Het beeld van een gefrustreerde Remco Evenepoel die in de wegrit van het WK wielrennen in Rwanda een flesje wegtrapte trok veel aandacht. Maar toen de Rwandese dictator Paul Kagame de gouden medaille aan Tadej Pogacar mocht overhandigen, bleef het veel te stil.
Dé foto van het WK wielrennen in Rwanda is niet die van wereldkampioen Tadej Pogacar. Wel de foto van Remco Evenepoel die uit frustratie een flesje wegtrapt.
Je kan er eindeloos naar kijken en toch telkens nieuwe details ontdekken. De houding van Evenepoels rechterbeen – rechtop en steunend op een klikpedaal, de hiel boven de grond – tegenover zijn zwaaiende linkervoet. Het water dat uit het flesje spuit terwijl het door de lucht vliegt tegen de achtergrond van ‘Visit Rwanda’-spandoeken.
De verbaasde blik van de Rwandese jongetjes naast hem aan het dranghekken. De verontwaardiging van de oudere vrouw ernaast. En verderop: de twee vrouwen en een fotograaf die het opmerkelijke moment vastleggen met smartphone en fototoestel.
Toen de foto viraal ging, waren de verwijzingen naar Evenepoels voetballersverleden niet van de lucht. De leukste kwam van een Franse account: ‘Zinédine Zidane – Real Madrid contre Bayer Leverkusen – Finale de C1 2002’. Zidane scoorde in die Champions Leaguefinale een fabelachtige goal: steunend op zijn rechterbeen, trappend met zijn linker – zoals Evenepoel.
Het verschil is dat Zidanes doelpunt Real Madrid de overwinning opleverde. Bij de Belg was zijn trap eerder een owngoal. Symbolisch voor de frustratie die hem overmande toen hij voor de tweede keer van fiets moest wisselen.
Evenepoels frustratie en de fatale fietswissel
De eerste wissel kwam doordat zijn zadel was gezakt toen hij in een put reed voor Mount Kigali. De tweede keer had Remco Evenepoel het gevoel dat het zadel van zijn reservefiets verkeerd stond – niet licht naar beneden, maar waterpas – waardoor zijn onderrug verkrampte. Volgens hem was stoppen de enige optie, niet nog eens vijf kilometer verder rijden.
Met een perfect functionerende fiets blijft dat een vreemde uitleg. De logische keuze was doorrijden, desnoods uit het zadel trappend, tot de volgwagen hem bijhaalde. Precies zoals renners van jongs af leren: bij pech zo ver mogelijk blijven fietsen.
Evenepoel deed dat niet, moest daardoor te lang wachten en had zelfs tijd om zijn flesje weg te keilen. De fietswissel kostte hem 42 seconden.
🚴🌈 | Remco Evenepoel wisselt van fiets, maar dat gaat volgens de Belg niet echt snel genoeg.. #Kigali2025
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) September 28, 2025
📺 Stream koers op HBO Max pic.twitter.com/YghMVYnu5L
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het verhaal kreeg nog een extra wending toen zijn mecanicien Dario Kloeck – nota bene zijn neef – verklaarde dat het zadel wél correct stond. Hij had het drie keer nagemeten. Mogelijk voelde Evenepoel in de opwinding iets anders, zeker nadat hij eerder met een te laag zadel had gereden.
Achteraf erkennen dat zijn gevoel fout kon zijn, was beter geweest. Nu sprak zijn neef hem pijnlijk tegen. In de ontgoocheling na de finish is Evenepoels reactie begrijpelijk.
Veel minder professioneel was hoe hij zijn kalmte verloor. Ja, hij heeft het temperament van zijn vader Patrick, zoals die al vaak aanhaalde. En ja, hij is de laatste jaren rustiger en volwassener geworden. Maar af en toe komt de gefrustreerde Evenepoel toch weer boven. Naast een onklopbare Pogacar is die kant van zichzelf zijn grootste tegenstander, en niet alleen in Rwanda.
Historische cijfers: Pogacar versus Evenepoel
Evenepoels grootste bondgenoot in Kigali was echter zijn andere zijde: de vechter die na een tegenslag blijft knokken. Hij had kunnen opgeven, maar gebruikte zijn frustratie als brandstof. Hij reed opnieuw naar voren en behaalde zilver. Daarvoor verdient hij minstens evenveel lof als kritiek voor zijn mentale kortsluiting.
Zilver achter misschien wel de beste renner ooit blijft indrukwekkend. Zeker na zijn wereldtitel tijdrijden van vorige week. Evenepoel is nu zelfs de eerste renner die twee keer in hetzelfde jaar een WK-medaille pakte in zowel de tijdrit als de wegrit.
Of hij zonder pech Pogacar had kunnen volgen op Mount Kigali, zullen we nooit weten. Hij verloor krachten – deels door eigen fout – maar kon telkens terugkeren dankzij zijn ploegmaats. Pogacar kreeg steun van Juan Ayuso en Isaac Del Toro, maar reed het leeuwendeel alleen.
Toch liep hij in de laatste vier ronden uit, eerst op de groep met Healy, Skjelmose en Pidcock (waar Evenepoel deel van uitmaakte), en later ook op Evenepoel, die twintig kilometer voor de finish solo de achtervolging inzette.
De kans is dus groot dat de uitslag hetzelfde zou zijn geweest, maar dan met een kleiner verschil.
Dat weerspiegelt de krachtsverhoudingen. Van de negen eendagskoersen met meer dan 4000 hoogtemeters waarin beiden sinds 2021 samen aan de start stonden, won Pogacar er acht. Evenepoel één: het WK in Wollongong 2022, waar hij verrassend vroeg aanviel en de Sloveen achter de feiten liet lopen.
Pogačar claims his second world title in Rwanda! Evenepoel and Ben Healy round out the podium 👏 pic.twitter.com/4rCnHnxUlk
— Cycling on TNT Sports (@cyclingontnt) September 28, 2025
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Een echt één-tegen-éénduel in de slotfase hebben we zelfs nog nooit gezien. Dat had in Kigali misschien gekund, maar een zakkend zadel stak daar een stokje voor.
Voor Evenepoel is dat de harde realiteit: hij behoort tot de absolute wereldtop, is de beste in zijn tijdritspecialiteit, maar moet opboksen tegen een renner die hooguit eens in vijftig jaar wordt geboren.
De Schepdaalnaar ervaart wat generatiegenoten van Eddy Merckx destijds ook kenden: telkens botsen op een uitzonderlijk talent. Als Pogacars motivatie niet zakt, valt te vrezen dat dit ook de komende jaren zo zal zijn, zowel in grote rondes als in klassiekers.
Aan Evenepoel om zich daar niet bij neer te leggen, te blijven proberen en intussen zijn kalmte beter te bewaren.
De schaduw van Paul Kagame op het WK-podium
Het opmerkelijke aan Remco Evenepoel is dat een kortsluiting nooit lang duurt. Tijdens de podiumceremonie in Kigali glimlachte hij alweer.
Ondanks de aanwezigheid van de Rwandese dictator Paul Kagame. Diens ogen gingen schuil achter een zwarte zonnebril, waardoor zijn meedogenloze imago nog versterkt werd.
Kagame mocht de gouden medaille overhandigen aan Pogacar en schudde de drie medaillewinnaars vriendelijk de hand. Zij konden niet anders dan hem die hand geven – van een man die sinds 1994 verantwoordelijk wordt gehouden voor 300.000 à 400.000 doden.
Toch viel het woord ‘dictator’ niet. Sporza-commentator Karl Vannieuwkerke noemde Kagame enkel de president van Rwanda en zweeg verder. Uit lijfsbehoud, om veilig thuis te raken? Misschien, maar die stilte was des te pijnlijker. Zelfs in het VRT1 Journaal en in Sportweekend werd het later niet vermeld.
De schaamteloosheid van David Lappartient
Nog pijnlijker was de houding van UCI-voorzitter David Lappartient. Hij kende Kagame eerder op de week de hoogste onderscheiding toe – de UCI-orde – als erkenning voor diens bijdrage aan de wielersport. Op X schreef hij dat het een ‘eer’ was het podium te delen met ‘Zijne Excellentie’ Paul Kagame.
🏅 It was an honour to share the final podium of #Kigali2025 today alongside H.E. Paul Kagame, President of Rwanda, and His Serene Highness Prince Albert II of Monaco.
— David Lappartient (@DLappartient) September 28, 2025
🤝 Thank you for your presence and support at this historic UCI Road World Championships in Africa. pic.twitter.com/QyVaLI6vhT
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De schaamteloosheid waarmee Lappartient Kagame niet alleen het WK liet organiseren, maar hem ook bewierookte, is een zwarte vlek die voor altijd op dit WK zal blijven kleven.
Toch verstomde de verontwaardiging over Kagames sportswashing gaandeweg en werd dat overstemd door het sportieve verhaal.
Wanneer echter de totale balans van het WK wielrennen in Rwanda wordt opgemaakt, moet dit wat ons betreft bovenaan staan.
Niet de nieuwe weergaloze solo van Pogacar. Niet de twee toptienplaatsen van Afrikaanse renners. Niet de kleine erfenis voor het Afrikaanse wielrennen, dat met dit WK de structurele problemen niet zal oplossen. Niet de mooie beelden van de vele tienduizenden Rwandese supporters. En ook niet het temperament dat Evenepoel soms verliest.
‘Kagame, de Poetin van Afrika? Dat is veel te vriendelijk uitgedrukt’