestatie ingeschakeld.

Leah Rabin was daar niet om aan politiek te doen, maar tijdens de persconferentie die middag had ze er toch niet omheen gekund iets te zeggen over het effect dat de recente bomaanslag in Jeruzalem op het vredesproces kon hebben. ?Het vredesproces is bezig,” zei Leah Rabin, ?en we mogen ons door dergelijke struikelblokken niet laten ontmoedigen. We wisten van in het begin dat het geen wandeling door een rozentuin zou worden. We wisten heel de tijd dat er pogingen zouden zijn om het vredesproces te onderbreken of te vernietigen. Ongelukkig genoeg zal het nog méér gebeuren. Ik hoop dat de mensen er zich rekenschap van geven dat dit de prijs is die we moeten betalen voor die grote gebeurtenis die zich voor onze ogen aan het afspelen is : het afkomen van vrede, waarop zoveel hoop en verlangen gevestigd was, zo lange tijd, en waarvan de voordelen niet gemeten kunnen worden. Een terreurdaad als deze mag en kan dit niet beïnvloeden. De trein is lang geleden uit het station vertrokken, drie jaar geleden al, en moet nu bijna gaan aankomen op zijn bestemming. Ik geloof niet dat dit soort obstakels hem nog ernstig kunnen hinderen.”

De tweede bom in Jeruzalem blies een tweede bus 18 op.