Presidentsverkiezingen in Uganda. De zittende president, Yoweri Museveni, is herkozen ondanks de felle oppositie van zijn voormalige lijfarts en oud-kolonel Kizza Besigye. Wij lezen nu voor uit de internationale pers.
‘Museveni liet vele tientallen opposanten oppakken en folteren in zijn beruchte safe houses, waar de veiligheidsmensen ongestoord gevangenen kunnen martelen, soms tot de dood er op volgt. Een legervrachtwagen reed in op een groep Besigye-aanhangers, balans drie doden en zestien gewonden. De president noemde zijn uitdager een zwakzinnige hond die aan aids lijdt en die hij persoonlijk onder de grond zou stoppen als hij niet ophield het leger van corruptie te beschuldigen.
De campagneleider van Besigye werd op de luchthaven van Entebbe gearresteerd en met de dood bedreigd, zodat hij de dag nadien in twee betekenissen de vlucht naar Londen nam. Op de kieslijsten werden 1 miljoen namen ontdekt van mensen die geen stemrecht hadden of al overleden waren. De presidentiële militie ging zich te buiten aan intimidatie, afpersing en terreur. De broer van Museveni werd als minister van Defensie steenrijk dankzij het goud dat hij uit Congo heeft geroofd. Museveni zelf, die in Uganda een eenpartijstaat heeft ingesteld, kondigde aan dat hij er niet aan dacht de macht aan Besigye over te dragen, mocht die de verkiezingen winnen.’
Tot zover deze fijne kandidaat. Museveni, Museveni… help even ons falende geheugen: wie was er ook weer bevriend met Museveni? Wij zouden het honderd keer zeggen. Wie toch, heeft ooit een foto van hemzelf en Museveni bovengehaald om op de valreep te verhinderen dat zijn vrouw verkra… Van Hecke!! Wij weten het weer: Johan Van Hecke, dat was de boezemvriend van Museveni.
Er bestaat in dit land werkelijk geen grotere loser dan Johan Van Hecke. Om het even waarbij die knaap betrokken is, het is bij voorbaat mislukt. Wij zullen het niet meer hebben over le nouveau CVP, over zaal F, over de democratisering van Afrika, over het ‘Appèl aan de verantwoordelijke Vlaming’, over de breuk in de Oosterzeelse coalitie, over de Europese lijstvorming van de CVP, over het laaghartige verklikken van Philippe Busquin. Evenmin zullen wij eraan herinneren hoe onder de kundige leiding van Van Hecke de CVP in zijn eeuwenoude bastion Oostende vijf procent van de stemmen en drie zetels verloor. Waardoor de stad nu kreunt onder de dictatuur van den Baard.
Maar op die Museveni willen we nog wel even terugkeren. U herinnert zich dat Van Hecke, nadat hij via de brandladder zijn partij en zijn land was ontvlucht, regelrecht naar Entebbe vloog alwaar hij innig in de armen werd gesloten door Els De Temmerman. Die volgens een Nederlandse revisionist al jaren in dat luchthavengebouw verbleef, maar dit terzijde. Volgens Van Hecke was Museveni een hartverwarmend voorbeeld van hoe directe democratie efficiënt kan werken: hij ging onder een boom zitten en praatte met de mensen. Van Hecke nam zich voor om, zodra de EVP niet langer in zijn levensonderhoud zou voorzien, dit gebruik ook in België in te voeren. De Ugandezen in de safe houses denken ondertussen het hunne over directe democratie stijl Museveni.
Inzake Centraal-Afrika hebben wij van Knack een geruster geweten. Onze man heet Jean-Pierre Bemba, de leider van de Mouvement de Libération du Congo, die twee jaar geleden zowaar onze voorpagina sierde. Aanvankelijk zou Guy Verhofstadt daarop prijken met zijn ‘Zeven projecten’, een nieuwe blauwdruk voor directe democratie. Toen onze chef-Wetstraat die zeven projecten las, was het besluit snel genomen. Hij zwierde Verhofstadt er prompt af en verving hem door een foto van een imposante Jean-Pierre Bemba, te midden van zijn dankbare volk. ‘Geen bollenmarchands op mijn cover’, catalogeerde Van Cauwelaert voorgoed de nieuwe Belgische premier, ‘enkel echte staatslieden.’
Geen van ons die vóór die dag wist tot welke fractie Bemba behoorde, of besefte dat papa Bemba in feite zoon Bemba was en zoon Bemba papa Bemba. Maar wij vertrouwden op het oordeel van onze chef-wetenschappen, wiens vrouw en apen tenslotte ingezetenen waren van onze voormalige kolonie. ‘Wijs ons de weg, Dirk’, riep onze chef-Wetstraat pathetisch uit, en die weg bleek Jean-Pierre Bemba te zijn.
Draulans sleepte een oude telegraaf vanuit de kelder op de Tervurenlaan naar boven, en seinde meteen een beknopt morsebericht naar Afrika. Of hij generaal Bemba kon interviewen, en wel dringend want het was voor het eerstvolgende nummer? Wij waren nauwelijks bekomen van de verwondering over zoveel technische handigheid, die men niet van een chef-wetenschappen zou verwachten, toen achter onze rug het faxapparaat al begon te zoemen en de heer Bemba liet weten dat hij graag tijd vrijmaakte voor Knack. Er zat een plannetje bij met een routebeschrijving vertrekkend vanaf het Montgomeryplein, enkele nuttige reistips tegen malaria en difterie, en twee tickets voor de vlucht naar Kinshasa van diezelfde middag. Eén voor Draulans, en één voor la dame des singes. Dat was vrijdag.
Op zondag werd Draulans in de Equateur als een koning ontvangen, en kreeg niet alleen een verhelderend en al uitgeschreven interview, maar tevens een exportvergunning voor zijn bonobo’s. De MLC modemde het artikel maandagochtend naar Roeselare, en op woensdag lagen wij in de winkel met Jean-Pierre trots op de cover.
Nu zullen wij u iets verklappen, al weten wij op voorhand dat u het weer niet zult geloven. Toevallig zat die week een van de dikke specials van Weekend bij de Knack. Bij die extra nummers gaat onze losse verkoop telkens fors de hoogte in. Draulans heeft later de verkoopcijfers van 1999 opgestuurd naar Afrika om te tonen dat de Knack met Bemba op de cover het best verkochte nummer van het jaar was geweest. Waarna Jean-Pierre terugfaxte dat hij altijd wel had geweten dat de Belgen zijn strijd steunden. Dat is wat anders dan de mensen hun nagels uittrekken en hun genitaliën afsnijden, nietwaar Van Hecke?
Koen Meulenaere
