Een Antwerpse strijder in Syrië: ‘In tegenstelling tot de internationale gemeenschap hebben wij wel onze verantwoordelijkheid opgenomen.’ Aflevering vijf van het dagboek van Montasser AlDe’emeh bij de Belgische Syriëstrijders.
Jihad-expert Montasser AlDe’emeh (KUL & UA) trok in de voetsporen van de Belgische Syriëstrijders naar het front. Hij spreekt er met jonge jihadi’s en hun leiders. Exclusief voor Knack.be houdt hij hierover een dagboek bij. Lees zijn vorige bijdragen.
De derde man van het an-Nusra Front in West-Aleppo aan het woord:
Ik ben geboren en getogen in Antwerpen. Anderhalf jaar geleden ben ik naar Syrië vertrokken. Ik heb echt geen spijt dat ik de deur in België achter mij heb dicht getrokken. In West-Aleppo ben ik de op twee na hoogste militaire commandant van het an-Nusra Front. Vandaag vier ik de geboorte van mijn dochter. De broeders van het an-Nusra Front hebben enkele schapen geslacht. Het eten wordt klaargemaakt en er zijn tientallen strijders uitgenodigd.
Bij een luchtbombardement van het Syrische leger in Atarib zijn gisteren tientallen burgers omgekomen. Waar blijft het Westen? In tegenstelling tot de internationale gemeenschap hebben wij wel onze verantwoordelijkheid opgenomen. Wij hebben alles achtergelaten en zijn zelfs bereid om ons leven op te offeren.
Racisme
Sommige Vlamingen zijn xenofoben, latente racisten, achterdochtig en bekrompen. Hoe kan ik me goed voelen tussen hen? Ik moet wel zeggen dat de Walen verdraagzamer zijn. In België worden we gezien als oorzaak van alles wat misloopt. ‘Het is allemaal de schuld van de allochtonen’, zeggen ze dan. Op school werd ik valselijk beschuldigd van diefstal. Mensen keken me scheef aan omdat ik een bruine huidskleur heb.
Populisten en racisten mogen zeggen wat ze willen. Wat heeft de overheid ondernomen toen Dewinter racistisch uithaalde? Niets! Dewinter zei dat het probleem niet de vergrijzing is, maar de verbruining. Dat mag allemaal gezegd worden. Wilders, Dewinter en Le Pen mogen zeggen wat ze willen, maar wanneer Fouad Belkacem (Abu Imran) van Sharia4Belgium iets zegt dan staat heel het land op zijn kop.
Elk individu heeft toch recht op vrije meningsuiting? Bart De Wever treedt selectief op in Antwerpen. Neofascisten van N-SA mochten er betogen, maar voor Sharia4Belgium kondigde hij een samenscholingsverbod af. Twee maten en twee gewichten!
Sharia4Belgium wordt nu gezien als een terroristische organisatie, maar in werkelijkheid hebben ze geen aanslagen gepland en/of gepleegd. De Belgische strijders vertrokken naar Syrië toen Abu Imran in de gevangenis zat, toch wordt hij beschuldigd van het ronselen van strijders. Ik was geen lid van Sharia4Belgium, maar toch ben ik naar Syrië vertrokken.
In tegenstelling tot de internationale gemeenschap hebben wij wel onze verantwoordelijkheid opgenomen.
In Antwerpen wordt een moslim zomaar aan een identiteitscontrole onderworpen. Het is duidelijk dat sommige agenten racisten zijn. Ik voelde me niet geaccepteerd in België. Ik ben nooit bij het OCMW gaan aankloppen, toch worden vreemdelingen over het algemeen gezien als profiteurs. Veel Belgen ventileren hun frustraties op ons. De geschiedenis herhaalt zich. Ik was nooit echt praktiserend. Een broeder heeft me tot inkeer laten komen. Nadat ik ben beginnen praktiseren, voelde ik innerlijke rust. Later besefte ik dat geloof meer is dan rust voelen. Een ware moslim komt op voor de onderdrukten. De enige manier om de Umma of wereldwijde islamitische gemeenschap te herstellen, is om de wapens op te nemen.
Hersenspoelen
Op school leerden ze ons dat de kruisvaarders tegen heidenen vochten. Wie waren de heidenen in hun ogen? De moslims! Het Westen wil ons hersenspoelen. Bush verdeelde de wereld in twee kampen: een kamp van het onrechtvaardige Verenigde Staten en het kamp van het verzet tegen het imperialisme. Volgens Bush was er geen middenweg. Uiteindelijk koos ik voor het kamp van de zogenaamde terroristen. In Syrië zit ik in het kamp van het verzet. Ik vecht er tegen alle onrechtvaardigen. Is Assad rechtvaardig misschien?
Ik ben samen met mijn vrouw en kinderen geëmigreerd. Ik had mijn ouders niet op de hoogte gebracht. Mijn vrouw komt uit Marokko en voelt zich een stuk beter in Syrië. Ze mag eindelijk haar niqab dragen. In Syrië ben ik een emir. Ik spreek Arabisch en zorg voor discipline bij de strijders.
Ik wil de Belgische overheid bedanken voor de onderdrukking. Uiteindelijk hebben jullie ervoor gezorgd dat ik wakker werd. Ik wil jullie geruststellen en zeggen dat ik nooit meer terugkeer.
Een Antwerpse strijder in Syrië
Dagboek: bij de Belgische Syriëstrijders
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier