Op The Players’ Tribune, een website waarop topsporters van over heel de wereld hun ei kwijt kunnen, verscheen onlangs een opmerkelijk verhaal. Harry Kane (24) vertelt met een ontwapenende openheid over zijn weg naar de top.
‘Falen is iets raars als je een kind bent. Ik herinner me de dag heel goed. Er was een park vlak achter ons huis in Chingford, waar ik vaak met mijn pa naartoe ging om wat te praten.
‘Op een dag, toen ik acht jaar oud was, wandelde ik met hem door dat park. Hij zei, vanuit het niets: ‘Ik moet je iets vertellen.’ Hij legde zijn arm om mijn schouder en zei: ‘Wel, Harry… Arsenal heeft je vrijgegeven.’
‘Wat ik op dat moment voelde, kan ik me niet echt meer herinneren. Om eerlijk te zijn: ik denk zelfs dat ik niet goed wist wat het betekende. Ik was te jong. Maar ik weet nog wel hoe mijn vader reageerde en wat ik daarbij voelde. Hij bekritiseerde me niet. Hij bekritiseerde Arsenal niet. Het leek hem zelfs niet te deren. Hij zei gewoon: ‘Maak je geen zorgen, Harry. We gaan harder werken en vinden wel een andere club, oké?’
‘Als ik er nu op terugkijk, zou je denken dat ik meer van slag geweest zou zijn. En heel wat vaders zouden anders gereageerd hebben, veronderstel ik. Maar mijn pa zette nooit druk op mij, wat er ook gebeurde. Altijd zo positief. Zijn klassieke reactie, in gelijk welke situatie: ‘Wel, laat ons dan maar voortdoen.’ En dat deden we dan ook.
‘Na Arsenal ging ik weer voor mijn lokale team spelen, en toen werd ik gespot door een scout van Watford. Hij bood me een testperiode aan. Het is vreemd hoe de dingen soms uitdraaien: na voor Watford tegen Tottenham gespeeld te hebben, kreeg ik de kans om naar de jeugdacademie van Tottenham te gaan.
‘Die eerste keer dat we tegen Arsenal voetbalden… Zelfs toen was ik al geprikkeld. Het klinkt misschien belachelijk – ik was pas acht jaar toen ze me lieten gaan -, maar elke keer als we het tegen hen opnamen, dacht ik: oké, nu zullen we eens zien wie er gelijk had. Achteraf bekeken was het waarschijnlijk het beste wat me kon overkomen, want het gaf me een drive die ik daarvoor niet had.’
Crazy fans
‘Ik ben echt blij dat ik de kaap van de honderd goals in de Premier League gerond heb. Toen Tottenham me gedurende twee jaar uitleende ( aan Leyton Orient, Millwall, Norwich City en Leicester City, nvdr), waren er heel wat momenten waarop ik me afvroeg of ik ooit zelfs maar één doelpunt in de Premier League zou scoren. Ik leerde tijdens die jaren echter heel veel bij. Met Millwall waren we in 2012 bijvoorbeeld in een degradatiestrijd verwikkeld. De supporters staan daar bekend om hun passie. Tijdens een van mijn eerste matchen op The Den maakte de scheidsrechter één keer een foute inschatting. Plots begonnen de fans vanalles op het veld te gooien. De wedstrijd moest vijf minuten stilgelegd worden om de mensen te kalmeren. Ik was toen pas achttien jaar en keek mijn ogen uit. Wauw, dit is crazy.
‘Naarmate het seizoen vorderde en we niet uit de gevarenzone wegraakten, begonnen sommige ploegmaats in de kleedkamer dingen te zeggen die me verrasten: ‘Kerel, als we zakken, wordt mijn loon gehalveerd.’ Of: ‘Als we zakken, ben ik mijn contract kwijt.’
‘Dat waren mannen met kinderen thuis. Ik begon het spelletje toen helemaal anders te bekijken. Je begint te beseffen dat sommigen niet alleen voor het plezier voetballen. Het is hun inkomen, weet je wel? Dan zie je in hoe delicaat dit allemaal kan zijn en dat in het voetbal alles waarvoor je gewerkt hebt zomaar ineens kan verdwijnen. Bij Millwall besefte ik dat ik geen kind meer kon zijn. Een belangrijk leermoment. Niet toevallig heb ik daar zo goed gepresteerd. Belangrijker nog: we bleven erin. Daardoor heb ik nog altijd een heel goede band met de Millwallsupporters. Ik hou van hen… Ook al zijn ze soms een beetje gek.’
Tom Brady
‘Ik dacht dat ik genoeg had laten zien aan de Spurs om mij aan het volgende seizoen te laten beginnen. Maar spijtig genoeg leenden ze me weer uit. Het begin van een heel moeilijke periode. Zeker toen ik bij Leicester City, op dat moment nog in de Championship, niet in de basiself raakte. Ik zat in mijn appartement toen ik tot het verschrikkelijke besef kwam: als ik niet goed genoeg ben voor Leicester in de Championship, hoe ga ik dan in godsnaam ooit voor de Spurs in de Premier League spelen?
‘Voor de eerste keer in mijn carrière sloop er twijfel in mij. En twijfel is een lastig iets. Mijn familie was er later die avond en we raakten in een verhitte discussie verwikkeld. Ik was zo down dat ik tegen mijn pa zei dat ik het wilde opgeven. Dat zou een verschrikkelijke vergissing geweest zijn, maar ik twijfelde echt aan mezelf. Mijn pa zei: ‘Blijf werken. Doe gewoon voort, het komt wel in orde.’
‘Enkele weken later zat ik weer in mijn appartement. In die periode begon ik me echt te interesseren voor de NFL ( American footballcompetitie, nvdr). Was ik niet aan het trainen, dan keek ik naar YouTubefilmpjes van de New England Patriots. Op een dag stootte ik zo op een documentaire over Tom Brady ( ster van de Patriots die vijf keer de Super Bowl won, nvdr). Het ging over de zes quarterbacks die vóór hem gekozen werden in de NFL draft. Wat bleek? Brady was zelfs pas de 199e keuze in die draft. Toen ik dat zag, werd ik echt omvergeblazen.
‘De film raakte een snaar bij me. Iedereen had aan Tom getwijfeld, heel zijn leven lang. Zelfs toen hij naar college ging, probeerden de coaches hem te vervangen door een andere quarterback. Ze lieten ook een foto van hem zien toen hij gewogen werd voor de NFL draft. Hij deed zijn T-shirt uit en zag eruit als een gewone jongen. Op dat moment zei een van de coaches: ‘We kijken hier naar een zekere Brady. Hij is groot en slungelachtig, en ziet eruit alsof hij nog nooit eerder gewogen is.’ Tom deed me denken aan mezelf. Mensen zeiden immers altijd over mij: ‘Hij ziet er niet uit als een echte spits.’
‘Dat was echt inspirerend. Brady geloofde zó in zichzelf dat hij bleef werken, bijna obsessief, om beter te worden. Het klinkt misschien vreemd, maar die dag ging er een lichtje aan in mijn hoofd, toen ik daar in mijn zetel in Leicester lag. En plotseling zei ik tegen mezelf: ‘Weet je wat, ik ga het gewoon dóén. Ik ga zo hard mogelijk werken en wanneer mijn kans komt, grijp ik ze.”
Elleboog
‘Enkele matchen later speelden we tegen mijn ex-club Millwall en probeerde een van de grote verdedigers me een beetje te intimideren. Hij stond achter me bij een inworp en zei: ‘Hey Harry! Ik heb nog geen gele kaarten.’
‘Ik: ‘Euhm… Oké.’
‘Hij: ‘Dat is goed, want ik ga er nu een tegen jou pakken.’
‘Daarna volgt de inworp en springen we allebei de lucht in. Er komt wat ellebogenwerk bij te pas en weet je wat? Ik raak hem per ongeluk recht in zijn ribben. Hij stuikt in elkaar en valt op de grond. Terwijl hij daar ligt, stap ik over hem heen. Ik zeg zelfs niks… Ik stap gewoon over hem heen. Mijn manier om tegen hem en mezelf te zeggen dat ik niet met mij laat sollen.
‘Het seizoen erop ging ik terug naar Tottenham en ontmoette ik de trainer, André Villas-Boas. Hij wilde me weer uitlenen. Er waren een paar goeie clubs in mij geïnteresseerd, maar daar droomde ik niet van. Wel om in de Premier League voor de Spurs te spelen.
‘Dus zei ik ook eerlijk tegen hem: ‘Ik wil niet vertrekken.’ Toen die woorden uit mijn mond rolden, dacht ik: oei, dat was misschien niet zo… Villas-Boas keek me aan, een beetje in de war. En toen kwam het er allemaal uit. Ik zei: ‘Ik ga je bewijzen dat ik mijn plaats in dit team heb. En elke vrijdag mag je me voor de wedstrijd zeggen dat ik het niet verdien, dat ik niet ga spelen. Maar ik vertrek niet.’
‘En dat was dat. Hij liet me blijven om in de A-kern te trainen. Een keerpunt in mijn zelfvertrouwen. Ik had altijd al het gevoel dat ik het kon, maar was aan het wachten tot iemand het mij op een presenteerblaadje aanbood. Het leven biedt je echter niks zomaar aan. Je moet zélf je kans grijpen.’
Rode wijn
‘Het ging heel goed op training, maar ik werd nooit opgesteld in een match. Toen moest de trainer vertrekken in de winter en nam Tim Sherwood over. Van hem kreeg ik wel een kans. En de rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis. Mijn eerste doelpunt op White Hart Lane, dat was een speciaal gevoel. Maar eerlijk gezegd hebben álle dingen die ik voor die eerste goal heb ervaren me gemaakt tot wie ik ben.
‘Toen Mauricio Pochettino het volgende seizoen kwam, veranderde alles. Niet alleen voor mij, maar voor de hele club. Niemand heeft ooit een grotere impact op me gehad dan Mauricio. Niet alleen door zijn fantastische trainersfilosofie, maar ook omdat hij ons allemaal zo dicht bij elkaar bracht. Hij heeft zelf een geweldige carrière als voetballer gehad, maar daar praat hij bijna nooit over, ook niet over zichzelf. Alleen over spelers helpen, wie het ook is die het moeilijk heeft. Natuurlijk: als je niet hard wil werken en je lui bent, dan is Mauricio genadeloos. Dan speel je niet en staat zijn deur ook niet open voor jou. Maar als je hem respecteert en hard voor hem werkt? Dan heeft hij alle tijd van de wereld voor jou.
‘Een van mijn mooiste herinneringen in het voetbal is toen ik enkele seizoenen geleden een hattrick maakte en Mauricio me in zijn kantoor riep na de match. Op dat moment waren we wel close, maar niet super close. Ik wist niet zeker wat hij wilde. Toen ik de deur opendeed, zat hij aan zijn bureau met een glas rode wijn – waarschijnlijk een goeie Malbec. Hij glimlachte breed, deed teken naar me en zei: ‘Komaan, we nemen een foto.’ Hij legde zijn arm rond me, met zijn glas wijn in de andere hand en we namen een foto. Geweldig! De eerste keer dat ik dacht: wauw, dit is een fantastische man. Ik respecteer hem als trainer en als de baas natuurlijk, maar buiten het voetbal is Mauricio ook mijn vriend. Hij is de reden dat ons team zo close is. We zijn échte vrienden – zeldzaam in het hedendaagse topvoetbal.’
Kippenvel
‘De afwijzing van Arsenal was het beste wat me kon overkomen. Toen ik in 2015 mijn schoenveters aan het vastknopen was voor mijn eerste basisplaats in de Noord-Londense derby, had ik een flashback naar toen ik elf jaar was. Toen speelde ik tegen een jeugdploeg van Arsenal. Het leek als een déjà-vu.
‘Voor elke match visualiseer ik in mijn hoofd de scenario’s van hoe ik exact ga scoren. Ik heb dat altijd zo gedaan. Heel gedetailleerd zelfs: ik stel me mijn tegenstanders voor en hoe lang het gras staat. Deze keer dacht ik aan de verdedigers in hun Arsenaloutfit en kreeg ik kippenvel. We stonden in de tunnel en ik dacht: oké, dit heeft me twaalf jaar gekost, nu zullen we eens zien wie er gelijk had.
‘Ik maakte er die dag twee. Het winnende doelpunt in de 86e minuut was iets dat ik voor de match nooit had kunnen visualiseren. Een kopbalgoal – misschien wel mijn mooiste ooit. Het gevoel toen de bal in het net plofte… Nog nooit zó’n rush gevoeld.
‘Na het laatste fluitsignaal liep ik over het veld… Ik applaudisseerde richting de fans… En het voelde als: zíé je nu wel.’
Weetjes over Harry Kane
Harry Kane is verloofd met Katie Goodland. Hij kent haar al van toen ze nog kinderen waren. Op 8 januari 2017 werd hun dochtertje Ivy Jane Kane geboren.
Het koppel heeft twee labradors, die Brady en Wilson heten. Ze zijn genoemd naar de NFL-quarterbacks Tom Brady en Russell Wilson.
Kane speelde voor de nationale U17, U19, U20, U21 voor hij zijn eerste cap voor de A-ploeg versierde. De 24-jarige spits zit nu aan 23 selecties en 12 goals.
Kane ging naar dezelfde school als David Beckham, de Chingford Foundation School. In 2005 – hij was toen 11 jaar – ontmoette hij zijn idool zelfs op de David Beckham Academy.
