Indien de PS per definitie ‘non’ zou zeggen tegen een federale onderhandeling met de N-VA, geeft ze die partij elk alibi om ‘copernicaanse’ stappen te zetten, zelfs buiten of in de marge van het federale kader.
De lawine aan reacties op de uitspraak van Bart De Wever in De Standaard dat hij geen voorstander is van homo’s met regenboog-T-shirts aan een Antwerps stadsloket, deed het interview ondersneeuwen met de nieuwe PS-voorzitter, Paul Magnette, in De Morgen. Dat komt wellicht omdat de media geen twéé De Wever- of N-VA-rellen in één weekend aankunnen, want Magnettes woorden zijn voor meer dan één interpretatie vatbaar.
Ook al wenst SP.A-vicepremier Johan Vande Lanotte zo vurig dat de regeringspartijen vooral zouden zwijgen over de N-VA, Magnette doet niet anders. Het begint met de kop ‘N-VA vertelt cafépraat’, en het loopt (bijna) een hele pagina door. De PS-voorzitter is duidelijk: ook na 2014 zal er níét met de N-VA geregeerd worden. Al laat hij uitschijnen dat dit alleen door de houding van de N-VA komt: ‘Mensen stemmen voor De Wever omdat ze weten dat hij toch niet gaat besturen’, zegt hij. ‘Hun vijand is het federale niveau.’ Maar de achterzijde van die redenering is dus: de federale coalitievorming van 2014 zal er dus één zonder De Wever zijn.
N-VA incontournable
En dat is natuurlijk de boodschap die Bart De Wever wil horen: de PS die nu al laat verstaan dat het zonder N-VA zal zijn, ongeacht de uitslag van de verkiezingen in 2014. En hoewel Magnette ook uit eigen ervaring spreekt – het was bepaald niet met de grootste appetijt dat de N-VA tijdens de voorbije regeringsvorming mee aan tafel zat – toch lijkt hij in de loop van het gesprek één aspect van 2014 over het hoofd te hebben gezien. Doordat regionale en federale verkiezingen samenvallen, is de kans bijzonder groot dat de verschillende partijhoofdkwartieren gaan streven naar ‘homogene’ coalities: de partijen die in Vlaanderen de regering vormen, zullen de logische partners zijn voor de federale regeringsvorming. En voor Franstalig België geldt precies hetzelfde.
Dus als de N-VA incontournable zal zijn voor Vlaanderen – en die kans is reëel -, is ze dat ook voor België. Ander is er niet alleen geen Belgische maar ook geen Vlaamse regering. En indien de PS per definitie ‘non’ zou zeggen tegen een federale onderhandeling met de N-VA, geeft ze die partij elk alibi om ‘copernicaanse’ stappen te zetten, zelfs buiten of in de marge van het federale kader.
Maar dat alles hangt natuurlijk van de kiezer af. Die geeft zijn stem, die schudt de kaarten. Die bepaalt hoe belangrijk de N-VA en de PS zullen zijn, of net niet. Of bepaalde partijen samen zoveel mogelijk slagen zullen proberen te halen, of er ééntje alleen gaat voor ‘miserie op tafel’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier