Anders dan haar Antwerpse collega Leona Detiège wil ze geen burgemeesteres genoemd worden. Ze is burgemeester, punt, uit. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Aalst kreeg ze meer dan negenduizend voorkeurstemmen, ?dus heb ik het in mijn vorige ambtstermijn kennelijk niet zo slecht gedaan.”

Ze komt uit een middenstandsgezin vader was poelier en haar liberale overtuiging kreeg ze met de paplepel ingegoten. Haar ouders stuurden haar naar een internaat in Laken : ?Altijd de eerste van de klas geweest. Dat moest ook wel, want studeren was niet vanzelfsprekend zeker niet voor een meisje. Er was toch werk genoeg in de zaak ? Ik wist dat ik van school zou worden gehaald, als ik een slecht rapport had. Dat heeft mijn karakter gevormd.”

In 1971 zocht de PVV vrouwelijke kandidaten voor de provincieraad. Ze begon haar politieke carrière als excuustruus, al was dat woord toen nog niet uitgevonden. In 1977 werd ze schepen in Aalst. Anny De Maght (ze voert de naam van haar man) vroeg en kreeg de portefeuille van Huisvesting en Leefmilieu : ?Ik was een groene avant-la-lettre.” Sinds 1989 draagt ze de burgemeesterssjerp.

Een moeilijke tante ? Ze is wel eens de Aalsterse Thatcher genoemd, maar dat beschouwt ze niet als een verwijt. ?Ik ben een vrouw met principes, en die zal ik nooit verloochenen. Als ik het in mijn hoofd heb, heb ik het niet in mijn tenen. Een burgemeester moet kordaat durven zijn. Moet af en toe nee durven zeggen. De mensen waarderen dat.”

Ze loopt niet altijd met een feestneus op, maar op ?eetfestijnen” of bals zal ?Ons Anny” niet snel verstek laten gaan : ?Je moet als burgemeester dicht bij de mensen staan.” Dienstbetoon is voor haar geen vies woord : ?Het is toch geen schande de mensen een beetje wegwijs te maken in die doolhof van wetten en reglementeringen ? Sommige mensen willen gewoon een keer uithuilen. En als iemand geen geld heeft om een brood te kopen, geef je hem toch honderd frank ? Ik weet het : dat is geen oplossing. Maar je kunt toch niet niéts doen ?”

Ze heeft ?een grote mond, maar een klein hartje”. En ze mag graag enige levenswijsheid tentoonspreiden. Geld maakt niet gelukkig maar je moet het wel hébben. Afbreken is gemakkelijk. Eerlijk duurt het langst. Na regen komt zonneschijn. En het gezin is nog altijd de hoeksteen van de samenleving.

Sinds 24 november 1991 is Anny De Maght ook lid van het Vlaams parlement. Ze was, om het zacht te zeggen, niet de hevigste supporter van de verruimingsoperatie van Guy Verhofstadt. En ze haalde zich de banbliksems van VLD-fractievoorzitter André Denys op de hals, toen ze afwezig bleef op een stemming over het voorzitterschap van Norbert De Batselier. Dàt was lachen vooral toen bleek dat Anny zich op dat eigenste ogenblik met haar gezin in Rome bevond om de spelers van Eendracht Aalst een hart onder de riem te steken. De kranten brachten smeuïge verhalen over de afvallige politica die zich als karaoke-zangeres waagde aan een doorvoelde vertolking van de evergreen ?Twee ogen zo blauw”.

Anny De Maght haalt de schouders op. ?We hebben dat uitgepraat. Mag een politicus nog een privé-leven hebben ? Mijn man is altijd voetballist geweest, zelf heb ik nog in het vrouwenvoetbal gespeeld libero, of wat dacht u ? en we hadden die afspraak al lang van te voren gemaakt. Bij de fractie waren ze daarvan op de hoogte. Ik begrijp nog altijd niet waarom daar zoveel tamtam rond is gemaakt. Want eerlijk gezegd : denkt u dat de burger wakker ligt van de vraag wie de voorzitter is van de Vlaamse Raad ? Komaan zeg. Armoede en werkloosheid dàt houdt de mensen bezig.”

P.P.