Magnette, de kroonprins van de royals

De manier van de PS om de kroonprins aan te duiden is even weinig egalitair als die van de royals die ze veinst de bespotten.

Van niemand, zelfs niet van uw apotheker of melkboer, zal de mond open vallen bij het lezen op de website van Le Soir dat Paul Magnette binnenkort Elio Di…, oh! sorry aan de brave Mr Giet, zal opvolgen aan het hoofd van de PS. Laurette Onkelinx zal de Brusselse socialisten leiden in de plaats van Rudi Vervoort die in mei Charles Piqué zou vervangen terwijl een Luikenaar de plaats van Magnette zal innemen op federaal niveau.

We zijn dus vertrokken. Maar geen “oh” of “ah” of zelfs “verdorie”! Niet omdat “Le Soir” sinds een paar jaar een soort “Staatsblad” is van de Keizerlaan maar vooral omdat sinds enkele jaren iedereen, ook uw melkboer en uw apotheker, het al maanden in de mot hadden. Met zijn Camel Trophy-look, is Magnette van het type van de zware werkers, de uiterst ambitieuze strategen met een enorme kennis. Het burgermeesterschap van Charleroi, hoe groot de uitdagingen ervan ook zijn, is uiteraard niet van die aard dat ze dat soort politiek Gargantua zou beletten om verder te gaan.

Alleen de vredigste geesten (die “Le Soir” lezen natuurlijk) hadden dus vorig weekend niet begrepen dat toen hij in een lang interview over zijn regeringsbalans en de toekomst van zijn stad terloops opriep tot een “Waals-Brusselse natie”, Magnette bevestigde dat hij de toekomstige baas was: dat hij zich op die manier in het kielzog van Di Rupo plaatste door plechtig de officiële lijn van de partij opnieuw te bevestigen (die, terloops gezegd zijnde, nog altijd even verdeeld is over de institutionele stelling als vijfentwintig jaar geleden, maar laten we daarover niet uitbreiden).

Vandaag, kennen dus België, de N-VA en de rest van het heelal de naam van het toekomstige hoofd van de socialistische partij. En hier valt onze mond wel wagenwijd open. En we vragen ons toch af, of het wel normaal is dat in 2013, een grote democratische partij, bovendien “links”, met algemene goedkeuring haar voorzitter moet “kiezen”. Anders gezegd dat een kleine honderdduizend militanten opgeroepen worden om, na een verkiezingspastiche en duizend interne traktaties, een leider aan te duiden die enkel geridderd werd door de top van de partij. Oftewel het twaalftal mannen en vrouwen rond Di Rupo, die bovenop zijn functie als eerste minister en “geostrategische” burgemeester van Bergen, uiteraard de voorzitter in de schaduw van de partij is, de Grote Controleur, Degene die Weet, Beslist, Benoemt en Ontzet. Als we zouden durven: een reïncarnatie, tussen doortastendheid en hoffelijk flanel in, van niemand minder dan wijlen Guy Spitaels.

Hoe eeuwenoud deze handelswijze ook is, de manier waarop deze partij ons voortdurend de oren van de kop zaagt is vermoeiend en om alles te zeggen beledigend voor de democratie, en zeker voor haar aanhangers die als enige rol hebben de top op z’n voordeligst te laten uitkomen en verlaagd worden tot, sorry, “plakkers” of kuddedieren. Er blijft alleen nog te hopen dat enkele outsiders opstaan (zonder dat ze daarvoor uitgenodigd worden door de top die het debat zullen aangaan. Maar dat is voortaan een interne zaak).

Tot dan raden we de PS sterk aan ons de lessen over uiteenzettingen, de autoritair-populistische gedragingen van Bart De Wever of om het even welke leider en de schandalen in verband met de koninklijke dotaties te besparen. Want op het rauw te zeggen: de manier van de partij om de kroonprins aan te duiden is even weinig egalitair als die van de royals die ze veinst de bespotten.

Luc Delfosse