Patrick Goots trapte de bal van 25 meter in de winkelhaak.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun mooiste sportherinnering.
In het seizoen 1998-1999 had ik bij KFC Turnhout 37 keer gescoord, nog steeds het record in tweede klasse. Een paar van die goals vielen in de eindronde tegen Antwerp FC, dat daardoor de promotie naar eerste klasse miste. Niet lang daarna bood het ambitieuze Antwerp mij een contract aan. Een droom, want ik was van kinds af aan dol op die club. Het Bosuilstadion had mij betoverd toen ik er met de miniemen van Dessel voetbalde: die betonnen koepels, die houten doelpalen!
Maar de harde kern van Antwerp moest niet van mij weten. Ik had nog voor Beerschot gespeeld, en dan ben je meer dan verdacht op de Bosuil. Hevige supporters hielden me staande na een training: ‘Dat is wel gemakkelijk, Goots, in de krant zeggen dat je Antwerpfan bent, maar eerst bij de vijand voetballen.’ Ik zei ze volgende week terug te komen, want ik zou ze iets laten zien.
In mijn ouderlijk huis ging ik op zoek naar mijn oude poëziealbum. Daarin had de achtjarige Patrick een krantenfoto van de legendarische Antwerp-spits Alfred Riedl overgetekend, met in een tekstballon: ‘Ik hoop dat je ooit voor de club van je hart kan spelen.’ Ik toon die stoere gasten dat roze poëziealbum en ze stonden te huilen. Ik zweer het.
In mijn eerste seizoen bij Antwerp zijn wij door de competitie gevlogen. In de kampioenenmatch tegen Ingelmunster komen we 1-0 voor. We moesten winnen, en de beslissing viel maar niet. Twintig minuten voor tijd krijgen we een vrije trap op 25 meter van de goal. Middenvelder Sandro da Silva tikt de bal opzij, ik vlam. De bal vertrekt als een streep: je kon je er de was aan ophangen. Recht de winkelhaak in. Een paar jaar geleden kwam ik de keeper van Ingelmunster tegen. Hij heeft die bal blijkbaar nog geraakt, maar het schot was veel te hard om te stoppen. ‘Ik dacht dat mijn hand gebroken was,’ zei hij.
Ik spurtte naar de fans, gedragen op een wolk van vreugde. Na affluiten volgden dolle taferelen. Supporters bestormden het veld. Mijn kleren werden van mijn lijf gerukt. De jonge Ritchie De Laet, die later zelf een Antwerp-icoon werd, ging ervandoor met mijn kousen. Ze hebben jaren ongewassen in zijn kinderkamer gehangen.
Van tweede klasse naar de Belgische top: hoe Antwerp in geen tijd zichzelf oversteeg
