Bij een van de vele acties van het Taalaktiekomitee (TAK) waaraan hij deelneemt, klinkt vanuit de optocht : ?Gastarbeiders buiten”. De leiding van Tak grijpt in. Maar bij Arnold Peeters wordt de twijfel, die al een tijdje knaagt, sterker. Ooit ging hij mee op een weekeinde van Voorpost. ?Sommigen stellen dat voor als zware trainingen in gevechtstechnieken, in feite had het niet meer om het lijf dan een dropping en wat oefeningen jiu-jitsu.” Toch rinkelt de bel. Hij wil niet blijven hangen, vreest manipulatie.
Arnold Peeters kent de radicale Vlaams-nationalisten van jongs af aan. Ze komen namelijk dagelijks thuis over de vloer. Vader, zelf een Oostfronter die vijf jaar in een Belgische gevangenis doorbracht, speelt piano en moeder staat achter de tap in de Antwerpse bierkelder Piet Pot. Een zuiver Vlaamse bierkelder waar studenten, gewezen Oostfronters en de radicalen komen drinken en zingen. En, in de late uren, brallen. Peeters weet wat ze waard zijn, hun grote idealen. ?Het puilt aan die zijde uit van de principes : voor het gezin, tegen abortus, noem maar op. Maar wie ze om zes uur ’s ochtends aan de toog bezig zag, twijfelt eraan of ze wel een normaal gezinsleven hebben.”
Aan de hand van zijn ouders trekt Arnold als kind naar de IJzerbedevaart, het Vlaams-nationaal Zangfeest, en de betogingen voor Leuven-Vlaams en amnestie en tegen de Franse preken in de kerken. Als adolescent volgt hij de filmavonden van TAK. Hij engageert zich in de beweging rond Piet De Pauw. Bij de eerste actie wordt hij opgepakt. Er volgt een huiszoeking in de ouderlijke woning. TAK wil met ludieke acties sympathie winnen voor de Vlaamse zaak. Peeters vergelijkt de Uilenspiegelacties van toen met wat Greenpeace nu doet. ?Wij waren ook sociaal geëngageerd, hielpen boeren na de overstroming in Ruisbroek.” Bij een van de acties in Schaarbeek, klauterde een meisje op een balkon van het gemeentehuis en durfde er vervolgens niet meer af. Ze is tot vandaag zijn vrouw.
In 1982 stopt hij bij TAK. Hij zit tussen de pampers en de stellingen van een huis in verbouwing. En hij is wat uitgekeken.
Eind 1989 start Peeters Vlaanderen 2000, een werkgroep die de jeugd wil bereiken. ?Jongeren hebben interesse voor Vlaanderen, maar keren zich af van de vorm van de Vlaamse beweging. Wij wilden een optimistisch geluid brengen temidden van het Vlaams geweeklaag, wilden meer pastelkleuren naast de zwart-gele vlaggen. Voor mij is het communautaire niet afgeschreven, maar Vlaanderen moet ook inhoud krijgen.” De werkgroep zingt het uit tot 1994. Via Lionel Vandenberghe belandt Peeters in het verjongde IJzerbedevaartcomité.
?Het blijft actueel om voor godsvrede of verdraagzaamheid op te komen en om te herinneren aan de vredesboodschap, aan hoe domme boeren-soldaten een onzinnige oorlog werden ingejaagd. In deze IJzerstreek liggen mee de wortels van de Vlaamse ontvoogding.” Sinds kort is Peeters actief als vrijgestelde voor de VU-jongeren. Voor hem bestaat er geen tegenspraak tussen inzet voor de Antwerpse fietscampagne, het lokale 11.11.11-comité, de buurtwerking enerzijds en zijn plaats in de algemene vergadering van het IJzerbedevaartcomité anderzijds. ?Het is goed om momenten van bezinning in te bouwen. Maar Vlaamse emancipatie betekent ook meer kleinschaligheid, meer democratie, meer solidariteit en meer samenhorigheid, ook ten opzichte van de wereld.”
P.R.
