Na de discriminatie neemt het Vlaams (Blok) Belang zijn toevlucht tot het dreigement.

Het Vlaams Blok heet voortaan Vlaams Belang. Dat kon u twee weken geleden al lezen in dit blad, inclusief de beschrijving van de louter tactische oefening ‘voor de vorm’ die het leidende trio Filip Dewinter, Frank Vanhecke en Gerolf Annemans bij die naamsverandering zou uitvoeren.

De cassatie-uitspraak bevestigde vorige week niet onverwacht de veroordeling van hun partij door het Gentse hof van beroep wegens het ‘onophoudelijk aanzetten tot haat en discriminatie’. En net als in april pakten alle kopstukken weer uit met het discours over een aanslag op het recht op vrije meningsuiting. Terwijl de tremolo’s over de val van de Berlijnse Muur vijftien jaar geleden vooraf waren gerepeteerd, was de moord op de Nederlandse cineast Theo van Gogh door een extremistische moslim een communicatief godsgeschenk om die stelling kracht bij te zetten.

Een mening mag schokkend, kwetsend en zelfs beledigend zijn. Dat werd meermaals gesteld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Het werd ook letterlijk herhaald door de Gentse rechter én door het hof van cassatie. Wie zich door een dergelijke schokkende, kwetsende of beledigende opinie geschaad voelt, kan met zijn of haar klacht altijd naar een rechtbank stappen. Zo werkt dat in een rechtsstaat, waarvan al bijna een kwarteeuw door een democratische afspraak – lees: de wet op het antiracisme van 1981 – de bodemkoers vastligt. En die koers is even eenvoudig als duidelijk: we zetten in dit land niet aan tot racisme en we discrimineren niet.

Daarover ging de juridische procedure tegen het Vlaams Blok en daarom werden zijn vzw’s veroordeeld. Niets meer en niets minder. Dat de leiding van de partij vervolgens in de betekenissenstrijd rond die uitspraak een eigen uitleg aan de veroordeling probeert te geven, is haar goed recht. Minder evident is het dat de meeste media haar daarbij ook zonder meer op haar wenken bedienen en dat andere politieke partijen niet verder geraken dan krampachtig kortetermijndenken over ‘het averechtse effect van een gerechtelijke procedure’ tegen een electorale concurrent. Welke zin heeft het dan nog om wetten goed te keuren als die vooral niet toegepast mogen worden? Is aanzetten tot racisme en discriminatie plots wel aanvaard?

De ‘vrije mening’ van het Vlaams Blok is ondertussen die van het Vlaams Belang. Dat hebben Dewinter en co. het voorbije halfjaar zowat van de daken geschreeuwd. Alleen nieuw zijn de onverholen dreigementen aan het adres van ‘Belgische rechters die een miljoen Vlaamse kiezers hebben geschoffeerd’, en straks ongetwijfeld ook van journalisten en andere opiniemakers die het niet eens durven te zijn met het Vlaams Belang. Inderdaad, you ain’t seen nothing yet!

Patrick Martens

De moord op cineast Theo van Gogh was een communicatief godsgeschenk voor Dewinter en co.