Peter Casteels

‘Waarom vernoemen we onze kinderen niet naar kunstenaars en muzikanten?’

Een voornaam is meer dan een verzameling lettergrepen.

Ik ben geen cultuurpessimist. Elk seizoen worden er zo veel geweldige dingen gemaakt dat ik alleen maar minder begrijp van mensen die zich graag hullen in doembeelden over onze beschaving en voorspellingen over haar ondergang. Er is maar één moment waarop mijn geloof in onze culturele verdiensten een dipje doormaakt. Dat is wanneer ik weleens de voornaam van een pasgeborene hoor of op een geboortekaartje gedrukt zie staan. Ik bedoel dan niet de ordinaire koosnaampjes zoals Stacey, Melania of Kenji. Het gaat ook niet om curieuze keuzes zoals Leo, Louis of Modest – die beleven nochtans om onverklaarbare redenen een renaissance. Nee, het gaat me om een andere soort. Ik zal er, om niemand voor het hoofd te stoten, zelf maar enkele voorbeelden van verzinnen: Rowam, Kaste, Mabit, Jev en Tare. Als er al geen enkele baby komt aangekropen wanneer u die namen een hele kindertuin toeschreeuwt, zullen willekeurige variaties allicht wel enkele kinderen in beweging zetten.

Waarom vernoemen we onze kinderen niet naar filosofen en schrijvers, naar kunstenaars en muzikanten?

Ik heb soms moeite om hier niet de ondergang van het Avondland in te zien. Vroeger werden alle namen gekozen uit de heiligenkalender van de katholieke kerk. Echt heel erg lang hoefde daar niet over te worden nagedacht. Moderne varianten – Wim, Peter, Katrien en An – hebben het ook tijdens de secularisering van Vlaanderen uitgehouden, maar beginnen nu stilaan te verdwijnen. Wat komt er in de plaats? Na het ontheiligen van de katholieke namen zou een culturele optimist zoals ik verwachten dat we onze kinderen vernoemen naar onze seculiere helden. Naar filosofen en schrijvers, naar kunstenaars en muzikanten! Maar helaas, helaas. Dat gebeurt weleens, maar steeds vaker lijken de nieuwe voornamen nog het meest op de muzak die in de metro te horen is. Of op de schilderijen die mensen en masse bij Ikea kopen. Die bloemenvelden en New Yorkse stadsbeelden zien er best aardig uit, maar ga er vooral geen diepere betekenis achter zoeken.

We worden alleen maar beter in het aanleveren van entertainment om de tijd op te vullen die vrijkwam sinds mensen niet meer meermaals per week naar de mis hoeven. Maar het blijkt lastiger om de meest sacrale momenten in het leven van een seculier alternatief te voorzien dat even indrukwekkend is als de katholieke traditie. Dat het gedichten van Toon Hermans zijn die op begrafenissen vaak de liturgie moeten doen vergeten, is al even veelzeggend. Is dat echt alles wat mensen te zeggen hebben wanneer een dierbare overlijdt? Wat een trieste schraalheid. Maar tot aan mijn begrafenis verder geen klachten, hoor.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content