Na een bloedstollende finale zet KAA Gent zichzelf met de beker weer op de nationale kaart.
Zeven jaar was het voor KAA Gent wachten op een nieuwe prijs. De titel in 2015 zorgde voor een orkaan van enthousiasme, de macht van het Belgisch voetbal leek zich naar de Ghelamco Arena te verschuiven, een nieuw stadion met veel meer commerciële mogelijkheden, een goed uitgebalanceerde ploeg, met Hein Vanhaezebrouck een uitstekende trainer, de Buffalo’s waren klaar om zich aan de top te handhaven.
En sindsdien? Eénmaal tweede in de competitie, twee keer derde, één keer vierde en drie keer vijfde. Een verloren bekerfinale in 2019 tegen KV Mechelen die veel littekens zou nalaten en een paar maanden later meespeelde in het ontslag van trainer Jess Thorup. En verder de ongelukkige aanstelling als trainer van Laszlo Bölöni, Wim De Decker die niet de gewenste tussenpaus bleek, supporters die morden, Ivan De Witte die schuld bekende maar ook zijn beleid verdedigde en vaak verwees naar de periode dat hij een club in handen kreeg die kreunde onder een schuldenlast. En transfers, veel transfers, niet allemaal even geslaagd, verre van zelfs, soms leken het kunstmatige pogingen om hiaten op te vullen, al waren er ook toppers tussen zoals Tarik Tissoudali. Maar intussen ook: krasse taal voor het begin van het seizoen, kreten dat de concurrentie met Club Brugge zou worden aangegaan, al was de toon voor het begin van deze voetbaljaarlang minder krachtig.
KAA Gent had al een tijd nood aan een succes. Om zichzelf zo te bevrijden. De competitie werd met een 25 op 27 sterk beëindigd, er was bij vlagen uitstekend voetbal, maar er waren te veel mindere periodes en er werden te veel kansen gemist. Nu is er de beker, luid bejubeld, en met doelman Davy Roef in een glansrol. Gent barstte weer uit zijn voegen. Het geeft de club de kans om de fundamenten verder te verstevigen en in de hiërarchie van ons voetbal weer op te schuiven. In afwachting daarvan is play-off 2 een verplicht nummer.
Deze bekerfinale, voorheen uitvergroot zoals weinig edities, stond in het teken van de heropleving. Ook voor Anderlecht dat zijn laatste succes kende in 2017 toen het onder de later verguisde René Weiler kampioen werd. Nadien kwamen Hein Vanhaezebrouck, Karim Belhocine, Fred Rutten, Simon Davies en Frank Vercauteren en daalde net geen drie jaar geleden, op 19 mei 2019, met Vincent Kompany de reddende engel uit de hemel neer. Eerst als speler-trainer, dan alleen als speler en vanaf 17 augustus 2020 als hoofdtrainer. Sindsdien was er veel bestuurlijke turbulentie, periodes van hoop en wanhoop, een sakkerende achterban, Vincent Kompany die puzzelde en bleef puzzelen, op zoek naar de juiste veldbezetting.
Anderlecht, zo bleek dit seizoen bij herhaling, is op de terugweg. Het kwam er alleen op aan die opwaartse curve vast te houden. Dat lukte niet echt. Er was lang een haast wurgende onzekerheid over het halen van een ticket voor play-off 1, toen dat op de laatste speeldag op het veld van KV Kortrijk was er zelfs bij de anders zo coole Vincent Kompany een enorme ontlading.
De beker moest de wederopbouw verder gestalte geven. Dat lukte niet. In de strafschoppenreeks begaven de zenuwen. Nu zijn er zes duels in play-off 1, zes wedstrijden die paars-wit moeten helpen verder te groeien. En om het voor de club zo noodzakelijke Europese ticket te halen. Te beginnen met de derby tegen Union.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
