De kunst van het wijsmaken

Staatsbank Belfius – en dus onrechtstreeks de belastingbetaler – wordt steeds meer een permanente geldschieter van de christelijke arbeidersbeweging.

‘Belgium is back’ twitterde premier Elio Di Rupo (PS) vorige week vanuit het Zwitserse Davos, waar de jaarlijkse hoogmis van het kapitalisme plaatsvond. Net op dat moment maakte staalreus ArcelorMittal bekend dat het 1300 jobs schrapt in Luik. Toch een beetje sneu voor de premier. Nog navranter waren de waarschuwingen van de Parijse denktank OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling), die een dag eerder via ons zusterblad Trends uitlekten: de explosief stijgende vergrijzingskosten en het Dexiadebacle dreigen België in de financiële afgrond te storten.

De Studiecommissie voor de Vergrijzing wijst al jaren op de stijgende vergrijzingskosten. Het ergste is niet dat we daar geen voorzieningen voor hebben troffen, wel dat onze politici de bevolking wijsmaakten dat ze daar wél mee bezig waren. In 2001 werd door de paars-groene regering-Verhofstadt-Vande Lanotte het Zilverfonds opgericht. ‘We zullen de lage rente gebruiken om te anticiperen op de vergrijzing’, zo klonk het officieel. Maar het tegenovergestelde gebeurde: het geld werd vrolijk uitgedeeld en het Zilverfonds bleef een lege doos. Het gevolg van het financiële wanbeleid van socialisten en liberalen in het eerste decennium van de 21e eeuw is dat we volgens de OESO pas met 73 jaar op pensioen zullen kunnen gaan.

Dan is er de molensteen van Dexia om onze nek. Precies twee jaar geleden verklaarde toenmalige ontslagnemend premier Yves Leterme (CD&V) in Knack dat hij ‘geen enkele reden tot bezorgdheid’ zag voor de financiële gezondheid van Dexia. In datzelfde nummer werd ‘het drama Dexia’ uitgevlooid en de gevolgen voor aandeelhouders zoals de Gemeentelijke Holding en de Groep Arco, de financiële poot van de christelijke werknemersbeweging ACW. De slotsom was toen dat het Dexiadebacle miljarden zou kosten en dat de belastingbetaler daarvoor zou opdraaien.

België stak ondertussen al meer dan 13 miljard in Dexia om een faillissement te vermijden en als het niet goed afloopt zal onze staatsschuld met 125 miljard exploderen, verklaarde gouverneur van de Nationale Bank Luc Coene midden vorig jaar. De Belgische bankactiviteiten van Dexia moesten genationaliseerd worden en werden ondergebracht in Belfius. De Gemeentelijke Holding, met vooral steden en gemeenten als aandeelhouder, en Arco (ACW) moesten in vereffening gaan.

Arco zet de laatste maanden de ene discutabele constructie na de andere op om zoveel mogelijk geld te recupereren, vooral van staatsbank Belfius en dús van de belastingbetaler. Ondertussen worden de verliezen afgewenteld op de gemeenschap. Om haar slagen thuis te halen dreigt Arco ermee om alle ACW-leden op te roepen hun geld weg te halen bij Belfius. Journalist Stefaan Michielsen sprak in zakenkrant De Tijd in verband me die praktijk van ‘beschermingsgeld’, een term die doet denken aan Zuid-Italiaanse maffiapraktijken.

Op deze manier wordt staatsbank Belfius – en dus onrechtstreeks de belastingbetaler – steeds meer een permanente geldschieter van de christelijke arbeidersbeweging. En dat wordt goedgepraat door CD&V-politici als oud-premier Jean-Luc Dehaene en minister van financiën Steven Vanackere.

De premiers van het voorbij decennium beoefenden de kunst van het wijsmaken als het ging over cruciale punten van onze samenleving. Verhofstadt en Vande Lanotte hielden jarenlang vol dat we met het Zilverfonds gewapend waren tegen de vergrijzingskosten. Leterme beweerde dan weer dat we nog geld zouden verdienen aan Dexia. Di Rupo twitterde dat België er goed voor staat. De werkelijkheid ziet er jammer genoeg lichtjes anders uit.

Ewald Pironet