Hoe minder efficiënt traditionele verkooptechnieken worden, hoe vaker men ons via e-mails, sms’en, telefoontjes en zelfs ouderwetse deur-aan-deurverkopers van alles probeert aan te smeren. ‘Langs het kleinste gaatje wurmen commerciële bedrijven zich in de beslotenheid van mijn huis binnen’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Ik ben het zat. Ik wil mijn privacy terug.’
Vrijdagavond rond halfzeven. Ik heb net mijn computer afgezet en wil aan het avondeten beginnen als de deurbel gaat. Mijn zoon meldt dat het ‘de man van het gas en de elektriciteit’ is. De meteropnemer, denk ik dus – zo voor het weekend ben ik al eens goedgeloviger dan anders. Maar de jonge man die beaat glimlachend voor de deur staat, is helemaal geen meteropnemer. Hij komt me een contract van energieleverancier Eni aansmeren. Welgeteld één zin laat ik hem uitspreken. Dan repliceer ik dat ik onlangs met een groepsaankoop naar een andere leverancier ben overgestapt en niet van plan ben om weer te veranderen. Voor dat antwoord heeft de verkoper een andere glimlach voorbereid. Een beetje meewarige dit keer. Tot drie keer toe herhaalt hij dat hij toch vermoedt dat ik veel te veel betaal. Daar sta ik dan. In mijn deuropening. Op een donkere vrijdagavond. In de kou. Te luisteren naar iets wat ik helemaal niet wil horen.
En zoiets overkomt me de laatste tijd veel te vaak. Gelukkig meestal niet in mijn portiek, maar wel achter mijn computer, via telefoon of sms. Langs het kleinste gaatje wurmen commerciële bedrijven zich in de beslotenheid van mijn huis binnen. Als ik mijn privémail wil checken, moet ik me eerst door een stapel spam van onlinediensten als EliteDating en Wijkopenautos.be worstelen. Zitten we net aan tafel, dan belt iemand van de abonnementendienst van Test-Aankoop op mijn vaste lijn, die ik eigenlijk alleen nog gebruik om met mijn moeder te bellen. Als ik geërgerd opmerk dat ik aan het eten ben en dat ik al drie keer aan een van zijn collega’s heb uitgelegd dat ik zijn blad niet wil, neemt hij verontschuldigend afscheid. Die jongen kan natuurlijk ook niet weten dat ik een half uur ervoor, toen ik nog in de wok stond te roeren, een sms heb gekregen van een kinderkledingzaak die me olijk waarschuwt dat de koopjesperiode op zijn einde loopt. En als ik dan aan het einde van een lange dag eindelijk ga zitten om nog even te Netflixen, gaat de telefoon weer over. Weer is het niet mijn moeder, maar wel een vriendelijk meisje dat maaltijdboxen van Hello Fresh aan de man moet brengen. Aan Hello Fresh valt dezer dagen al helemaal niet te ontkomen. In elke winkelstraat wordt een mens aangesproken door leurders van dat bedrijf die maar niet willen aannemen dat je perfect in staat bent om zelf een maaltijd samen te stellen en de ingrediënten ervoor te kopen.
Het is opvallend dat die verkopers alsmaar ongegeneerder worden en dichterbij komen. Tot in mijn huiskamer toe. Waarom ik dat pik? Omdat mij – net als u – op het hart gedrukt wordt dat we dat allemaal aan onszelf te danken hebben. Hadden we ons telefoonnummer of e-mailadres maar niet op het een of andere formulier moeten invullen. Nu is dat op zich ook al betwistbaar: ik heb eerlijk waar nooit gevraagd om digitale aanbiedingen van datingsites, kredietverleners of verhuisbedrijven te ontvangen. Voor mijn vaste telefoonlijn geldt dat argument al helemaal niet, want dat nummer geef ik nooit of te nimmer op. En die leurders aan mijn deur zijn eenvoudigweg niet uitgenodigd.
Maar toch blijven al die ongenode gasten zich breed glimlachend aanbieden. En nu ben ik het zat. Eni, EliteDating, Hello Fresh: laat mij in godsnaam met rust. Ik wil mijn privacy terug. Nu. Als dat dan niet meer kan op Facebook of op de grote markt van een doorsnee Vlaamse stad, dan tenminste toch in mijn eigen huiskamer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
