De ‘razzia’ van Club Brugge op het gala van de Gouden Schoen, is mentaal een opsteker voor de West-Vlamingen, schrijft Peter T’Kint.
Een razzia. Anders kan je het moeilijk omschrijven, de passage van Club Brugge op de Gouden Schoen. Net zoals AA Gent een jaar geleden, ook toen kaapte de landskampioen de prijzen van trainer van het jaar, doelman van het jaar en de Gouden Schoen weg. Gent legde zelfs beslag op de eerste drie plaatsen in de eindstand van dat referendum, Brugge telt nu drie man in de top vier.
En zo liggen individuele prijzen meer en meer in het verlengde van de collectieve bekroning die de titel voor een ploeg is. Logisch op een moment dat individuen – tenzij ze Lionel Messi of Eden Hazard heten – een collectief rond zich nodig hebben om uit te blinken. En titels geven de doorslag – Thorgan Hazard zal op dat vlak wel de uitzondering zijn.
Het moet zowat eind oktober, begin november zijn geweest dat de fans van Club Brugge zich begonnen roeren in de discussie over wie de trofee dit jaar verdiende. Opvallend: ze riepen daarbij niet om Joske, op dat moment herstellend van zijn liesblessure, maar om Ruudje, de werkmier op het middenveld. Vormer is steeds enthousiast, nuttig, een voetballer in dienst van de ploeg. Daar hebben ze in Brugge in dit referendum het patent op. De vorige blauw-zwarte Gouden Schoen heette Timmy Simons (2002), die vóór hem Franky Van der Elst (1996 en eerder 1990).
Club, traditioneel de ploeg die de mouwen opstroopt, heeft fans die houden van dat soort jongens. Voetballers die er altijd staan en de meters niet schuwen. Jongens die ook kunnen voetballen, kijk maar naar de vrije trappen die de Nederlander binnen jast. Of de carrière van Simons, het talent van Van der Elst. Maar ze moeten het toch vooral hebben van werklust en regelmaat. ‘Het is waar je van houdt’, bleef Ruud Vormer er altijd kalm onder. Beseffende dat de roep van het publiek nog wat anders is dan de steun van eenn van de stemgerechtigden.
Sla er maar de erelijst op na: vaak zijn het toch veeleer de artiesten, de creatievelingen die met de eer gaan lopen. Ook Dennis Praet en Sven Kums zijn dat. Niet de Vormers van het voetbal.
Izquierdo is een atypische, maar wel verdiende Gouden Schoen voor Club Brugge
In die zin is Izquierdo een atypische Gouden Schoen voor Club Brugge. Maar daarom niet minder verdiend. In Gent zijn ze ervan overtuigd: de beslissende stap die Club vorig jaar in PO1 richting titel zette in de Ghelamco Arena (1-4), had vooral met de Colombiaan te maken. Met één goal en twee assists forceerde hij er de weg. En zoals gezegd: titels geven de doorslag. Net zoals ook persoonlijkheid meetelt. In die zin zal Teodorczyk, niet de vrolijkste in de omgang, het altijd lastig hebben – maar in theorie zou dat geen invloed mogen hebben.
Mister regelmaat zal Izquierdo nooit worden. In die zin is hij anders dan Carlos Bacca. Zijn landgenoot had een lastige aanpassingsperiode aan het Europese voetbal. Eens die voorbij, werd hij de regelmaat zelve. Nagenoeg altijd fit en doelgericht. Zijn statistieken zijn achteraf bekeken indrukwekkend: in het seizoen 2012-2013 scoorde hij tijdens de reguliere competitie in 24 wedstrijden 22 keer. In de play-offs volgden nog drie goals en zes assists. Geen wonder dat Sevilla na dat ene jaar snel toesloeg. Opvallend: ondanks die cijfers scoorde Bacca slechts een zesde plaats in de Gouden Schoen van januari 2014.
Izquierdo, jonger dan zijn landgenoot, heeft nog lang niet diens regelmaat. Zijn lichaamsbouw is anders, zijn spierstelsel ook. Dat blijkt ook uit zijn prestatiegegevens in dienst van Club. Bij zijn komst, op het einde van de transferperiode in 2014, was het harken om fysiek bij te benen. In het najaar redde hij het nog en speelde hij alle matchen, maar na januari betaalde hij er een prijs voor. Het was fysiek terugschakelen. De start van een moeilijke periode, die eigenlijk duurde tot het voorjaar van 2016, toen hij net op tijd fit was om Brugge mee uit het dal te sleuren, en in de play-offs naar de titel.
Mentaal is deze razzia voor Club Brugge een opsteker
Ook dit seizoen was zijn explosiviteit af en toe te veel voor zijn lichaam: lies, heup… In de Champions League kon Joske maar drie van de zes keer starten. In de reguliere competitie moest Club hem, op drie duels na, van augustus tot begin november opnieuw missen.
Maar als hij fit is, kan hij wonderlijke dingen doen. Solerend vanaf links, dan naar binnen draaiend en op doel schietend. Snel, tweevoetig. In de eerste plaats afwerker, al heeft hij in goeie periodes ook oog voor zijn medemaats. Naast het veld een verstandige jongen, maar ook een sfeermaker. Anders dan Bacca, die uit een andere economische context kwam, al wat ouder was en minder tijd te verliezen had. Izquierdo is/was minder snel gericht op snel doorstromen naar wat hogers. Beseffend dat hij nog wel wat stappen te zetten heeft. Fysiek het lichaam klaar maken, maar ook mentaal. Tot vorig seizoen was het zo dat een verdediger die Izquierdo in het begin wat stevig aanpakte, in dat duel meteen een mentaal voordeel had. Dat merkte Club nog in de bekerfinale tegen Standard. Nadien werd dat beter.
Mentaal is deze razzia voor de West-Vlamingen een opsteker. De collectieve prijzen hadden ze al, maar het zat ze intern wat hoog dat individuele prijzen uitbleven. Bij deze is het gebeurd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
