IN DEZE RUBRIEK DIEPT JACQUES SYS ANEKDOTES OP UIT DE KELDER VAN ZIJN GEHEUGEN. VANDAAG: SEF VERGOOSSEN.
Ze lijken goed bij RC Genk te passen, de Nederlandse trainers. Mario Been moest zich aanvankelijk aanpassen, stond vorig seizoen even ter discussie, maar heeft zich inmiddels helemaal geïntegreerd, ook al zitten er in het spel van de Limburgers nog bruuske schommelingen.
Als een echte leermeester streek destijds een andere Nederlandse trainer bij RC Genk neer. Dat was Sef Vergossen in juni 2001. Als coach van VVV-Venlo, MVV en Roda JC had hij niet echt een palmares vergaard, een bekeroverwinning met deze laatste club ten spijt. Toch had hij een goede reputatie opgebouwd en wilde Louis van Gaal hem ooit als jeugdtrainer naar Ajax halen.
In Genk profileerde Vergoossen zich helemaal. Hij gooide in korte tijd het roer helemaal om. Uit een dolende en berustende ploeg kneedde hij met haast dezelfde spelers maar via enkele chirurgische ingrepen een topformatie. Hij had in de maanden voor zijn aanstelling RC Genk verschillende keren zien spelen. Daarbij observeerde en analyseerde hij niet alleen de manier van voetballen, maar maakte hij ook aantekeningen bij de houding van de spelers. Tijdens de eerste dagen ontbood hij Wesley Sonck voor een gesprek. Hij vond dat die te vaak in de clinch ging met de scheidsrechter en vroeg hem nadrukkelijk zich anders te gedragen. Hij zei onverbloemd dat bij Sonck de emotie te vaak het verstand verdreef.
Tijdens die eerste dagen bij RC Genk verbaasde Sef Vergoossen de spelers ook toen hij meteen iedereen met zijn familie bij hem thuis uitnodigde, in het landelijke en vlak bij Valkenburg gelegen plaatsje Aalen. Hij wilde iedereen in gezinsverband leren kennen. Wie neemt initiatief en wie niet, wie doet mee aan een aantal activiteiten en wie niet, hij vond dat uitermate interessant. Daarom liet hij de spelers ook een papier invullen met hun persoonlijke gegevens. Die kon hij net zo goed op het secretariaat opvragen, maar Vergoossen wilde gewoon zien: wie vult zo’n papier netjes in en wie slordig? Dat zijn dingen die hem hielpen.
Sef Vergoossen werd afgeschilderd als een goedmoedige en zachtaardige man. Toch kon hij genadeloos zijn. Wie bleef zondigen tegen de discipline werd naar huis gestuurd en moest wachten op een telefoontje van de trainer wanneer hij mocht terugkomen. Zonder strikte voorschriften kwam je volgens hem in het leven nergens. Niettemin verhief Sef Vergoossen in interviews nooit zijn stem. Hij wilde niet overkomen als iemand die van de daken schreeuwt hoe voetbal gespeeld moet worden, hij wilde niet belerend klinken. Daarvoor was hij te bescheiden. Maar hij kon wel met veel gloed en passie over voetbal praten. Vergoossen probeerde vooral spelers duidelijk te maken waar ze moeten staan en lopen, bij balbezit en bij balverlies. Het was een kwestie van denken op het veld, van ruimtes scheppen en afsluiten. Dat bleek het stokpaardje van deze ex-onderwijzer. Als voetbalvermogen gekoppeld wordt aan voetbalinzicht, zo doceerde hij, is er veel mogelijk. Dat bepaalde spelers niet bij elkaar pasten, was volgens hem dan ook onmogelijk. Dan diende je op training net zo hard te werken tot ze wel complementair waren. Dat deed hij in Genk bijvoorbeeld met Wesley Sonck en Moumou Dagano. Heel vaak ook splitste hij op training de groep op. Anders was er geen vooruitgang mogelijk.
Maar centraal in de visie van Sef Vergoossen stond wel dat hij uitging van een vast systeem. Hij kreeg het niet voor elkaar om de ploeg de ene week met één spits te laten spelen en de andere week met twee aanvallers, want dan kwamen er heel andere taken in het elftal. Vergoossen vond het al moeilijk genoeg om één concept tot in de puntjes te beheersen. Bovendien, zei hij, bracht een vaste formatie ook rust in het elftal. Hij wisselde pas als iemand, zoals hij het verwoordde, ‘een gevaar voor het resultaat’ werd. En hij riep niet vaak om nieuwe spelers. Dan maakte je volgens hem de groep zwakker.
Iedereen in Genk hing aan de lippen van Sef Vergoossen. En de successen gaven hem gelijk: in zijn eerste seizoen werd hij met de club in 2002 kampioen. Met voetbal dat het publiek vermaakte. Zo hoorde het te zijn. Voetballers, zei Vergoossen, zijn uiteindelijk theaterspelers. Die voeren iets op. Niet voor de trainer, niet voor zichzelf, maar voor het publiek. ?
