Van alle bizarre figuren die de koninklijke familie rijk is, heb ik u altijd het warmste hart toegedragen. U bent een zonderling, jazeker – maar niet het type zonderling bij wie men, tot ontzetting van de buren, in de kelder een guillotine en in de diepvriezer een collectie afgehakte hoofden kan aantreffen. U bent, monseigneur, ten diepste onschuldig. En toch zit u gevangen, in een leven dat ik niemand toewens.

Ik heb oprecht met u te doen. Omdat u als vijftigjarige man nog altijd de sporen draagt van de emotionele verwaarlozing die u als kind moest ondergaan. Maar vooral omdat u een grotendeels overbodig bestaan leidt. Sinds men de wetgeving heeft aangepast om te vermijden dat u ooit de troon zou bestijgen, denk ik dat u zichzelf soms ook een beetje overtollig voelt. En dat u er bij momenten liever helemaal niet zou zijn.

Toen u vorige week met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen, wilden de geruchten aanvankelijk dat u opnieuw ten prooi was gevallen aan een depressie. Uiteindelijk bleek dat u met een hardnekkige infectie op de luchtwegen kampt – iets wat tegenwoordig wel meer groten der aarde overkomt – en dat de dokters u in een kunstmatige coma hadden ondergedompeld. Mijn hart brak toen ik las dat uw ouders zelfs in die omstandigheden hun vakantie in het buitenland niet onderbraken.

Ook de Vlaamse media hadden maar weinig aandacht voor uw lot. Ze hadden het zo druk met de blinde, kinderlijke aanbidding van de Amerikaanse president dat ik die coma van u al gauw een benijdenswaardige positie begon te vinden. Wat mij vooral trof, was het felle contrast. Obama heeft alles te zeggen en krijgt geen kritiek. U hebt niets te zeggen en krijgt alleen maar kritiek. Van politici, die zich op uw kap profileren. Van journalisten, die alleen oog hebben voor uw fouten. En dan dient u ook nog als kanonnenvlees voor Geert Hoste, die van de VRT elk jaar een forse dotatie krijgt om zo veel mogelijk nodeloos kwetsende woordspelingen over u te maken: ‘Wat een artificieel leven leiden die prinsen toch, zelfs als ze in coma gaan, is het een kunstmatige!’ – dát niveau.

En dat moet u allemaal verdragen. Geduldig, met de waardigheid die men van u verlangt. Nooit mag u eens iets terugzeggen, nooit mag u zich eens terdege laten gaan. Ja, u bent al opgedoken in een circusact, u hebt al trofeeën uitgereikt op de Vlaamse televisie, maar dat geschiedt altijd binnen de grenzen van de welvoeglijkheid, om de critici geen munitie te geven. Denkt u zich eens in dat u – ik zeg maar wat – als panda het podium zou bestijgen, onze Vlaamsche republikeinen zouden terstond de guillotine in gereedheid brengen.

Geen wonder dat u al jaren aan de antidepressiva zit. Dat lees ik deze week tenminste in Paris Match, waar uw huidige dip wordt beschreven als ‘de zoveelste existentiële crisis’ in uw ‘epische parcours’ als ‘het zwarte schaap van de familie’. Sinds hij koning is, heeft uw broer wel een paar taken aan u uitbesteed, maar u wil meer dan lintjes doorknippen. U hebt, lees ik, de ambitie om ‘grootse dingen’ te realiseren. Ik begrijp dat. En ik bied u via deze weg graag twee mogelijke denksporen aan.

Als u ervoor kiest om uw huidige positie te bewaren, dan raad ik u aan om de grootsheid te zoeken in de nederige hulpvaardigheid. Vergeet uw schimmige projecten in Congo en Angola, vergeet uw verenigingen ter bescherming van aarde en biodiversiteit, en stort u op het alledaagse leed in onze steden. Volg uw vriend Guy Gilbert in de voetsporen van Jezus Christus en bezoek elke dag een plek waar mensen in opperste vertwijfeling leven: de straat, het opvangcentrum, de gevangenis, de palliatieve afdeling, het hoofdkwartier van SP.A – zolang u maar helpt waar dat nodig is.

Maar het ideale scenario bestaat erin dat u met alles breekt en helemaal opnieuw begint. Bespaar uw kinderen de ellende die u zelf hebt meegemaakt, trek met uw gezin naar een zonniger oord en open daar een bed and breakfast. Laat het federale parlement die dotatie steken waar de zon niet schijnt en zeg met opgeheven hoofd: het leven begint bij vijftig. Qua afscheidscadeau voor vader en moeder zou ik een officiële, vergelijkende DNA-test met uw halfzus Delphine Boël willen suggereren. U zult zien: dat schept een band.

Met vaderlandslievende groet

Joël De Ceulaer

U bent ten diepste onschuldig. Maar u zit gevangen, in een leven dat ik niemand toewens.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content