Lotte Kopecky (29) is de eerste regerende wereldkampioene op de weg in veertig jaar die haar titel niet zal verdedigen. Dat is opmerkelijk, maar de keuze is – op fysiek én mentaal vlak – volkomen gerechtvaardigd.
‘De funfactor is voor mij zeer belangrijk, en die is momenteel wat afwezig’, zei Lotte Kopecky aan het begin van de Tour de France Femmes. Haar benen wilden toen niet uitvoeren wat haar hoofd wenste. Ze verwees naar haar lange voorbereiding, waarin ze vaak van huis was.
De wereldkampioene sprak ook over haar knieblessure in de winter en de rugproblemen die haar tot opgave dwongen in de Giro. Waarom het plezier precies verdwenen was, verduidelijkte ze pas later voor de camera’s van Sporza. Aan Maarten Vangramberen legde ze uit hoe zwaar haar eetregime woog.
‘Ik ben met een diëtiste gaan werken en dat was voor mij een grote belasting. Ik doe normaal veel op gevoel. Nu kwamen daar cijfers bij, en verwacht je grote veranderingen. Maar die kwamen er niet. In de voorbereiding was dat mentaal al te veel. Ik was sowieso al geen fan van diëten. Ik weet nu dat het niet werkt. Dat is een goede les geweest.’
Openheid van Kopecky
Dat Lotte Kopecky zo openlijk over haar mentale toestand sprak, was opmerkelijk. Meestal is ze een gesloten boek wat haar emoties betreft. Dat hoeft ook niet – iedereen heeft een ander karakter – maar zo kon de buitenwereld haar mindere prestaties wel in het juiste perspectief plaatsen.
Kopecky had wat dat betreft ook een communicatieve les geleerd. In het voorjaar had ze de knieblessure waarmee ze in de winter had gesukkeld nog verzwegen. Daardoor konden de juiste nuances niet geplaatst worden bij haar ‘mindere’ conditie – waarmee ze nog altijd de Ronde van Vlaanderen won.
De wereldkampioene schreef achteraf op Instagram dat ze het gevoel kreeg afgeschreven te worden, dat het nooit meer zou zijn zoals vroeger. ‘Ik was echt klaar met de meningen en de hoge verwachtingen. Ik had het gevoel dat ik gewoon niet goed genoeg meer was. Maar soms is het moeilijk om te horen wat de mensen over je zeggen, zonder dat ze enig idee hebben wat er in ons leven speelt. We stellen doelen, maar dat betekent niet dat we ze allemaal behalen. Uiteindelijk verliezen we meer dan we winnen.’
Back-to-back UCI World Champion 🌈🌈@LotteKopecky #Zurich2024 pic.twitter.com/y3T5p2RMc5
— UCI (@UCI_cycling) September 28, 2024
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Die context maakt duidelijk waarom de beslissing van Kopecky om haar regenboogtrui dit jaar niet te verdedigen, logisch is. Ze had na de Tour de France Femmes nochtans de deur opengelaten voor een deelname, maar besloot uiteindelijk om toch niet naar Rwanda te reizen.
Bondscoach Ludwig Willems was enigszins verrast en wees erop dat het een ‘mentale kwestie is en blijft’. Waarop hij een tekst van de Nederlandse groep Rowwen Hèze bovenhaalde: ‘Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.’ Daarmee bedoelde hij dat Kopecky al twee wereldtitels op zak heeft, en het verlies van een volgende strijd daarom niet zo zwaar hoeft te wegen.
Een parcours dat niet in haar voordeel speelt
Wat daarbij niet werd aangehaald, is de vraag of de renster uit Assenede überhaupt het WK in Rwanda kon winnen. Willems vertelde niet toevallig dat Kopecky vond dat ze daarvoor ‘tweehonderd procent’ moest zijn. De kans was immers klein tot zeer klein dat zelfs de allerbeste versie van haar zelf op het wegparcours in Kigali had getriomfeerd.
Niet te vergeten: de elf plaatselijke rondes tellen samen 3330 hoogtemeters, ruim 1000 meer dan vorig jaar in Zürich. Toen veroverde Kopecky de wereldtitel meer dankzij haar koersintelligentie dan puur fysiek vermogen. Ze profiteerde van tactische blunders in het Nederlandse kamp en van kopvrouw Demi Vollering.
Weer wereldkampioene: Lotte Kopecky blijft de slimste van de klas
Ter vergelijking: van haar 52 zeges was er maar één koers met meer dan 2000 hoogtemeters: de Strade Bianche, die ze twee keer won, goed voor zo’n 2200 hoogtemeters.
De Ronde van Vlaanderen, die ze intussen drie keer op haar naam schreef, telt er ruim 1300. Luik-Bastenaken-Luik, waar ze dit voorjaar ook een doel van maakte, telt er 2600. Daarin moest Kopecky passen in de finale. Ze werd uiteindelijk vijfde. Het WK-parcours doet daar nog eens 700 hoogtemeters bovenop.
Weliswaar ontbreken zeer lange beklimmingen of de steile Mount Kigali die de mannen voorgeschoteld krijgen, maar het blijft een bijzonder zwaar traject van 165 kilometer. Op dat terrein de beste Demi Vollering én de oppermachtige Tourwinnares Pauline Ferrand-Prévot kloppen? Laat staan andere lichtgewichten?
Dat leek moeilijk. Dan had Kopecky minstens haar scherpste gewicht moeten benaderen. Uit haar uitspraken blijkt hoe zwaar die strijd haar viel. En dat ze – gezien haar forfait – dat nu niet meer kan opbrengen.
Kritiek en realisme
De tweevoudig wereldkampioene krijgt nu de kritiek dat ze minstens had moeten proberen om een derde opeenvolgende titel te winnen, desnoods in dienst van ploeggenote Justien Ghekiere.
Maar één: Ghekiere kan op dat parcours niet winnen.
En twee: wat is het nut van proberen als je weet dat je weinig kans maakt, en de kans veel groter is dat je al kilometers voor de finish zult moet afhaken? Dan wacht opnieuw een mentale tik, met alle negatieve reacties op sociale media van dien. Bovendien is de reis naar Kigali, met de bijbehorende vaccinaties, ook geen ‘walk in the park’.
Dat Kopecky besliste om niet te starten, is dus volkomen logisch.
Het heeft niets te maken met een gebrek aan mentale weerbaarheid of met te vroeg opgeven wanneer het minder gaat. Dat zeggen over een renster met het palmares van Kopecky, na alles wat ze in haar privéleven heeft meegemaakt, is bijna een belediging.
Haar forfait getuigt vooral van zelfkennis, zowel fysiek als mentaal. Zo krijgt ze meer tijd om, zonder de druk die ze in Kigali hoe dan ook zou ervaren, opnieuw plezier te beleven aan haar vak. Zoals ze onlangs nog had tijdens een pistemeeting in Praag.
Vooruitblik: terug naar de piste
Een gezond mentaal en fysiek evenwicht vinden moet nu de hoogste prioriteit krijgen. In dat opzicht zou het niet verbazen als Kopecky van een ander wereldkampioenschap een nieuw doel maakt: dat op de piste, eind oktober in Chili. Het baanwielrennen is en blijft haar eerste liefde, waar ze altijd met veel goesting naar terugkeert.
Daar schitteren, zoals ze al vaak heeft gedaan, kan haar op weg zetten naar de winter. Waarin ze met frisse moed en aangepaste ambities het seizoen 2026 kan voorbereiden. En opnieuw de Kopecky kan worden van weleer.
Het WK in Rwanda laten vallen, zal dan maar een heel klein verlies zijn geweest.
‘Jonge rensters: luister naar Lotte Kopecky, volg niet het voorbeeld van Tourwinnares Pauline Ferrand-Prévot’