Patrick Martens

De ziekteverzekering is chronisch ziek, ‘zachte’ oplossingen helpen niet meer.

Het uur van de waarheid is aangebroken voor minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Rudy Demotte (PS). Zijn budget van om en bij de 17 miljard euro voor de ziekteverzekering is een zeef. In de gezondheidszorg vloeit het geld massaal weg, alsof er helemaal geen groeinorm van 4,5 procent (exclusief de inflatie) voor de uitgaven bestaat. Dat is niet langer houdbaar.

In september werd een budgetoverschrijding van 310 miljoen euro voor dit jaar nog weggewerkt met kunstgrepen om uitgaven naar een later tijdstip te verschuiven en inkomsten voor het systeem via een heffing op de geneesmiddelensector te verhogen en te vervroegen. Het ‘opschonen van de boekhouding’ heet een dergelijke oefening zonder de minste structurele betekenis. Nu blijkt dat het tekort voor 2004 meer dan het dubbele of ongeveer 630 miljoen euro zal bedragen. De grootste uitglijders zijn te vinden bij de ’technische prestaties’ – (preoperatieve) onderzoeken en behandelingen door specialisten en in ziekenhuizen – en andermaal bij het geneesmiddelenverbruik. Een logische uitloper is dat de kosten van de medische maximumfactuur, die patiënten moet beschermen tegen te hoge eigen bijdragen en dat voor ruim 10 procent van de gezinnen ook effectief doet, ook veel hoger liggen dan verwacht.

Die financiële rampspoed is niet alleen bijzonder slecht nieuws voor minister van Begroting Johan Vande Lanotte (SP.A), omdat hij een streep haalt door het beoogde nulresultaat voor de sociale zekerheid dit jaar. Met een bijkomend tekort van een kwart miljard euro staan ook de amper één maand oude uitgangspunten van de begroting van de ziekteverzekering voor 2005 op de helling. De ziekteverzekering is financieel gezien dus chronisch ziek. Zachte ingrepen, zoals Frank Vandenbroucke (SP.A) die in de vorige regeerperiode nog onder het motto ‘sensibiliseren, niet onmiddellijk bruuskeren’ oplegde, helpen niet meer.

Demotte krijgt het mes op de keel en heeft ziekenfondsen, artsen, ziekenhuisverantwoordelijken en pillenfabrikanten twee weken de tijd gegeven om samen een oplossing uit te werken, die de manifeste budgetontsporingen moet stoppen. Maar dat betreft opnieuw de korte termijn. Minstens even dwingend en essentieel voor de langere termijn zijn de inperking van het voorschrijfgedrag van artsen, de gelijkschakeling van de operatieprijzen in ziekenhuizen en de rationalisering van het aanbod van ziekenhuizen. Vooral die laatste twee maatregelen vormen het echte politieke examen van de PS-minister. Ze vergen dat zijn partij haar machtsgreep op de organisatie van de gezondheidszorg in Wallonië loslaat.

Patrick Martens

Het budget voor de ziekteverzekering is een zeef.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content