Dat Club Brugge staat waar het nu staat, heeft het te danken aan 15 mei 2016, toen de club, geleid door Michel Preud’homme, een eerste titel in elf jaar pakte.
De feiten
Al een paar jaar ligt bij een grote fan van Club Brugge een nieuwe kampioenstifo klaar voor gebruik. Gelukkig staat er geen datum op, want het is lang wachten op een vervolg van de titel uit 2005. Op 15 mei 2016 kan hij hem eindelijk uitrollen.
Om tien uur ’s ochtends, de wedstrijd begint die zondagmiddag om half drie, kleurt de Olympialaan al blauw en zwart. Alle bewoners van de toegangsweg tot het stadion hebben vlaggen, sjaals en ballonnen opgehangen. Voor één deur staat de zitbank in blauw en zwart geschilderd. Op de Platse draaien de muziekinstallaties in alle cafés op volle kracht. Geen kat twijfelt hier nog aan een slechte afloop. Als rond half een de spelersbus de laatste meters rijdt, vult de hemel zich met blauw-zwarte rook. Die is zo dik dat je de bus nog amper herkent.
Wanneer de match om half drie wordt afgetrapt, komt de ontlading snel. Nog voor het half uur voorbij is, staat Club al 2-0 voor. Twee keer Abdoulay Diaby. Op de Platse rollen cafébazen extra vaten aan. Tijdens de rust is een eerste polonaise een feit.
Even houden de fans nog de adem in, als de wedstrijd door Johan Verbist moet worden stilgelegd maar rond half vijf is het officieel: Timmy Simons zet op strafschop – zijn eerste goal van het seizoen – een mooie kroon op een lange carrière. Hij was er in 2005 ook al bij en viert nu opnieuw. Club is eindelijk opnieuw kampioen van België. Een wilde feestnacht volgt. De ochtend nadien ruimen Brugse werkmannen vijf (!) ton afval op. Vooral bierbekertjes. De katers zijn groot.
Making-of
In een interview waarin hij terugblikt op zijn Brugse periode – van november 2011 tot de zomer van 2012 – zegt Christoph Daum dat de grootste fout uit zijn carrière misschien was dat hij niet in Brugge bleef. Daar waren destijds redenen voor, familiale. Was hij gebleven, dan zouden ze sneller dan 2016 resultaat hebben gehaald, denken ze nu in Brugge.
Maar Daum blijft in de zomer van 2012 dus niet. De Duitser is een toptrainer die in een paar maanden iets neerzet. Wat volgt na zijn vertrek, is een zoektocht en wat ze in Brugge omschrijven als “het moeilijkste jaar” sinds de start van het duo Verhaeghe-Mannaert. Organisatorisch is er de overgang van vzw naar vennootschap, voltrokken op 4 december 2012; sportief is er de zoektocht naar een goeie opvolger voor Daum, die ook niet perfect was en bijvoorbeeld scoutingverslagen ongelezen naast zich neerlegde.
Eerst komt Georges Leekens, nadien Juan Carlos Garrido, die goeie prestaties afwisselt met mindere momenten. Op aandringen van Arnar Gretarsson, aangesteld als technisch directeur, krijgt de Spanjaard een contractverlenging, maar na een vroege Europese uitschakeling het seizoen erop stuurt de kleedkamer het gevoel uit dat het qua titel weer niks zal worden.
Daarop, al in september, grijpt Club in, goed wetende: nu moet het erop zijn. Blauw-zwart zoekt iemand die weet wat winnen is, een echte vakman die iets kan neerzetten, het liefste op de iets langere termijn. En zo komt Michel Preud’homme in beeld. Terug in beeld.
Terug? Ja. Terug. Na Adrie Koster heeft Mannaert Preud’homme al eens benaderd. Tevergeefs, MPH zit dan in Saudi-Arabië en staat in oktober 2011 nog niet open voor een terugkeer naar de hectiek van België. Twee jaar later is de situatie anders.
Tijdens een aantal gesprekken over voetbal in het algemeen, en visie in de diepte, de details, blijkt de Luikenaar super goed voorbereid. Mannaert en Verhaeghe overleggen en raken het snel eens: dit is de investering waard.
De interne communicatie is van bij aanvang duidelijk: Club plant op de lange termijn en weet dan al, in september dus, dat van Maxime Lestienne en Vadis Odjidja op het einde van het seizoen afscheid wordt genomen. Preud’homme moet bouwen aan een nieuw elftal. Met de komst van José Izquierdo, Stefano Denswil en Ruud Vormer worden in de zomermercato van 2014 al wat eerste puzzelstukken toegevoegd.
Preud’homme is iemand die het efficiëntste functioneert als je hem de baas laat zijn van de sportieve werking. Dat houdt een andere rol in voor Arnar Gretarsson, die voor Garrido nog de dagelijkse gesprekspartner was, maar nu moet terugplooien op scouting. Als na verloop van tijd daar diens motivatie opdroogt, beslissen beide partijen om te stoppen. Club gaat daarop zijn scouting anders organiseren en moderniseren, veel meer inzetten op data. Een tweede beslissende wending in het succesverhaal.
Het eerste seizoen onder Preud’homme is nog te veel met ups en downs, maar het gevoel leeft wel: mits een paar goeie transfers kunnen we er de volgende keer dicht bij zijn. Achteraf bekeken blijkt dat in de jaargang 2014/15 ook. Club domineert de reguliere competitie, raakt tot in de kwartfinale van de Europa League, en wint de bekerfinale.
De opeenvolging van duels eist in de play-offs, met tussendoor ook Europese matchen tegen Dnjepr in Kiev, evenwel zijn tol. Drie keer op rij wordt in de eindfase verloren en de titel valt in de handen van KAA Gent.
De les is in de zomer van 2015: alles op de titel. Letterlijk alles. Europa in het najaar is ondergeschikt. Hans Vanaken komt erbij en blijkt een voltreffer. Diaby en Jelle Vossen eveneens en in de play-offs ontploft Izquierdo. Het enige zwakke punt dat kampioenjaar is het regelen van de opvolging van Mathew Ryan, die na goeie seizoenen niet te houden is en in de zomer van 2015 naar Valencia vertrekt. Sinan Bolat mist veel spelritme en valt tegen, pas na de winterstop kan daar met Ludovic Butelle wat aan worden veranderd. Die keept wat onorthodox maar zal zich mentaal stabiel tonen. Verder is het ook het beste seizoen van Engels, Denswil, De Bock, en Meunier die helemaal ontbolstert.
En daarna
Het vierde jaar Preud’homme wordt het jaar te veel. De trainer uit na de titel als eerste zelf zijn twijfels en zegt: ‘Ik denk niet dat het verstandig is om door te doen.’ Dat gevoel heeft de Brugse top wel. Achteraf bekeken klopt de intuïtie van Preud’homme. Die is leeg na de inspanning en het succes: beker, supercup, kampioen, tweede bekerfinale.
Philippe Clement krijgt wat meer mandaten maar er leefde bij iedereen – de groep krijgt te weinig vers bloed – te veel een gevoel van: we hebben dat allemaal al eens gedaan.
Onder een nieuwe coach komt het succes er wel, twee jaar na Preud’homme wordt Ivan Leko opnieuw kampioen. En nog eens twee jaar later is er weer een titel, als de Pro League vandaag Club tot kampioen uitroept.
De ploeg heeft een structuur om op terug te vallen en een cultuur van winnen. Iedereen legt zijn eigen accenten, maar een nieuwe dip van elf jaar lijkt er niet direct in te zitten. Tenzij de investering in stenen – eerst een oefencomplex, straks misschien een stadion – ten koste zou gaan van de ploeg. Maar daar waakt men over.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier