‘Beste Marianne Thyssen, spreek en bemiddel. Want zwijgen is ook spreken’

Louis Ide (N-VA) roept Marianne Thyssen op om het stilzwijgen over Catalonië te doorbreken.

Dag Marianne,

Jaren hebben we elkaar niet gesproken of gezien. Zelfs niet tijdens mijn korte passage in het Europees Parlement. Mijn commissies waren eerder economisch van aard en dus minder sociaal. Als eurocommissaris bevoegd voor sociaal beleid, beheer je een zachte portefeuille. Aldus kruisten onze wegen elkaar nauwelijks in het Europees Parlement.

Toch hebben we samen ooit een intens moment beleefd. Dat was voor mij genoeg om in je oprechtheid te blijven geloven. Tot op vandaag. Soms heeft een mens niet veel tijd nodig om dat aan te voelen. In andere gevallen kan men een mens na jaren nog niet doorgronden.

Toen het kartel sprong tussen CD&V en N-VA in 2008 moest ook de senaatsfractie gescheiden worden. Dat was een pijnlijke zaak. Niet omwille van mezelf want ik werd ‘onafhankelijk’ (waar een Vlaams-nationalist alleen maar kan van dromen, excuseer me voor de ironische grap), maar omwille van de medewerkers, achter de schermen, met een gezin, die op straat stonden.

Er werd toen via dialoog gezocht naar een menselijke oplossing. Volgens de griffie van de senaat was het perfect legaal mogelijk toendertijd N-VA als fractie te erkennen. Daardoor zouden toch een paar mensen en hun gezin gered worden. Op fractieniveau was dit onbespreekbaar omwille van het veto van één persoon. Het ‘dossier’ werd toen daardoor op partijniveau getild.

Ik vergeet nooit de menselijkheid die je toen aan de dag legde. Jij had oog voor die medewerkers. Je liet dit duidelijk blijken. Je haalde je slag niet thuis. Maar voor mij had ik toen begrip en respect voor je. Zelfs een primus inter pares kan niet altijd zijn wil door drukken, maar als de rechtvaardige intentie uitgesproken wordt, is dat voor mij zeer veel waard.

Daarom doet je stilzwijgen in de Catalaanse kwestie me pijn. Ik had diezelfde menselijkheid van je verwacht. Ik ben niet naïef, zelfs als zou je vinden dat de EU moet bemiddelen, dan weet ik dat je dit, net als toen niet kunt doordrukken. Andere krachten spelen.

Maar niets belet je te spreken, ook al haal je je slag niet thuis. Want ik geloof oprecht dat jou DNA zegt: Rajoy en Puigdemont dialogeer, ik wil bemiddelen. Ik ben er van overtuigd dat de pakkende foto in Het Laatste Nieuws van Puigdemont en zijn kinderen, ook jou moet beroeren. Want leg het maar uit aan je kinderen, zeker als er eentje zijn achtste verjaardag viert: papa is in Brussel want anders gooien ze hem in de gevangenis. Voor wat? Voor wat eigenlijk, Marianne?

Ik durf dus te appelleren aan je geweten omdat het Catalaans conflict ook een menselijk probleem is, eentje waarbij regeringsleden verspreid worden in gevangenissen zonder rekening te houden met hun families. Met restricties op het bezoekrecht. Eentje waarbij jongeren vervolgd worden omwille van hun mening op sociale media. Eentje waarbij muzikanten vervolgd worden omwille van protestsongs, …

Ik geloof niet Marianne dat jij de cynische eurocommissaris geworden bent, zoals sommige van je voorgangers. Ik geloof niet dat je denkt dat dit ‘een louter binnenlandse Spaanse kwestie is’. Neen, ik geloof dat je beseft dat hic et nunc in onze Europese ruimte de democratische waarden, de vrijheid en de vrijheid om politiek te bedrijven onder druk staan. Jij vindt toch ook dat het resultaat van de door Spanje uitgeroepen verkiezing in Catalonië, zondermeer door Spanje (en Catalonië) moet gerespecteerd worden? Wat de uitslag ook is? Europa vindt dat toch ook, mag ik hopen?

Daarom roep ik je op: spreek en bemiddel. Want zwijgen is ook spreken.

Welgemeende dank bij voorbaat,

Louis Ide