Jean-Marie Dedecker springt in de bres voor Theo Francken, die al meer dan een week in het oog van de storm staat. ‘De Soedanenquête wordt uitgespeeld als de achilleshiel van Francken, maar het zou wel eens een pyrrhusoverwinning kunnen worden voor zijn belagers.’
Het kerstverhaal over de uitwijzing van Kristina naar Armenië is de tragiek van een jarenlang gedoogbeleid van pappen en nat houden. Het is veiliger in Jerevan dan in Molenbeek. Armeniërs worden nagenoeg per definitie teruggestuurd. Dat doet pijn, en kindertranen vertederen. Velen zijn christenen en zijn hier perfect geïntegreerd met hun kinderrijke en leerrijke gezinnen. Het zijn diegenen die de Nederlandse cursussen bevolken, hun kinderen naar de Chiro of de scouts sturen en nooit ontbreken op een ouderavond op school.
Ze zijn ook de slachtoffers van een decennialang verkeerd gelopen en misbruikt regularisatiebeleid. Amper een paar jaar na hun aankomst in ons land, zo’n negen jaar geleden, werd de familie Asatryan al uitgewezen. Letseladvocaten putten echter alle juridische middelen en beroepsmogelijkheden uit. Van art. 9/ter uit de Vreemdelingenwet van 1980 dat medische regularisatie mogelijk maakt (als bijvoorbeeld de geneeskundige middelen in het land van herkomst ontbreken) tot de noodrem van art. 9/bis dat iemand hier mag blijven omdat hij hier al zo lang is dat het onmenselijk is om hem terug te sturen.
Als Beke het ontslag van Francken eist, belandt CD&V in 2019 in de palliatieve zorgen.
Het gezin van Kristina verbleef hier al jaren illegaal, de vader is nu zelfs ondergedoken. Dan hoef je toch niet verongelijkt te zijn als vroeg of laat de wet wordt toegepast. Elke nieuwkomer zou na een half jaar al moeten weten of hij hier mag blijven of niet, maar de bleekwaterpolitici die de uitwijzing van Kristina nu misbruiken om hun selectieve verontwaardiging over die wetgeving te ventileren, zijn de felste parlementaire tegenstanders van elke wijziging van een wet die nu valse verwachtingspatronen creëert.
Theo Francken heeft geen stoel meer in de regering, maar een matje, waarop hij met de regelmaat van een klok geroepen wordt. Operatie beschadiging, nu ook door de MR die hopeloos moet toezien hoe haar Brussels kiespubliek overstapt naar de N-VA. ‘Met de affaire Soedan hebben we de grens bereikt van wat deontologisch tolereerbaar is’, orakelt de blauwe Gerard Deprez. Een cri de coeur uit eigen interne verdeeldheid, want het Vlaamse Barbertje heeft zich schuldig gemaakt aan eigenwaan en aan een leugen. In het leugenpaleis aan de Wetstraat is dat nochtans eerder een deugd dan een doodzonde. Door Keizer Karel De Gucht verweten worden voor leugenaar is als Pinokkio die zijn speelkameraad een leugentje om bestwil verwijt.
Een politicus is als een vlieg. Hij sterft niet in het parlement maar door de mep van een krant. Wijze woorden van Marc Eyskens. De pretletterbrigade van inktkoelies, aangevuurd door linkse boosmensen en parlementaire opportunisten, meent met Soedangate van Theo Francken vlees tussen de tanden te hebben maar ze bijten zich stuk op het bot. Iemand moet zijn handen vuil maken om anderen hun handen te laten wassen in geveinsde onschuld. Francken werd door zijn premier Charles Michel gesommeerd om van het Brusselse Maximiliaanpark geen tweede jungle van Calais te maken.
Dit gebeurde willens nillens met wheelen and dealen. Niemand kan immers teruggestuurd worden zonder samenwerking met het regime van het land waarheen hij gerepatrieerd wordt. Dat land moet eerst een diplomatiek doorgangsbewijs afleveren en willen bevestigen dat het om een landgenoot gaat, want Tunesiërs liegen dat ze Algerijnen zijn en Soedanezen Eritreeërs, of omgekeerd. Net zoals alle Russen, die in Europa asiel aanvroegen, beweerden dat ze Tsjetsjenen waren. Er werden er meer genaturaliseerd in Europa dan er ooit inwoners in Tsjetsjenië waren.
Wat overal ‘business as usual‘ is moet in ons land van humanitaire hyperventileerders alweer eens ‘moord en brand’ zijn.
Alle Europese landen met een Soedanese illegalenproblematiek repatriëren naar Khartoem, en altijd met de medewerking van de Soedanese autoriteiten. Geen haan die er naar kraait, van Stockholm tot Parijs en Rome. De EU versleept zelfs tonnen geld naar dictator Omar al-Bashir om de transmigratie door zijn land naar de Libische kusten te stelpen, en de satraap krijgt ook Frontex-steun bij de repatriëringen. Wat overal ‘business as usual‘ is moet in ons land van humanitaire hyperventileerders alweer eens ‘moord en brand’ zijn. Als enig land in Europa stoppen met uitwijzingen naar Soedan komt neer op het creëren van een vrijhaven voor Soedanese illegalen in het hart van Europa.
Daarenboven weigeren de Soedanezen hier asiel aan te vragen en bijgevolg ook de bescherming van de Conventie van Genève. Ze wensen enkel een ticketje naar Groot-Brittannië. Steek als enig land je hoofd boven het migratiemaaiveld en je ontmoet prompt de zeis van de mensensmokkelaars. De implicaties zijn vele malen zwaarder dan de schapenoogjes van politici als Nahima Lanjri en de groene knuffelbrigade van Wouter Devriendt & co doen vermoeden. Zo wordt het door hen verfoeide Dublinsysteem, namelijk de verplichting om asiel aan te vragen in het eerste land van aankomst, bij het grof huisvuil gezet. De onverantwoordelijke kortzichtigheid van roeptoeters die zelf geen oplossing bieden.
Het asielbeleid is een hele grote wal met gigantisch veel stuurlui. Activistische magistraten van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen vinden dat men niemand naar een land mag terugsturen waar er gefolterd wordt, zelfs als de betrokkene er zelf geen punt van maakt. Het Artikel 3 van het EVRM wordt zo gebruikt als laissez-passer om de open-grenzen-politiek te verrechtvaardigen, want dan mag je nooit meer een Tsjetsjeen terugsturen naar Moskou, of een Congolees naar Kinshasa.
Anderen zijn realistischer – zoals Freddy Roosemont, sedert 2003 Directeur-generaal van de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ). De oude krokodil met een SP.A-stempel, die ooit nog op het kabinet van Louis Tobback werkte, hecht zelfs weinig geloof aan het folterverhaal van de twee gerepatrieerde Soedanezen. De twee slachtoffers van de gedwongen terugkeer konden bij hun aankomst immers beroep doen op de hulp van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). Ze deden dit niet, maar kenden wel het gsm-nummer van Koert Debeuf. Ze zitten naar verluidt al terug in Libië, klaar voor de oversteek. Gewoon even aan Koert vragen.
Gans Soedangate staat bol van de politieke recuperatie en de lynchethiek. Klokkenluider Koert Debeuf begon zijn carrière als parlementair medewerker bij CD&V-er Trees Merckx, en maakte in het kielzog van Johan Vanhecke en Annemie Turtelboom de overstap naar Open VLD. Hij werd speechschrijver van Verhofstadt. Toen die premier-af was kreeg hij, met ALDE-geld van de Europese liberale fractie, een uitloopbaantje in Egypte om uiteindelijk te belanden bij het Tahrir Institute For Middle East Policy. Daar probeerde hij ooit om een Soedanese vriend legaal naar België te krijgen. Dat lukte niet, waarop de Soedanees dan maar prompt illegaal naar Europa emigreerde. ‘I wish him all the best in my continent‘ twitterde Debeuf toen hij vernam dat de Soedanees veilig de Italiaanse kust had bereikt. Als ‘Open border‘-activist liet hij zich op twitter ook al ontvallen dat hij zich ‘zo slecht voelde als Europeaan’ omwille van het in zijn ogen restrictieve asielbeleid. Met zulke liberalen heb je geen PS meer nodig. Hij riep ooit op om de soennitische opstandelingen in Syrië met Europees geld te bewapenen. Als man met een missie kan dat tellen.
De Soedanenquête wordt uitgespeeld als de achilleshiel van Francken, maar het zou wel eens een pyrrhusoverwinning kunnen worden voor zijn belagers. Als Wouter Beke het ontslag van Francken eist, belandt de CD&V bij de volgende verkiezingen in de palliatieve zorgen. Als Michel zijn asielminister doorstuurt valt de regering, en kan de N-VA naar de verkiezingen met het thema waar ze het best op scoort, asiel en migratie, en… met haar goudhaantje in een slachtofferrol.
PS: Ik heb geen lidkaart van de N-VA en wil er ook geen hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier