Gelukkig zijn er nog clubs die niet achter gesloten deuren trainen, zegt François Colin. ‘Huub Stevens is één van de laatste voetbalromantici in de dug-out.’
In de zomer van 2009 stuurde Louis van Gaal op zijn eerste werkdag bij Bayern München het bericht rond dat zijn eerste training achter gesloten deuren zou plaatsvinden. Tien minuten later stond perschef Markus Hörwick in zijn kantoor. ‘Mijnheer Van Gaal, we doen dat hier al 28 jaar anders en we gaan dat niet veranderen’, zei hij.
Zo’n vijftien jaar terug woonde ik in Brussel een lezing bij van Hörwick over het persbeleid van de Beierse club. Hij vond het zijn taak om elke dag zoveel mogelijk journalisten, fotografen en cameramensen naar het oefencomplex aan de Säbener Strasse te lokken. ‘Een bedrijf kan er slechts van dromen om zoveel gratis reclame te krijgen’, aldus Hörwick, die er geen problemen mee had dat de club geregeld ook negatief in het nieuws kwam en Bayern de bijnaam FC Hollywood kreeg.
De voetbalwereld heeft zich ‘geprofessionaliseerd’. Op alle gebieden zijn specialisten aangetrokken. Overal lopen keeperstrainers, spitsencoaches en zelfs inworpcoaches rond, maar bij de meeste clubs is het persbeleid helemaal in de handen van de trainer terechtgekomen. Voor het sportieve, het eigen vakgebied, heeft hij assistenten nodig, maar van communicatie – denkt hij – zelf alles af te weten.
Het gevolg is dat bijna overal achter gesloten deuren wordt getraind. Ook bij Bayern München, want Markus Hörwick is twee jaar geleden met pensioen gegaan. Journalisten mogen tegenwoordig al blij zijn als ze de eerste vijftien minutentvan een training, of beter gezegd de opwarming, mogen bijwonen en de supporters zijn helemaal niet meer welkom. Alleen af en toe gaat de poort nog eens voor iedereen open en mogen gewone stervelingen het heiligdom betreden.
Wat is het nut van achter gesloten deuren trainen?
Het nut van gesloten trainingen ontgaat me. Uiteraard is het zinvol om één of twee keer per week alle pottenkijkers buiten te houden om nieuwe patronen of standaardsituaties in te oefenen. Om wedstrijdomstandigheden te creëren moet je echter toeschouwers toelaten. Voetbal wordt immers niet in lege stadions gespeeld. Al hopen sommige coaches misschien dat ook de competitie zonder publiek zou afgewerkt worden en niemand de indruk krijgt dat er de hele week niet is getraind.
Echt bespottelijk is dat trainingen de dag voor een Europese wedstrijd in het stadion van de tegenstander na een kwartier gesloten worden. De eigen pers wordt geweerd, terwijl er gegarandeerd iemand van de thuisclub hoog in de tribune zit te filmen.
Geen enkele training is overigens nog veilig. Marcelo Bielsa, bijgenaamd ‘El Loco’, de gek, liet dit seizoen trainingen van de concurrenten van Leeds met een drone filmen. Dan houd je de pers buiten, maar niet de tegenstanders.
René Vandereycken was dan weer van oordeel dat alleen persmensen die alle trainingen bijwoonden het recht hadden een mening te ventileren over de prestatie van zijn team. Alleen dan kan je inschatten welke opdrachten er aan de spelers zijn gegeven. Een idee waar zijn opvolgers slechts onwel van zouden worden.
Gelukkig zijn er nog uitzonderingen. Huub Stevens, de coach die het Schalke 04 van Marc Wilmots in 1997 de UEFA Cup bezorgde, is één van de laatste voetbalromantici in de dug-out. De Nederlander keerde begin dit jaar naar Gelsenkirchen terug om zijn Königsblauen voor degradatie te behoeden. Iets wat hem na de 0-0 tegen FC Augsburg ook effectief lukte.
In het Nederlandse voetbalweekblad Voetbal International maakte Stevens komaf met de voetbalcultuur van besloten trainingen. Bij Schalke 04 zijn bijna alle trainingen toegankelijk voor de fans. ‘Zij zijn de levensader van de club’, stelde hij. ‘Dat moet je niet vergeten.’
‘Besloten trainingen zijn een slechte zaak’, vervolgde hij. ‘Dan geef je de supporters het gevoel dat ze buitengesloten worden. Een enkele keer trainen we besloten om iets nieuws uit te proberen, verder niet.’
Stevens noemt het gewichtigdoenerij. ‘Ik snap niet dat clubs er tegenwoordig zo ingewikkeld over doen. Supporters willen een selfie, een handtekening, prima toch? Ik zie het als een onderdeel van ons vak. En laten we ook niet overdrijven, het is niet zo dat trainers elke dag enorme geheime concepten aan het uittesten zijn.’
