Di Rupo I moet nu koekjes van eigen deeg eten

De regering Di Rupo I is geboren uit wanhoop en angst. De verlamming en het gebrek aan visie en strategie die daar onverbrekelijk mee samenhangen, komen elke dag een beetje nadrukkelijker aan de oppervlakte.

Forse bijkomende begrotingsproblemen domineren de agenda van de regering Di Rupo I. De tegenvallende groei en de aanzwellende perikelen rond de pensioenhervormingen staan daarin centraal. De regering zorgde er echter zelf voor dat deze problemen haar nu in het nauw brengen.

Ten eerste, de tegenvallende groei. De cijfers van het Planbureau vertellen absoluut niks nieuws. We stelden het bij de vorming van Di Rupo I herhaalde malen aan de orde: ook tijdens de finale formatierondes eind vorig jaar wist iedereen die het wilde weten dat we het vooropgestelde groeicijfer van 0,8% groei nooit zouden halen. Di Rupo I maakte het zich toen gemakkelijk door een te hoge inschaling van het groeiperspectief. Nu doen alsof die groeivertraging/recessie de regering per verrassing in de nek valt, is hypocriet. De vlucht voor de verantwoordelijkheid toen maakt dat men nu zwaar moet gaan bijsturen. Eigen schuld, dikke bult.

Ten tweede, de pensioenhervorming. Zowat alle belangengroepen in België zijn nu op zoek naar argumenten die moeten onderbouwen waarom zij een uitzondering moeten krijgen op de verhoging van de pensioenleeftijd. Minister van Pensioenen Vincent Van Quickenborne heeft overschot van gelijk als hij stelt dat we absoluut langer aan de slag moeten blijven. Met z’n allen. De grote blunder in de pensioenhervorming van deze regering is de troika van uitzonderingen waarmede men begonnen is: militairen, treinbestuurders en politie. Zware beroepen? Twijfelachtig, maar dan nog: ook daar moeten administratieve, fysiek niet slopende jobs gedaan worden. Nu is het hek van de dam (als zelfs de rattenvangers geen verhoging van hun pensioenleeftijd willen …). De kans dat deze pensioenhervorming op een stevige sisser uitdraait, neemt nu dag aan dag toe.

De regering Di Rupo I is geboren uit wanhoop en angst. De verlamming en het gebrek aan visie en strategie die daar onverbrekelijk mee samenhangen, komen elke dag een beetje nadrukkelijker aan de oppervlakte. Dat is de rode draad doorheen de begrotings- en pensioenperikelen.