Hij huilt, heeft moeilijke momenten en bidt tot Allah. Remco Evenepoel laat zien dat kwetsbaarheid en geloof ook bij een topsporter horen. In plaats van hem daarvoor te bekritiseren, zouden we zijn moed moeten vieren.
Er zijn weinig renners zoals Remco Evenepoel. Zo hard, stoïcijns en strijdlustig hij is op de fiets, zo emotioneel, kwetsbaar en ongefilterd toont hij zich vaak ernaast.
In zijn recente Instagrambericht – dat hij per se zelf wilde schrijven, en niet door zijn pr-team – vertelt hij over hoe hij na zijn zware val in december en een moeizame revalidatie van een schouderblessure overwoog zijn carrière stop te zetten. ‘Het was de zwaarste strijd in mijn leven.’
Het is een zeldzame inkijk in de ziel van een renner die plooit, bijna breekt, maar toch doorgaat. In een wereld waar kampioenen vaak worden gereduceerd tot ongenaakbare iconen, wil Evenepoel geen masker opzetten. Hij laat zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar een kracht.
Zijn openheid is een baken voor jongeren die met hun eigen identiteit worstelen. Het is, zelfs voor een dubbele olympische kampioen, oké om te breken en te huilen.
Critici verwijten hem mediageil te zijn, maar dit is geen pr-stunt, wel een authentieke getuigenis. Ook over wie hem de voorbije maanden overeind hield: zijn ouders en vooral zijn vrouw Oumi, zonder wie hij naar eigen zeggen wellicht zou zijn gestopt.
Bidden als houvast
Nog moediger – en helaas ook controversiëler – is zijn openlijke omarming van de islam. In zijn Instagrambericht schrijft Evenepoel over hoe hij met zijn vrouw vaak samen bidt, iets wat zij hem heeft geleerd.
In een interview voor alle media afgelopen donderdag was hij ook niet bang of beschaamd om daar dieper op in te gaan. ‘Het is iets wat we delen en waar we trots op zijn. Het biedt me houvast en helpt me door het leven te gaan.’
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
In Vlaanderen, waar ruim een vijfde van de bevolking voor het extreemrechtse Vlaams Belang stemt, is dat geen kleine stap. De racistische reacties op sociale media bij de artikels over zijn gevonden islamgeloof zijn dan ook even treurig als voorspelbaar.
Terwijl dat voor veel sporters ook een taboe is, toont Evenepoel dat religie – ook de islam – wel degelijk een steun kan zijn. Hij benadrukt dat ‘iedereen zijn eigen relatie met geloof moet kunnen hebben.’
Voor jongeren met een migratieachtergrond, die vaak worstelen met hun identiteit in een omgeving die hen als ‘anders’ bestempelt, is zijn voorbeeld krachtig. Hier staat een idool van veel Belgische wielerfans die zegt: ik vind kracht in de islam, en schaam me daar niet voor. Het is een duidelijke boodschap tegen racisme, voor verbinding en tolerantie.
De nieuwe Eddy Merckx
Evenepoels getuigenis moet je ook zien in de context van zijn hele leven en carrière. Van een veelbelovende voetballer bij Anderlecht, tot de ‘nieuwe Eddy Merckx’, tot de 20-jarige renner die in 2020 in een ravijn stortte tijdens Il Lombardia.
Na die val, die hem het leven had kunnen kosten, werd hij geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. ‘Hij leeft nog, da’s het bijzonderste, niet zijn carrière’ was de mantra van zijn ouders, die hem hielpen relativeren.
Evenepoel leerde dat koersen niet alles is, dat familie en liefde zwaarder wegen. Zijn huwelijk met Oumi noemde hij het mooiste moment van 2022, boven al zijn sportieve triomfen.
De breuken, de revalidatie, de kritiek op zijn ‘voetbalmaniertjes’ en zelfs de dreigbrieven: ze lieten wel littekens na, fysiek, maar ook mentaal. Evenepoel had huilbuien, woede-uitbarstingen en momenten van diepe twijfel.
Toch klom hij telkens terug. Hij won de Vuelta, veroverde de wereldtitel, eindigde in 2024 – ondanks een nieuwe val en breuk in de Ronde van het Baskenland – als derde in de Tour de France en behaalde twee olympische titels.
Durven tonen wie je bent
Het rollercoaster-verhaal van Remco Evenepoel resoneert omdat het herkenbaar is. Wie heeft niet ooit op het punt gestaan om op te geven? Wie heeft niet gezocht naar iets – een geloof, een geliefde, een doel – om door te gaan?
Zijn keuze om zijn masker af te zetten en religie te omarmen, zelfs als dat geloof voor sommigen controversieel is, is een reminder dat echte kracht ligt in het durven tonen van wie je bent, met al je littekens en overtuigingen. In plaats van hem daarvoor te bekritiseren, zouden we zijn moed moeten respecteren, en vieren.
Het jaar 2024 van Remco Evenepoel: ‘Als ik in Parijs alleen aankom, ga ik iets met mijn fiets doen’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier