‘Het is voor jonge mensen in Griekenland totaal onmogelijk om een baan te vinden’

Orestis Alagiannis (34) verliet in 2012 Griekenland en vestigde zich in Gent. Hoe kijkt hij naar de crisis in zijn geboorteland.

Of Griekenland al dan niet in de eurozone kan blijven? ‘Dat is al lang geen economische kwestie meer’, zegt hij. ‘Iedereen, van Angela Merkel tot IMF-baas Christine Lagarde, beseft dat Griekenland zijn schulden nooit kan aflossen. Als de schuldeisers nog een deel van hun geld willen recupereren, moeten ze de Griekse aflossingscapaciteit versterken. Dat doe je vooral niet door nog meer besparingen op te leggen, want dan blijven de economie en de fiscale opbrengsten krimpen. Helaas heeft men zich aan de onderhandelingstafel vastgereden, waardoor iedere concessie tot gezichtsverlies leidt. De media spelen daarin een kwalijke rol, ze hebben een populistisch sfeertje over de stoute Grieken opgeklopt. Ik weet echt niet hoe dit zal aflopen, want intussen speelt ook geopolitiek mee. De Amerikanen zijn als de dood dat Griekenland van Europa vervreemdt en zich in de armen van Poetin stort.’

In 2012 heeft hij Griekenland verlaten. ‘Vanwege de crisis. Ik werkte op de juridische dienst van RTL Griekenland. Na de derde loonsverlaging, gekoppeld aan een onaantrekkelijke functiewijziging, had ik er schoon genoeg van. Ik koos voor België, omdat ik er vrienden heb, maar ook omdat het een open en meertalig land is, in tegenstelling tot Frankrijk en Duitsland. Eigenlijk had ik met mijn diploma’s op een baan bij een Europese instelling gehoopt, maar dat is niet gelukt. Ik kon uiteindelijk aan de slag als salesmanager in Waregem, daarom ben ik ook naar Gent verhuisd. Ik verkoop industriële voertuigen en wisselstukken, onder meer in Griekenland en Israël. Niks met mijn studies te maken, ik ben puur op mijn talenkennis aangeworven. Frustrerend, maar in vergelijking met veel lotgenoten mag ik niet klagen. Heel wat universitair geschoolde Grieken belanden in de diaspora in de bouw of in de horeca. Erger nog, de overgrote meerderheid vindt helemaal geen werk en keert binnen het jaar onverrichterzake en totaal berooid terug.’

Murw

Bij ieder bezoek aan zijn familie zag hij de situatie verslechteren. ‘Griekenland was natuurlijk geen rijk, Noord-Europees land, maar extreme armoede hebben we nooit gekend. Dat zie je nu wel, en dan heb ik het niet alleen over de duizenden asielzoekers die door gebrek aan middelen compleet aan hun lot worden overgelaten. Ook de lokale bevolking heeft het erg moeilijk. Mijn schoonbroer is al vijf jaar werkloos, mijn zus en haar gezin overleven dankzij het pensioen van mijn ouders waarin al een paar keer flink werd gesnoeid. Bij het begin van de crisis bedroeg de werkloosheid 8 procent, toen ik in 2012 vertrok, was dat al 26 procent. Stel je voor, meer dan de helft van de min-dertigers zit intussen zonder werk. Het is voor jonge mensen totaal onmogelijk om een baan te vinden. In het onderwijs worden al vijf jaar geen aanwervingen meer gedaan. Daar sta je dan, met je diploma wiskunde of Engels in de hand.’

Door de crisis piekt het aantal wanhoopsdaden. ‘Het Griekse volk is murw’, stelt Orestis vast. ‘Dag in dag uit worden ze door de media met de crisis om de oren geslagen. Die 300 miljard euro schuld hangt als een schaduw over het hele land. En ineens waant iedereen zich een expert in schuldaflossing, de deskundige meningen gaan alle kanten op. Geen wonder dat vele gewone Grieken psychologisch onderuit gaan’. (Jeroen Zuallaert en Erik Raspoet)