Rit 8: Belfort – Porrentruy (157 km)

De geschiedenis kan zich herhalen.

Elk jaar opnieuw heten de etappes door de Vogezen of Jura ‘veelbelovend’. Dit jaar spreekt de Tourorganisatie zelfs van ‘mogelijk dé sleuteletappe van deze Tour’, maar dat zijn de klassieke promopraatjes. Hoe zwaar ook, de Juraetappe is de overgangsrit tussen de eerste aankomst bergop en de eerste tijdrit. De Tourdirectie speculeert dat wie tijd verloor op La Planche des Belles Filles, van de Jurarit van het Franse Belfort naar het Zwitserse Porrentruy gebruik zou maken om meteen revanche te nemen. Dat staat op papier wel goed, maar alleen daar. Waar zou iemand die niet goed genoeg was in de Vogezen ineens de reserves halen om in de Jura hard uit te halen? En dat dus daags voor die zo belangrijke tijdrit?
Ook dit jaar zal het scenario van de Vogezen- of Jurarit dus wel geschreven worden zoals dat van de meeste andere jaren. Namelijk dat de rit niet helemaal brengt wat ervan wordt verwacht.

Zoals elk jaar is op papier het parcours erg pittig, met talrijke beklimmingen van tweede en zelfs eentje van eerste categorie. Steevast vermeldt het Tourboek bij een of andere totaal onbekende Vogezen- of Juracol een angstaanjagend klimpercentage, hoger dan bij de meeste historische Alpencols. Zo ook dit jaar. Er zijn niet minder dan vier cols van tweede en zelfs één van eerste categorie. Dus waarom zou hier geen vroeg, verrassend offensief ingezet kunnen worden?

Dat kan natuurlijk altijd. Alleen kan het Tourboek wat bedriegen. De vele cols liggen verspreid over de hele rit. De laatste vijftig kilometer komen er ‘maar’ twee onder de wielen, en de top van de Col de la Croix ligt toch nog op zestien kilometer van de finish. Bovendien zijn de Juracols wel steil, maar ook laag en kort. De Col de la Croix, waarvan zo veel wordt verwacht, voert tot 789 meter hoogte en de totale lengte van de col is amper 3,7 kilometer. Dat is vergelijkbaar met de Côte du Rosiers of de Haute-Levée, twee klassieke hellingen uit Luik-Bastenaken-Luik. Akkoord, de Col de la Croix is veel steiler (het gaat hier en daar tot 15 en zelfs 17 procent), maar moet deze beklimming daarom meteen het label ‘col van eerste categorie’ krijgen?

Slagregens

Zeker, op dergelijk veeleisend parcours wint wellicht een flinke renner. Zoals Heinrich Haussler dat deed (Colmar, 2009), en voor hem Pieter Wening (Gérardmer, 2005), Laurent Jalabert (Colmar, 2001) de oudere Laurent Fignon (Mulhouse, 1992) of de vroeg kale Massimo Ghirotto (Genève, 1989). Maar de echte favorieten weten beter dan hier al alles te geven.

Al weten ze het soms té goed, want natuurlijk is zo’n rit niet zonder gevaar. Omdat het in de Vogezen of Jura bij wijze van spreken altijd regent, schuilen de renners graag in het peloton en wordt er niet ijverig gejaagd achter de vluchters. Af en toe leidde dat tot een bizarre wedstrijdontwikkeling. In 2001 moest het peloton onder aanhoudende slagregens van Colmar (Vogezen) naar Pontarlier (Jura). Niemand had zin om te rijden, behalve een groep vluchters, die in dit geval bestond uit een unieke collectie onverschrokken hardrijders: ritwinnaar Erik Dekker, Marc Wauters, Ludo Dierckxsens, Stuart O’Grady, Servais Knaven, Andrej Kivilev, de onvermijdelijke Jacky Durand, enzovoort. Ze hadden aan de streep nog 35 (!) minuten voorsprong en het zou tot de Pyreneeën duren eer Lance Armstrong en Jan Ullrich de laatste der vluchters (de betreurde Andrej Kivilev) tot de orde hadden geroepen.

In 2005 zette de nog onbekende Deense klimmer Michael Rasmussen de Vogezenrit naar Mulhouse naar zijn hand en zo de Tour op zijn kop. Armstrongs Discoveryteam had een collectieve off-day, waardoor geen enkele ploeg de wedstrijd controleerde, met alle gevolgen van dien. Armstrong verloor zijn gele trui aan Jens Voigt, die – vanzelfsprekend – mee in de aanval was. Rasmussen won de rit, graaide het maximale aantal punten voor de bollentrui en minuten tijdbonus mee. Tot de voorlaatst dag had hij het podium in Parijs in het vizier, maar zijn tijdrit was een van de slechtste aller tijden. Maar de basis voor zijn prestatie was die gedurfde raid in de Vogezen – die nu dus bij wijze van spreken wat zuidelijker liggen, in de Jura. Ook die geschiedenis kan zich herhalen.

Walter Pauli